วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2535

“แย่แล้ว แย่แล้ว...”

ในใจของเจ้าผู้ครองเมืองฟางมืดมิดสิ้นหวัง

“กงกงทำตัวหยาบคายปานนี้ ชัดว่าเว่ยหวางไม่พอพระทัยข้า ชะตาข้าขาดแล้ว!”

ถัดมา ขันทีชราก็พาเขามาถึงหน้าเต็นท์ทหารหลังหนึ่ง

ด้านนอกเต็นท์ทหารมีทหารยามสิบกว่าคนยืนอยู่ แต่ละคนลมปราณหนักแน่น ฝีมือสูงส่งอย่างเห็นได้ชัด

“คารวะท่านลี่กงกง” ทหารยามสิบกว่าคนก้มคำนับขันทีชราด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างยิ่ง

“นี่คือเจ้าผู้ครองเมืองซือฟาง เว่ยหวางทรงประสงค์จะพบเขา” ท่านลี่กงกงกล่าว

ทันใดนั้น ทหารยามทั้งหมดก็จ้องไปที่เจ้าผู้ครองเมืองฟาง

ชั่วพริบตานั้น เขารู้สึกเลือดแทบเย็นเฉียบ สายตาของทหารยามคมกริบราวคมมีด

“จบเห่แล้ว คราวนี้คงไม่รอดแน่”

เจ้าผู้ครองเมืองฟางกลัวจนแทบฉี่ราด

“เจ้าผู้ครองเมืองฟาง เดี๋ยวเจ้าเข้าไปพบเว่ยหวาง รู้ใช่ไหมว่าควรพูดอย่างไร?” ท่านลี่กงกงถาม

“ขอรับ รู้ขอรับ” เจ้าผู้ครองเมืองฟางพยักหน้าไม่หยุด

“ดีมาก ตามข้ามา” ท่านลี่กงกงว่าแล้วก็พาเจ้าผู้ครองเมืองฟางเข้าไปในเต็นท์ทหาร

“ฝ่าบาท กระหม่อมนำตัวเจ้าผู้ครองเมืองฟางมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ท่านลี่กงกงเอ่ยด้วยท่าทีที่นอบน้อม

“ถวายบังคมฝ่าบาท!” เจ้าผู้ครองเมืองฟางรีบคุกเข่าก้มกราบ

ภายในเต็นท์ทหาร

เว่ยหวางกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานนั่งอยู่บนพื้น เบื้องหน้าทั้งคู่มีกระดานหมากตั้งอยู่ชุดหนึ่ง

เว่ยหวางทรงฉลองพระองค์สีม่วง สวมมงกุฎทองคำ สง่างามองอาจ ในพระหัตถ์ถือหมากหนึ่งเม็ด แต่ลังเลไม่ลงเสียที

ส่วนพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานนั่งอยู่เบื้องหน้า ถือสายประคำ สงบนิ่งราวพระเถระเข้าฌาน นิ่งสงบราวผิวน้ำไม่กระเพื่อม

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเอ่ยเตือนว่า “ฝ่าบาท ถึงเวลาลงหมากแล้วนะขอรับ”

“ขอข้าคิดอีกสักหน่อย” เว่ยหวางตรัส

มุมปากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกระตุกเล็กน้อย ยังจะคิดอีก?

เล่นมาซะตั้งสิบนาทีแล้วนะ

มีใครเล่นหมากแบบท่านบ้างไหม?

เว่ยหวางเหลือบมองท่านลี่กงกง เพียงแว่บเดียวท่านลี่กงกงก็รู้ความหมาย ตะโกนดังว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมนำตัวเจ้าผู้ครองเมืองฟางมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“เอะอะอึกทึกอะไรนัก!” เว่ยหวางกริ้ว ขว้างเม็ดหมากใส่ท่านลี่กงกง ตรัสบริภาษ “คิดว่าข้าหูหนวกหรืออย่างไร? หากยังเอะอะอีก ระวังข้าจะสั่งตัดหัวเจ้า!”

“กระหม่อมทราบความผิดแล้ว ขอฝ่าบาททรงลงอาญาพ่ะย่ะค่ะ” ท่านลี่กงกงรีบคุกเข่าขออภัย

“ท่านพระอริยะ ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการ กระดานนี้ถือว่าเป็นท่านชนะก็แล้วกัน” เว่ยหวางตรัสจบ ก็ปัดกระดานหมากให้กระจัดกระจาย

ในใจพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานสบถลั่น

“อะไรคือ ‘ถือว่า’ ข้าชนะ? กระดานนี้เดิมทีก็ข้าชนะอยู่แล้ว!”

“ลงหมากเมื่อไหร่ก็แพ้ ท่านดันทำเป็นดี ถือหมากไว้ในมือไม่ยอมวาง”

“ลังเลไม่ยอมลงหมาก ไม่กล้ายอมแพ้ คนแบบนี้คู่ควรจะเป็นผู้ครองจงโจวที่ไหนกัน?”

“ฮึ รอให้รวมจงโจวได้ก่อนเถอะ ข้าจะทำให้ท่านเป็นหุ่นเชิดของข้า”

แม้พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่พอใจอยู่ลึกๆ แต่สีหน้ามิได้เผยอารมณ์แม้แต่น้อย ยิ้มกล่าวว่า “กระดานนี้ยังไม่จบ ฝ่าบาทก็ยังมิได้แพ้ ไว้มีเวลาแล้วค่อยมาเล่นกันใหม่ก่อนเถิด เชิญฝ่าบาททรงจัดการราชกิจก่อนเถิดขอรับ!”

“ดี” เว่ยหวางอารมณ์ดี ตรัสว่า “ท่านลี่กงกง ลุกขึ้นเถอะ!”

ท่านลี่กงกงลุกขึ้น แล้วสบตากับเว่ยหวาง เว่ยหวางส่งสายตาชื่นชมกลับไป

สมแล้วที่เป็นขันทีชราผู้ติดตามพระองค์มาหลายปี แค่ส่งสายตาเดียวก็รู้ใจ

จากนั้น สายตาเว่ยหวางก็เลื่อนไปยังใบหน้าเจ้าผู้ครองเมืองฟาง ตรัสว่า “เจ้ารู้อยู่หรือไม่—”

“กระหม่อมผิดไปแล้ว กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เจ้าผู้ครองเมืองฟางก้มกราบโขกศีรษะไม่หยุด

เว่ยหวางชะงัก ยังตรัสไม่ทันจบ เจ้าผิดเรื่องอะไร?

ดูทรงแล้วเจ้าผู้ครองเมืองคนนี้คงหัวไม่ค่อยดี ไว้หาจังหวะเปลี่ยนคนเสียหน่อย

เว่ยหวางตรัสว่า “ข้าอยากถามเจ้า เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้ามาที่นี่เพื่ออะไร?”

“มิใช่มาจับกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ?” เจ้าผู้ครองเมืองฟางหลุดปาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน