วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2525

“พรึ่บ!”

พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ลอยอยู่เบื้องหน้าท่านอาจารย์ แผ่แสงสีขาวพร่างพรายอบอวลด้วยกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์

“ปัง!”

เฉาพั่วเทียนฟาดหมัดใส่แสงขาวนั้นจนสะเทือนฟ้าดิน

ทว่าพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ไม่กระเทือนแม้แต่น้อย แข็งดุจโล่ที่แกร่งที่สุดในหล้า ขวางหมัดของเฉาพั่วเทียนไว้สนิท

“ประมุขตระกูลเฉา ผมมาที่นี่เพื่อหยุดสงคราม ไม่ได้มาหาเรื่อง สู้มาคุยกันดีๆ เถอะ” ท่านอาจารย์เอ่ย

“อะไรกูจะพูด กูก็พูดไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรต้องคุยกับมึง รับหมัดไป!” เฉาพั่วเทียนเงื้อหมัดอีกครั้ง กระหน่ำลงมา

สีหน้าของเขาเย็นเยียบ ระหว่างคิ้วคลุ้งไปด้วยไอสังหาร

แม้ยามพูดกับท่านอาจารย์ เขาก็ไม่เอ่ยถ้อยคำสุภาพอีกต่อไป เรียกห้วนๆ ตรงๆ

“ก่อนหน้าที่กูจะพร่ำกับมึงอยู่นาน ก็เพราะเห็นแก่อายุที่มากกว่ากู แถมยังเป็นเจ้าสำนักของสำนักศึกษาจี้เซี่ย ตอนนี้ยังอยากจะคุยกับกูอีก คุยเหี้ยอะไร”

“ไว้กูตะบันมึงนอนจมดินก่อน ค่อยว่ากัน”

“กูจะสั่งสอนให้มึงรู้ไว้ว่า คนแก่ควรรู้จักประมาณตัว อาศัยความแก่ข่มคนมันโง่สิ้นดี”

คิดได้ดังนั้น หมัดของเฉาพั่วเทียนก็กระแทกลงบนพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ทันที

“ครืน!”

เสียงมหึมากระหึ่มขึ้นอีกครั้ง ราวกับมหันตภัยสวรรค์อุบัติ สายฟ้าถล่มครืน

ทว่า พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ยังไม่ไหวติง ไม่ถูกหมัดของเฉาพั่วเทียนสลายแม้แต่น้อย

“มาอีก!”

เฉาพั่วเทียนคำรามลั่น ไล่ปล่อยหมัดต่อ

“ปังๆๆ!”

หมัดของเฉาพั่วเทียนถี่จัดดุจเม็ดฝน กระแทกใส่พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ไม่ขาด ระเบิดเสียงต่อเนื่อง

เขาอัดไปติดๆ กันนับสิบหมัด แต่พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ก็ยังไม่แตกซ่าน

“แม่งเอ๊ย!”

เฉาพั่วเทียนโกรธจนหน้าเขียว

ท่ามกลางสายตาผู้คน เขาอัดหมัดไปตั้งเท่าไร ยังแตะชายเสื้อท่านอาจารย์ไม่ได้ด้วยซ้ำ อายขายหน้าสุดๆ

“ประมุขตระกูลเฉา เอาอย่างนี้ไหม เรานั่งคุยกันไป ทานไปด้วยไหม?”

เดิมทีท่านอาจารย์หวังดี ทว่าคำนี้เข้าหูเฉาพั่วเทียนแล้ว เหมือนถูกเยาะเย้ย

“คุยไปกินไป? มึงหมายความว่าไงวะ!”

“เห็นว่ากูไม่ได้กินข้าว แรงเลยน้อยงั้นเหรอ?”

“สัดเอ๊ย กล้าดูถูกกูได้ไง วันนี้ถ้าไม่ฆ่ามึง กูยอมเปลี่ยนนามสกุลไปตามมึงเลย”

ไอสังหารบนหน้าของเฉาพั่วเทียนยิ่งข้น

เขายืนลอยอยู่กลางอากาศ ทั้งร่างปะทุแสงทองนับหมื่นวา เจิดจ้าดั่งดวงอาทิตย์ จนผู้คนมิกล้าจ้องตรง

กล้ามเนื้อของเขากระเพื่อมภายใต้แสงทอง ดุจมังกรกับอสรพิษที่จำศีลอยู่หลายสาย อัดแน่นด้วยพลังอู๋ฉงและแรงปะทุรุนแรง

เขากำลังสั่งสมพลัง

กำปั้นขวาที่กำแน่นก็แผ่ประกายทองแรงกล้า ราวกับดวงดาวอันร้อนระอุ

“ตูม!”

หมัดของเฉาพั่วเทียนทุบลงอย่างฉับพลัน พลังปกคลุมหล้าดุจจะฉีกฟ้าดินให้แหลก สะเทือนสวรรค์ปฐพี

ทันใดนั้น กระแสอากาศอันมหาศาลก็กวาดจากตัวเขาเป็นศูนย์กลางในพริบตา โหมกระหน่ำรุนแรงดังพายุฝนฉับพลัน

ประกายทองรวมตัวบนหมัดเป็นลำแสงจ้า ราวสายฟ้าแห่งโทสะของเทพ ฟาดกระแทกใส่ท่านอาจารย์อย่างไม่ปรานี

เบื้องหน้าพลังอันมหาศาลนี้ ผู้คนอื่นๆ เหมือนธุลี ตัวเย็นเฉียบ

ใครก็ดูออกว่า เฉาพั่วเทียนเดือดสุดขีด

เมื่อเผชิญเฉาพั่วเทียนที่กำลังเดือดพล่าน ท่านอาจารย์…

จะต้านไหวหรือไม่?

โดยเฉพาะทหารและนายพลของแคว้นโจว ต่างใจหายใจคว่ำ กลั้นลมหายใจไม่กล้าส่งเสียง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน