วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2524

“ในเมื่อไม่ยอมไป งั้นก็อยู่ที่นี่เถอะ!”

พอท่านอาจารย์พูดจบ เปลือกตาของเฉาพั่วเทียนก็กระตุกวูบ

อะไรเนี่ย คิดจะฆ่าผมงั้นเหรอ? ปากดีนัก!

เฉาพั่วเทียนในใจหงุดหงิด แม้ท่านจะเป็นท่านอาจารย์ผู้ทรงคุณธรรม แต่พูดกับผมด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันไม่เห็นหัวผมไปหน่อยหรือเปล่า?

“ท่านอาจารย์ จากที่ได้ยิน ท่านคิดจะกักผมไว้อยู่ที่นี่ตลอดไปหรือ?” เสียงของเฉาพั่วเทียนเย็นเฉียบ

ท่านอาจารย์ยิ้มแล้วกล่าวว่า “หัวหน้าตระกูลเฉาเข้าใจผิดไปแล้ว ความหมายของผมคือ ในเมื่อคุณไม่ยอมถอนทัพ และหนิงอันก็ไม่ยอมสละด่านเยี่ยนนาน งั้นคุณก็อยู่ที่นี่มาเล่นหมากกับผมสักสองสามตาดีไหม?”

ผมนี่มาโจมตีด่าน ไม่ได้มาหาความเพลิดเพลินนะ

เฉาพั่วเทียนว่า “ผมได้รับพระบัญชาจากเว่ยหวาง จึงไม่มีเวลามาเล่นหมากกับท่าน”

“ท่านอาจารย์ ขอให้ฟังคำเตือนจากผมสักคำ ก้าวย่างของเว่ยหวางที่จะรวมจงโจวนั้น ไม่มีผู้ใดหยุดได้”

“เรื่องนี้ท่านอย่าเข้าไปยุ่งเลย เพื่อไม่ให้สำนักศึกษาจี้เซี่ยต้องเดือดร้อน”

ท่านอาจารย์ยิ้มกว้างขึ้น ถามว่า “หัวหน้าตระกูลเฉา นี่คุณกำลังข่มขู่ผมหรือ?”

เฉาพั่วเทียนตอบเสียงเย็นว่า “ผมก็แค่กล่าวความจริง”

“เฮ้อ!” ท่านอาจารย์ถอนหายใจแล้วว่า “หากหนิงอันไม่ใช่ศิษย์ของผม ผมคงไม่ยุ่งเรื่องนี้ แต่บังเอิญหนิงอันเป็นศิษย์ของผม”

“ศิษย์มีปัญหา หากอาจารย์อย่างผมไม่ออกตัว มันก็ดูใจดำเกินไป”

“หัวหน้าตระกูลเฉา ฟังคำเตือนจากผมบ้างเถอะ ถอนทัพเถอะ!”

“ผมรับรองว่า ตราบใดที่คุณไม่แตะด่านเยี่ยนนาน ต่อให้ไปตีแคว้นโจวจากทางอื่น ผมก็จะไม่ลงมือ”

เฉาพั่วเทียนหน้ามืดหม่น “ความหมายของท่านคือ ถ้าผมยังยืนกรานจะตีด่านเยี่ยนนาน ท่านจะลงมือใช่ไหม?”

ท่านอาจารย์ว่า “ผมเองก็ไม่อยากลงมือ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อหนิงอันคือศิษย์ที่ผมรักที่สุด”

สีหน้าของเฉาพั่วเทียนบูดบึ้ง “ผมเข้าใจแล้ว ท่านยืนกรานจะเข้ามายุ่งเรื่องนี้ให้ได้ใช่ไหม?”

ท่านอาจารย์ยิ้มพยักหน้า “คุณจะคิดอย่างนั้นก็ได้”

“ท่านอาจารย์ ท่านกำลังบีบให้ผมจนมุมนะ!” เฉาพั่วเทียนว่า “ผมไม่อยากลงมือกับท่าน แต่มีพระบัญชาของเว่ยหวาง ผมจำต้องทำ ท่านว่าผมควรทำอย่างไรดี?”

ท่านอาจารย์ว่า “เมื่อกี้ผมก็พูดแล้วไง เรามาเล่นหมากกัน จะได้ไม่ต้องประมือ และไม่ต้องกลายเป็นศัตรู”

เฉาพั่วเทียนว่า “ผมไม่มีกระจิตกระใจจะมาเล่นหมากกับท่าน ก่อนมา เว่ยหวางสั่งไว้ว่า ภายในวันนี้ต้องยึดด่านเยี่ยนนานให้ได้”

“น่าเสียดาย ผมอยู่ที่นี่ คุณจะยึดด่านเยี่ยนนานไม่ได้” น้ำเสียงท่านอาจารย์เบา แต่เด็ดขาดจนไม่อาจโต้แย้ง

เวรเอ๊ย คิดว่าผมกลัวท่านหรือไง?

เฉาพั่วเทียนหน้ามืดครึ้ม “ดูท่าผมคงต้องขอให้ท่านกรุณาชี้แนะแล้ว”

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที

ท่านอาจารย์ยิ้มกล่าวว่า “หัวหน้าตระกูลเฉา ผมว่าอย่าคิดแบบนั้นเลย ผมอายุมากแล้ว บางทีเวลาลงมือไม่ค่อยรู้จักยั้ง เกรงว่าจะทำคุณบาดเจ็บ”

เชี่ย! กล้าดูถูกผมหรือ?

อย่าคิดว่าตัวเองอยู่อันดับสองในรายชื่อผู้แข็งแกร่งเซิงหลงแล้ว ผมจะสู้คุณไม่ได้

คุณอยู่ในขอบเขตราชานักบุญ ผมก็อยู่ในขอบเขตราชานักบุญเหมือนกัน

เรื่องอายุ คุณแก่ใกล้ลงดิน ส่วนผมหนุ่มกว่า อาศัยแรงอย่างเดียวก็ลากยาวจนคุณหมดเรี่ยวหมดแรงได้

ฮึ! ในเมื่อไม่รู้จักรับไมตรี ผมก็ไม่เกี่ยงที่จะฆ่าคุณ

ฉับพลัน เฉาพั่วเทียนกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา คิดในใจว่า “เว่ยหวางไม่ชอบสำนักศึกษาจี้เซี่ยอยู่แล้ว ถ้าใช้โอกาสนี้กำจัดท่านอาจารย์ ก็จะกวาดล้างสำนักศึกษาจี้เซี่ยถอนรากถอนโคน เป็นผลงานชิ้นใหญ่”

“อีกอย่าง ท่านอาจารย์อยู่อันดับสองในรายชื่อผู้แข็งแกร่งเซิงหลง แค่ฆ่าเขา ผมก็ขึ้นไปแทนที่ตำแหน่งนั้นได้”

“ถึงตอนนั้น เว่ยหวางย่อมไว้วางใจและพึ่งพาผมมากยิ่งขึ้น”

พอคิดได้แบบนี้ เฉาพั่วเทียนก็พูดเสียงดังว่า “ท่านอาจารย์ ผมนับถือท่านว่าเป็นผู้ใหญ่ ผมจะเตือนเป็นครั้งสุดท้าย แค่ท่านออกจากด่านเยี่ยนนานตอนนี้ ผมจะถือว่าท่านไม่เคยมา”

“ผมอนุญาตให้ท่านพาเจ้าหญิงหนิงอันกับคุณชายขงไปด้วย”

“ผมมาที่นี่เพื่อหยุดสงคราม ไม่ใช่มาชกต่อยกับคุณ”

“หัวหน้าตระกูลเฉา เราคุยกันเถอะ!”

เฉาพั่วเทียนพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “สิ่งที่ต้องพูดผมก็พูดหมดแล้ว เว้นแต่ว่าท่านจะไปตอนนี้ มิฉะนั้น ศึกนี้หลีกเลี่ยงไม่ได้”

“ผู้น้อยอย่างผมก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าระหว่างผมกับท่าน แตกต่างกันมากเท่าไร”

แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ในใจเฉาพั่วเทียนก็ยังแอบดูแคลนอยู่

เขายอมรับว่าท่านอาจารย์เป็นยอดฝีมือ แต่ตัวเขาเองก็ไม่ได้อ่อนแอ!

ยิ่งไปกว่านั้น เขามีสายเลือดเทพสงคราม อีกทั้งร่างเทพสงครามของแท้ เมื่อระเบิดพลังเต็มที่ เขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะสู้ท่านอาจารย์ไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น ท่าทีของท่านอาจารย์ที่ไม่อยากลงมือกับเขา ก็แสดงให้เห็นว่าลึกๆ แล้วท่านอาจารย์หวาดกลัวเขาอยู่

“หัวหน้าตระกูลเฉา ผมไม่อยากต่อสู้กับคุณจริงๆ แม้ขอบเขตของผมจะสูง แต่งานต่อสู้ผมไม่ถนัด”

ท่านอาจารย์ว่า “ถ้าเป็นการสนทนาธรรม หรือคุยเรื่องดนตรี หมากกระดาน อักษรและภาพวาด ผมยินดีอยู่เป็นเพื่อน แต่เรื่องต่อสู้ผมไม่สนใจจริงๆ...”

“ท่านอาจารย์ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องว่าท่านสนใจหรือไม่ แต่สถานการณ์มันบังคับ” เฉาพั่วเทียนว่า “ผมถามอีกครั้ง ท่านจะไปหรือไม่ไปกันแน่?”

“ผมก็พูดไปแล้ว หนิงอันไม่ไป ผมไม่ไป” คำของท่านอาจารย์ยังไม่ทันจบ เฉาพั่วเทียนก็ลงมือทันที

ไม่ไป ก็เตรียมตายซะ

“ตูม!”

เฉาพั่วเทียนหวดหมัดจากกลางอากาศลงมา

พร้อมกับหมัดที่ฟาดออกไป สุญญากาศสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลังหมัดน่าสะพรึง ราวขุนเขาตั้งตระหง่านถาโถมลงมาจากฟ้า อัดแน่นด้วยแรงกดดัน

“คนอย่างคุณนี่ก็เหลือเกิน ผมบอกแล้วว่าไม่สู้ ทำไมต้องลงมือด้วยล่ะ?”

ทันทีที่คำพูดของท่านอาจารย์จบ แสงขาวเข้มข้นก็ปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

นั่นคือพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่