วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2527

เฉาพั่วเทียนยืนอยู่กลางเวหา ทั่วกายพลุ่งพล่านไปด้วยเจตนาฆ่าฟันเดือดดาล จ้องท่านอาจารย์แล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “ต่อให้พลังบำเพ็ญเพียรของมึงจะสูงลิ่วทะลุฟ้า วันนี้กูก็จะฆ่ามึงให้ตาย”

ท่านอาจารย์เอ่ยอย่างสุภาพอ่อนโยนว่า “ท่านหัวหน้าตระกูลเฉา อย่าเพิ่งคิดจะฆ่าฟันกันเลย ใจเย็นๆ มาคุยกันก่อนเถอะ”

“พูดเชี่ยอะไรวะ” เฉาพั่วเทียนเปิดฉากด่าใส่ทันที

ตอนนี้เขากำลังของขึ้น จะไปสนหรือไม่ว่าท่านอาจารย์คือผู้ใหญ่ที่ใครๆ เคารพนับถือหรือเปล่า ไม่สำคัญ เอาให้ระบายโทสะก่อนค่อยว่ากัน

“เจ้าอวดดีนัก—” ข่งเทียนเซี่ยเดือดจัด กำลังจะอ้าปากด่าเฉาพั่วเทียน ก็เห็นท่านอาจารย์โบกมือห้าม

ท่านอาจารย์ไม่เพียงไม่โกรธ กลับพูดอย่างเมตตาว่า “หัวหน้าตระกูลเฉา อย่าตื่นเต้นไป พักก่อนเถอะ รอให้ใจเย็นลงแล้วค่อยคุยกัน...”

ยังไม่ทันขาดคำ

ตูม!

เฉาพั่วเทียนลงมือแล้ว

เห็นเพียงร่างเขากระตุกวูบ หายไปจากที่เดิม ฉับพลันก็ปรากฏขึ้นอยู่ตรงหน้าท่านอาจารย์

กำมือแน่น พลังกว้างใหญ่ไพศาลหลอมรวมฉับพลัน กลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้า กำปั้นทะยานอัดใส่ท่านอาจารย์

ท่านอาจารย์ยกมือซ้ายปัดเบาๆ ทันใดนั้น พลังไร้รูปขวางรับกำปั้นของเฉาพั่วเทียนไว้

“หัวหน้าตระกูลเฉา บางครั้งความยึดติด ก็ไม่ใช่เรื่องดีนัก” ท่านอาจารย์ยังคงตักเตือน

“ฮึ กูไม่ใช่ศิษย์สำนักศึกษาจี้เซี่ยของมึง มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งสอนกู” เฉาพั่วเทียนฮึดฮัด ถอยฉับ แล้วร่างก็แปรเป็นลำแสงพุ่งเข้าใส่อีกครั้ง

ปังๆๆ…

เฉาพั่วเทียนฟาดกำปั้นไม่ขาด ระลอกการโจมตีบ้าคลั่งราวพายุฝนถาโถม จนคนทั่วไปไม่อาจต้านทาน

ทว่า ท่านอาจารย์กลับไม่กระสับกระส่ายแม้แต่น้อย ร่างนิ่งมั่นคงราวภูผา เพียงปัดมือเบาๆ อีกครั้ง พลังไร้รูปก็สกัดกั้นการจู่โจมทั้งหมดของเฉาพั่วเทียนไว้สิ้น

ท่านอาจารย์มองเฉาพั่วเทียนอย่างเรียบเฉย แววตาลึกซึ้งเปี่ยมปัญญา “หัวหน้าตระกูลเฉา เจ้าถูกมารครอบงำแล้ว”

“เสือกอะไรกับกู!” เฉาพั่วเทียนไม่ฟังคำใดทั้งนั้น ยังซัดต่อเนื่อง

การโจมตีของเขายิ่งเร็ว ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ประหนึ่งจะทุบทำลายฟ้าดินผืนนี้ให้แหลกคามือ

ใบหน้าท่านอาจารย์ไร้ระลอกสั่นไหว เขาเพียงยืนนิ่ง ราวกับยอดเขาที่คงอยู่ชั่วนิรันดร์

“หัวหน้าตระกูลเฉา หยุดเถิด! เจ้าผิดไปแล้ว เหตุใดยังจะซ้ำผิดซ้ำซาก?”

ท่านอาจารย์ว่า “มีคำกล่าวว่า ‘กลับใจเสียตอนนี้ก็ขึ้นฝั่งพ้นภัย’ หยุดเดี๋ยวนี้ เจ้าก็จะพ้นจากทะเลทุกข์”

“มึงหุบปากให้กูเดี๋ยวนี้!” เฉาพั่วเทียนสบถลั่น

แววหน้าท่านอาจารย์เย็นลง “หัวหน้าตระกูลเฉา ปีศาจในใจเจ้าหนักเกินไป ตามข้าไปยังสำนักศึกษาจี้เซี่ยเถิด ข้าจะใช้พลังคุณธรรมอันยิ่งใหญ่ช่วยคลี่คลายปีศาจในใจให้เจ้า”

“ไอ้แก่ มึงจะไม่เลิกอีกเหรอ? แค่ฆ่ามึงได้ กูก็ไม่มีปีศาจในใจแล้ว” เฉาพั่วเทียนยังคงบุกใส่ไม่หยุด

“ดื้อดึงไม่รู้สำนึก!” ท่านอาจารย์หมดความอดทน ในมือสะบัดไม้บรรทัดลงโทษ ฟาดออกไปข้างหน้า

เพียะ!

เฉาพั่วเทียนถูกฟาดกระเด็นปลิวไปในทันที

ผู้คนต่างตะลึง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านอาจารย์ฟาดจนเฉาพั่วเทียนปลิว เห็นชัดว่าพลังของท่านอาจารย์เหนือล้ำกว่าเฉาพั่วเทียนมาก

ที่สำคัญกว่านั้น ท่านอาจารย์ยังทำท่าเฉยเมยสบายๆ เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้งัดพลังทั้งหมดออกมา

ใครๆ อดคิดในใจไม่ได้—หากท่านอาจารย์เอาจริงเต็มที่ ขนาดยังไม่สุดยังฟาดเฉาพั่วเทียนปลิว แล้วถ้าเต็มกำลัง จะน่าสะพรึงเพียงใดกัน?

เฉาพั่วเทียนทรงกายได้แล้ว มองท่านอาจารย์ แววตาเริ่มเคร่งเครียดขึ้น

“ไม่น่าแปลกที่ทุกคนจะเกรงเขานัก ไอ้แก่คนนี้มันเก่งจัดจริงๆ”

เฉาพั่วเทียนก็รู้ตัวแล้วว่า ท่านอาจารย์ไม่ใช่ของง่ายเลย

“เฉาพั่วเทียน!”

คราวนี้ท่านอาจารย์ไม่เรียก “หัวหน้าตระกูลเฉา” แต่เอ่ยนามตรงๆ สีหน้าเคร่งขรึม “เจ้าถูกมารครอบงำแล้ว หากไม่ยับยั้ง ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของเจ้า ไม่รู้จะมีผู้คนต้องเคราะห์ร้ายสักเท่าใด”

“เพื่อความปลอดภัยของผู้อื่น ข้าตัดสินใจแล้ว—จะผนึกเจ้าร้อยปี ครั้นเมื่อข้าช่วยถอนปีศาจในใจให้แล้ว จึงคืนอิสรภาพแก่เจ้า”

“แน่นอน ที่ข้าทำเช่นนี้ ก็เพราะหวังดีต่อเจ้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน