วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2534

หนิวต้าลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านอาจารย์ถึงจู่ๆ จะมอบของขวัญให้เขา

ท่านอาจารย์กล่าวว่า “หนิงอันกับข่งเทียนเซี่ยคือศิษย์ที่ผมรักหนักหนา ก่อนหน้านี้ถ้าไม่ใช่คุณออกหน้าปกป้อง เกรงว่าพวกเขาคงตายใต้เงื้อมมือของเฉาพั่วเทียนไปแล้ว”

“พูดตามตรง คุณเรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตพวกเขา”

“คุณคุ้มครองศิษย์ของผม ของขวัญนี้ก็ให้ถือเป็นคำขอบคุณจากผม”

หนิวต้าลี่รีบโบกมือ “ไม่ได้ๆ ผมมาคุ้มครองเจ้าหญิงหนิงอันเพราะเป็นคำสั่งของท่านอาจารย์ของผม ท่านเป็นห่วงว่าเจ้าหญิงหนิงอันจะเจอปัญหา นี่ล้วนเป็นสิ่งที่ผมควรทำ”

“สหาย ผมไม่ค่อยมอบของให้ใครง่ายๆ ในเมื่อให้แล้ว ก็แปลว่านี่คือความจริงใจของผม” ท่านอาจารย์เอ่ย “คุณเปิดดูเถอะ มีประโยชน์กับคุณ”

หนิวต้าลี่จึงรับกล่องไม้มา ทั้งสงสัยและอยากรู้อยากเห็น แล้วค่อยๆ เปิดออก

ทันใดนั้น กลิ่นโอสถหอมฉุยก็โชยมา ทำให้จิตใจปลอดโปร่งโล่งสบาย

เห็นในกล่องไม้นั้นมียาเม็ดแดงสามเม็ด ขนาดเท่าไข่ไก่ กลมอวบ เนียนวาวดุจมุก ใสสะอาดประณีต ขณะส่งกลิ่นหอมยังมีแสงศักดิ์สิทธิ์ไหลวน เห็นปุ๊บก็รู้ว่าไม่ใช่ของสามัญแน่นอน

หนิวต้าลี่พินิจอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังดูไม่ออกว่าเป็นโอสถชนิดใด และอยู่ระดับไหน

รู้เพียงว่า โอสถทั้งสามเม็ดนี้ไม่ธรรมดายิ่งนัก

“นี่คือโอสถพลังเลือดที่ผมหลอมจากยาศักดิ์สิทธิ์หลากหลายชนิด ระดับเหนือกว่าศักดิ์สิทธิ์ เป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทาน”

ได้ยินดังนั้น หัวใจของหนิวต้าลี่ถึงกับสะท้าน

โอสถศักดิ์สิทธิ์ไร้เทียมทาน เท่ากับใกล้เคียงระดับจักรพรรดิอย่างที่สุด โอสถระดับนี้หาได้ยากล้ำในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร

ไม่เพียงหายากยิ่ง แต่ยังล้ำค่าจนประเมินไม่ได้

ไม่เกินจริงเลยที่จะบอกว่า โอสถเม็ดเดียวแลกได้เมืองใหญ่พอตัวสักเมือง

ท่านอาจารย์กล่าวว่า “ก่อนหน้านี้ผมเห็นว่าหลังคุณสู้กับเฉาพั่วเทียนแล้ว หมดเรี่ยวแรงสิ้นเชิง ผมก็รู้ทันทีว่าโอสถพวกนี้น่าจะมีประโยชน์กับคุณ”

“ต่อไปหากคุณหมดแรง เพียงกลืนโอสถพลังเลือดหนึ่งเม็ด เรี่ยวแรงก็จะฟื้นคืนในพริบตา”

“ที่นี่มีสามเม็ด ใช้ได้สามครั้ง”

“สหาย รับไว้เถอะ!”

หนิวต้าลี่ว่า “ท่านผู้อาวุโส ของขวัญนี้ช่างล้ำค่าเหลือเกิน ผมรับไว้ไม่ได้…”

ยังพูดไม่ทันจบ ท่านอาจารย์ก็โบกมือตัดบท “สหาย ต่อให้โอสถเหล่านี้ล้ำค่าเพียงใด แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับชีวิตของหนิงอันกับข่งเทียนเซี่ย คุณรับไว้เถอะ!”

“ถ้าเช่นนั้น…ขอบคุณท่านผู้อาวุโส” หนิวต้าลี่ไม่รีรอ เพราะโอสถพลังเลือดทั้งสามเม็ดนี้ มีประโยชน์กับเขามากจริงๆ

“เอาล่ะ ผมจะไปพักก่อน ว่างๆ ค่อยคุยกันอีก” พูดจบ ร่างของท่านอาจารย์ก็วูบหายไป

หนิวต้าลี่รีบหยิบหยกสื่อสารส่งข่าวถึงเย่ชิว พอเขากลับขึ้นกำแพงเมือง ก็ได้ยินหนิงอันกับข่งเทียนเซี่ยกำลังคุยกัน

“พวกเจ้าคุยอะไรกันอยู่?” หนิวต้าลี่ถาม

ข่งเทียนเซี่ยหัวเราะ “ศิษย์น้องบอกว่า ไม่รู้ว่าท่านอาจารย์โยนง้าวเทพสงครามไปที่ไหน ไม่งั้นเราคงไปตามเก็บกลับมาแล้ว ท้ายที่สุดนั่นคืออาวุธจักรพรรดิประจำตระกูลของจ้านเสินเจียจู่”

ทันใดนั้น เสียงของท่านอาจารย์ก็ดังมา

“คนมีวิชาเล่าเรียนจะมัวถวิลหาสมบัติของผู้อื่นได้อย่างไร เฉาพั่วเทียนพอกลับไป ระหว่างทางจะได้พบง้าวเทพสงคราม ของที่เป็นของเขาก็ต้องคืนให้เขาอยู่แล้ว”

หนิงอันชำเลืองมองไปรอบๆ ได้ยินแต่เสียง มิเห็นเงาท่านอาจารย์ แล้วก็หันไปยิ้มให้ข่งเทียนเซี่ย

“ว่าแต่ ต้าลี่ ท่านอาจารย์ของฉันคุยอะไรกับเธอบ้าง เขาถามถึงชางเซิงไหม” หนิงอันเอ่ยเสียงแผ่ว

“อืม” หนิวต้าลี่พยักหน้า

“แล้วเจ้าตอบว่าอย่างไร” หนิงอันถามด้วยน้ำเสียงแฝงความประหม่า

หนิวต้าลี่ว่า “ผมบอกว่าท่านอาจารย์ของผมพรสวรรค์แรงกล้า มีพรสวรรค์จักรพรรดิ อายุยังน้อยก็สามารถบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว แล้วผมก็ว่า ท่านอาจารย์รูปงาม แถมยังโชคดีอีกด้วย”

คุณพระ! ล้วนความจริงทั้งนั้น

หนิงอันยิ้มหวานดั่งดอกไม้บาน

ข่งเทียนเซี่ยก็กลั้นยิ้มไม่อยู่

……

บนเรือกระดาษ

เฉาพั่วเทียนจิตใจหนักอึ้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน