วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2523

“หยุดสงคราม?”

ทันทีที่ได้ยินสองคำนี้ เฉาพั่วเทียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ถ้าคำนี้ออกมาจากปากคนอื่น ผมคงซัดไปสักสองสามคำว่า แกเป็นใครกัน? มีสิทธิ์อะไรมาหยุดสงคราม? ใครให้อำนาจกัน!

แต่ดันเป็นคำที่ออกมาจากปากท่านอาจารย์

ท่านอาจารย์ไม่ใช่แค่มือฉกาจ แต่ยังเป็นเจ้าสำนักศึกษาจี้เซี่ย บัณฑิตทั่วจงโจวต่างยกย่องท่านเป็นแบบอย่าง ต่อหน้าผู้อาวุโสผู้ทรงคุณวุฒิแบบนี้ แม้เฉาพั่วเทียนจะขัดใจอยู่ลึกๆ แต่ปากก็ไม่กล้าหยาบคาย

“ท่านอาจารย์ หมายความว่าอย่างไรครับ?” เฉาพั่วเทียนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ท่านอาจารย์ยิ้มแล้วว่า “ก็หมายความตรงๆ ตามนั้นแหละครับ”

โธ่ คำอธิบายเพิ่มเติมสักนิดก็ไม่มี ช่างมั่นหน้าซะจริง

เฉาพั่วเทียนไตร่ตรองครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ท่านอาจารย์ ถ้าผมจำไม่ผิด สำนักศึกษาจี้เซี่ยไม่เคยยุ่งกับศึกของสามแคว้นนี่ครับ?”

“นี่เป็นเรื่องระหว่างแคว้นเว่ย์กับแคว้นโจว ท่านเข้ามาแทรกตอนนี้ คงไม่เหมาะมั้งครับ?”

ท่านอาจารย์เอ่ยด้วยใบหน้าอารี “เรื่องศึกสงครามล้วนเป็นเภทภัย! อยู่ร่วมกันอย่างสันติไม่ดีกว่าหรือครับ พอรบกันขึ้นมา ผู้ที่เดือดร้อนก็ยังเป็นชาวบ้านอยู่ดี”

แต่การตีด่านเยี่ยนนานมันเกี่ยวอะไรกับชาวบ้านกันเล่า ที่นี่ไม่มีชาวบ้านสักคนเดียว

เฉาพั่วเทียนรู้ว่านี่เป็นข้ออ้างของท่านอาจารย์ จึงกล่าวว่า “ท่านอาจารย์ ผมรับพระบัญชาจากเว่ยหวางให้มาตีด่านเยี่ยนนานครับ ด่านนี้ผมจำเป็นต้องยึดให้ได้ ไม่อย่างนั้นกลับไปอธิบายไม่ได้ครับ”

ท่านอาจารย์ว่า “งั้นเอาแบบนี้ ท่านกลับไปทูลเว่ยหวางให้เสด็จมาที่นี่ด้วยพระองค์เอง ผมจะสนทนากับพระองค์โดยตรงดีไหมครับ?”

แบบนี้ไม่ได้นะ!

การยึดด่านเยี่ยนนานคือภารกิจที่เว่ยหวางสั่งผมมา ถ้าทำไม่สำเร็จ เว่ยหวางจะมองผมยังไง?

แถมถ้าผมเชื่อคุณ กลับไปเชิญเว่ยหวางมาพบคุณด้วยตัวเอง เว่ยหวางไม่ด่าผมว่าโง่หรือไง?

อีกอย่าง เว่ยหวางกำลังเดินแผนรวมจงโจวเป็นหนึ่งเดียว จะมีเวลามาคุยกับคุณที่นี่ได้ยังไง?

ก็เพราะเป็นท่านอาจารย์นี่แหละ ถ้าเป็นคนอื่น เฉาพั่วเทียนด่ากลับไปนานแล้ว

ให้เว่ยหวางเสด็จมาคุยกับคุณเองงั้นเหรอ? คิดว่าตัวเองเป็นใคร!

เฉาพั่วเทียนนิ่งคิดชั่วครู่ จึงเอ่ยว่า “ท่านอาจารย์ ท่านอาจไม่ทราบ เว่ยหวางกำลังว่าราชการว่าด้วยกิจการบ้านเมืองและทหาร เกรงว่าช่วงนี้จะไม่ทรงมีเวลามาพบครับ”

“งั้นเอาอย่างนี้ ผมยอมถอยให้สักก้าว”

“ท่านพาเจ้าหญิงหนิงอันกับคุณชายขงไปได้”

ความหมายก็คือ ท่านพาคนของสำนักศึกษาจี้เซี่ยไปเถอะ ส่วนคนอื่นๆ ฮึๆ… ยังไงก็ล้างบางให้หมด!

ท่านอาจารย์เหลือบมองหนิงอัน

“ฉันไม่ไป” หนิงอันกล่าว “พระราชบิดาของหนิงอันทรงส่งฉันมาคุมด่านเยี่ยนนาน ในฐานะแม่ทัพใหญ่ ฉันจะละทิ้งหน้าที่ตามอำเภอใจไม่ได้ค่ะ”

ท่านอาจารย์หันไปมองข่งเทียนเซี่ยอีกครั้ง อีกฝ่ายหลบสายตาเล็กน้อย ก้มหน้าพูดว่า “อาจารย์ครับ พระราชบิดาของหนิงอันทรงแต่งตั้งผมเป็นรองแม่ทัพใหญ่แห่งด่านเยี่ยนนาน ผมต้องช่วยศิษย์น้องคุมด่านครับ”

เฮ้อ ศิษย์เอกของข้าก็ถูกลากเข้ามาเกี่ยวด้วยแล้ว

ท่านอาจารย์จึงเอ่ยกับเฉาพั่วเทียนว่า “ประมุขตระกูลเฉา ผมขอถามหน่อย ถ้าผมพาหนิงอันกับข่งเทียนเซี่ยไป แล้วท่านยังจะบุกด่านเยี่ยนนานไหมครับ?”

เรื่องก็ชัด แม่ทัพใหญ่ไปแล้ว จะมีเหตุผลอะไรไม่บุกล่ะ?

เฉาพั่วเทียนกล่าวว่า “พระบัญชาของเว่ยหวาง ผมจำต้องเชื่อฟังครับ”

ท่านอาจารย์ถามต่อ “ถ้าท่านยึดด่านเยี่ยนนานได้ แล้วทหารและนายพลแคว้นโจวสามแสนนาย ท่านคิดจะจัดการอย่างไรครับ?”

ก็สังหารให้สิ้นนั่นแหละ

ก่อนยกทัพมา เว่ยหวางสั่งไว้ชัด ถ้ายามตีด่านแตกแล้วทหารและนายพลแคว้นโจวต่อต้าน ก็ฆ่าโดยไม่ต้องไต่สวน หากมีใครยอมจำนน ก็ฝังทั้งเป็นให้หมด ไม่ให้เหลือสักคน

แผ่นดินจงโจวกว้างใหญ่ไพศาล ทรัพยากรอุดม คนไม่เคยขาด

ทว่าคำสั่งเหล่านี้ เฉาพั่วเทียนยังบอกออกไปไม่ได้ หากพูดความจริงตอนนี้ ทหารและนายพลแคว้นโจวคงฮึดสู้ถวายชีวิต

แม้ไม่เปลี่ยนผลลัพธ์สุดท้าย แต่ถ้ากองทัพใหญ่สามแสนสู้แบบหลังชนฝา ฝ่ายแคว้นเว่ย์เองก็ต้องบาดเจ็บล้มตายไม่น้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน