วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2526

"ขอบคุณท่านอาจารย์ที่มีน้ำใจ แต่ไมตรีนี้ผมคงรับไว้ไม่ได้" เฉาพั่วเทียนปฏิเสธทันที

ท่านอาจารย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ประมุขเฉาจี๋ ท่านไม่คิดให้ดีก่อนหรือครับ?"

"ไม่ต้องคิดแล้ว วันนี้ไม่ว่าใครหน้าไหน ก็หยุดผมจากการยึดด่านเยี่ยนนานไม่ได้" เฉาพั่วเทียนกล่าวเย็นชา

ท่านอาจารย์ส่ายหน้า "ตราบใดที่ผมอยู่ตรงนี้ คุณเป็นไปไม่ได้ที่จะตีด่านเยี่ยนนานแตกครับ"

"งั้นเหรอ?" ยังไม่ทันขาดคำ เฉาพั่วเทียนก็ขยับกาย

เขาราวกับมังกรสวรรค์ ทิ้งตัวจากฟากฟ้า ซัดหมัดเดียวที่อาบแสงร้อนแรงฟาดลงเหนือกระหม่อมท่านอาจารย์

คราวนี้เขาไหวตัวทันแล้ว ไม่พุ่งใส่พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ที่กางอยู่หน้าท่านอาจารย์

เฉาพั่วเทียนคิดในใจ แค่เลี่ยงพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ให้พ้น ดูซิว่าจะกันผมยังไง?

แต่เพียงท่านอาจารย์คิดแวบเดียว แทบชั่วพริบตา พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ก็ผุดขึ้นเหนือศีรษะ กลายเป็นโล่หนึ่งแผ่น

ตู้ม!

หมัดของเฉาพั่วเทียนกระแทกโล่ เกิดเสียงเคร้งสะท้านลั่น ทันใดนั้นเขาถูกแรงสะท้อนอัดจนถอยกรูด

ครั้นตั้งหลักได้กลางเวหา เฉาพั่วเทียนเผลอสูดลมหายใจเย็นวาบ หมัดเมื่อครู่นั้นประหนึ่งอัดใส่เหล็กศักดิ์สิทธิ์ เจ็บแปลบจนชา

"แข็งอะไรขนาดนี้?"

"การป้องกันของท่านอาจารย์โหดเกินไป!"

"พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่คือสุดยอดวิชาของท่านอาจารย์ จะฆ่าเขาให้ได้ ต้องเจาะพลังนั้นก่อน ให้ตายสิ ต้องหาทาง"

เฉาพั่วเทียนจ้องพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่นั้น ดวงตาวาววับอยู่พักใหญ่

ท้ายที่สุด เขาก็เรียกดาบยาวสีโลหิตออกมา

เพียงดาบเผยโฉม พลังคมดาบสยดสยองก็ซัดกวาดทั้งลานศึก ทะลักท่วมฟ้าคลุมดิน ทุกผู้คนสัมผัสได้ถึงเจตจำนงแห่งสงครามอันดุดันที่ไหลบ่าจากดาบสีโลหิตเล่มนั้น

ศาสตราเทพไร้เทียมทาน!

ทหารและนายพลของแคว้นเว่ย์ทนทานเจตจำนงแห่งสงครามนี้ไม่ไหว ขนลุกซู่ หนังศีรษะชาจนราวกับจะระเบิด ต่างถอยหนีไปไกลลิบ ยืนดูอยู่ห่างๆ

อีกด้านหนึ่ง

ท่านอาจารย์เพียงสะบัดฝ่ามือเบาๆ พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ก็ลอยขึ้นสู่ฟ้าสูง แปรเป็นวงป้องกันขนาดมหึมา โอบคุ้มทหารและนายพลของแคว้นโจวไว้ทั้งหมด

เฉาพั่วเทียนเห็นดังนั้นก็เดือดพล่านขึ้นมาอีกระลอก

"แม่งเอ๊ย ผมกำลังจะฆ่าท่านอยู่แท้ๆ ยังมีอารมณ์ไปห่วงชีวิตคนอื่นอีก ตกลงเห็นหัวผมบ้างไหม?"

เฉาพั่วเทียนขยับกาย ดุจพุ่งทะลักจากขุมนรก กลิ่นอายสังหารเย็นเยียบกระจายคลุ้ง

กร๊อบ!

เฉาพั่วเทียนกำดาบยาวสีโลหิตแน่นในฉับพลัน

เพียงขณะนั้น ดาบสีโลหิตราวกับมีเลือดสดหลั่งไหล แฝงความสังหารไร้สิ้นสุด ตัวดาบส่องแสงเย็นยะเยือก ประหนึ่งจะกลืนกินทุกสรรพชีวิต

"ฟาด!"

เฉาพั่วเทียนคำรามลั่น เสียงสะท้านเก้าชั้นฟ้า ดาบยาวฟาดลงมาจากอากาศด้วยอำนาจดุจสายฟ้าฟาด

คมดาบนี้ประหนึ่งจะแยกฟ้าดินให้ขาดออกจากกัน

ที่ใดพลังดาบพาดผ่าน อากาศราวกับถูกเฉือนเป็นสองซีก เกิดรอยแยกมหึมาหลายแนว

เผชิญคมดาบสะท้านสวรรค์ปั่นป่วนปฐพี ท่านอาจารย์กลับสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงไพล่สองมือไว้ด้านหลัง นิ่งขรึมสงบเยือก

ทว่า พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่เหนือศีรษะและเบื้องหน้าเขาพลันเคลื่อนตัว ก่อเป็นวงป้องกันห่อหุ้มทั้งร่าง แผ่รัศมีขาวพราวเรือง

ตู้ม!

ดาบยาวของเฉาพั่วเทียนปะทะพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ของท่านอาจารย์ ปะทุแสงจ้าพร่างพราว

ชั่วขณะนั้น สมรภูมิทั้งผืนคล้ายถูกแช่แข็ง

ดาบของเฉาพั่วเทียนแม้แกร่งเพียงใด แต่ต่อหน้าเกราะของท่านอาจารย์ ท้ายที่สุดก็ไม่อาจทะลวงชั้นพลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ที่ดูเหมือนบางเบา หากแท้จริงแข็งแกร่งมิอาจทำลายได้

"เป็นไปได้ยังไง?"

แววตาของเฉาพั่วเทียนฉายความเหลือเชื่อสุดขีด

เขามองท่านอาจารย์ที่ด้านล่าง เห็นเพียงเงาร่างชรานิ่งสง่าดุจภูผา พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ดั่งมหาสมุทรไร้ขอบเขต ลึกซึ้งและกว้างใหญ่

แม้การโจมตีของเฉาพั่วเทียนยังเจาะเกราะของท่านอาจารย์ไม่ได้ เขาก็ไม่ยอมถอดใจ แววตาวาบไหวด้วยความบ้าคลั่งและความยึดมั่น ก่อนเงื้อดาบฟันลงมาอีกครา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน