วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2536

เจียงหู่?

เว่ยหวางชะงักงัน ในหัวเต็มไปด้วยคำถาม—เจียงหู่มาที่นี่ได้ยังไง?

เจียงหู่ หนึ่งในสี่ผู้บัญชาการแห่งองครักษ์ทองคำ เป็นคนสนิทที่เว่ยหวางไว้วางใจอย่างมาก

ตอนเว่ยหวางนำกองทัพใหญ่ออกจากนครหลวงเว่ย ได้จงใจสั่งให้เจียงหู่คงอยู่เฝ้าเมืองหลวง

“เจียงหู่โผล่มาที่นี่กะทันหัน หรือว่าเมืองหลวงเกิดเรื่องใหญ่?”

ลางร้ายค่อยๆ ผุดขึ้นในใจเว่ยหวาง

ขณะนั้น ท่านลี่กงกงก็เอ่ยอย่างสงสัยว่า “ฝ่าบาท เจียงหู่ไม่ใช่ดูแลเมืองหลวงอยู่หรือ ทำไมถึงโผล่มาที่นี่?”

“เรียกเขาเข้ามาก่อน!” เว่ยหวางรับสั่ง

ท่านลี่กงกงยืดตัวตรง ตะโกนด้วยเสียงแหลมแบบขันทีว่า “เชิญผู้บัญชาการเจียงหู่เข้าเฝ้า”

ไม่นาน เต็นท์ทหารก็ถูกเปิดออก ชายกลางคนรูปร่างใหญ่บึก สวมชุดเกราะ มีเคราเต็มคาง เดินผลุนผลันเข้ามาอย่างรีบร้อน

“กระหม่อม เจียงหู่ ขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทครับ”

ว่าแล้วเขาก็คุกเข่าถวายคำนับต่อเว่ยหวาง

เว่ยหวางสังเกตทันทีว่า เจียงหู่ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง ชุดเกราะเปื้อนดิน ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือด สีหน้าอิดโรย

“เป็นถึงผู้บัญชาการกลับปล่อยตัวซะขนาดนี้… อย่างนี้ต้องหาคนมาแทนเสียแล้ว” เว่ยหวางคิดอย่างขุ่นใจ ก่อนเอ่ยเรียบๆ ว่า “ลุกขึ้นได้”

เจียงหู่ลุกขึ้นยืน

ท่านลี่กงกงพูดขึ้นว่า “ผู้บัญชาการ เจียงหู่ ตอนฝ่าบาทเสด็จออกไป ทรงกำชับนักหนาให้เจ้าดูแลเมืองหลวงให้ดี แล้วเหตุใดถึงมาที่นี่?”

เจียงหู่ว่า “เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ…”

ท่านลี่กงกงขัดขึ้นว่า “ต่อให้เกิดเรื่อง เจ้าก็ไม่รู้จักการส่งข่าวหรือไง?”

“ไม่ฟังรับสั่ง มาที่นี่เอง แบบนี้ก็ชัดๆ ว่าทิ้งหน้าที่”

“เจียงหู่ เจ้ารู้โทษตัวเองไหม?”

เจียงหู่ตวัดตามองท่านลี่กงกงเย็นๆ ในใจด่าสาด “ไอ้ขันทีชาติชั่ว! อยากตายหรือไงวะ!”

ท่านลี่กงกงก็ไม่เกรง ยกมือกรีดกรายอย่างอ่อนช้อย พูดเหน็บๆ แนมๆ ว่า “ฝ่าบาท โปรดทอดพระเนตรสายตาของผู้บัญชาการ เจียงหู่ด้วยครับ เหมือนจะเขมือบหัวคนรับใช้อย่างข้า น่ากลัวจริงๆ”

เว่ยหวางรู้ดีว่าทั้งสองไม่ถูกกัน จึงเมินเสีย แล้วถามว่า “เจียงหู่ เมื่อครู่เจ้าว่ามีเรื่อง—เรื่องอะไร?”

เจียงหู่กลืนน้ำลายแล้วกราบทูลว่า “กราบเรียนฝ่าบาท ที่เมืองหลวงเกิดเรื่องใหญ่หลายอย่าง ข้าไม่รู้จะรายงานเรื่องไหนก่อนดีครับ”

เว่ยหวางว่า “ว่ามาทีละเรื่อง”

เจียงหู่จึงเอ่ยว่า “หอคอยคว้าดาวพังลงแล้วครับ”

“ว่าอะไรนะ!” เว่ยหวางตกใจจนผงะลุกขึ้น

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็เงยตามอง แววตาวาบเย็น

ท่านลี่กงกงถึงกับชี้หน้าเจียงหู่ด่า “เจียงหู่ อย่าพูดมั่ว หอคอยคว้าดาวจะพังได้ยังไง?”

เว่ยหวางตวาด “ฝีมือใคร?”

เจียงหู่ตอบ “อาจารย์หลวงแห่งชาติเป็นคนทำครับ”

เว่ยหวางสวน “ไร้สาระ! อาจารย์หลวงแห่งชาติอยู่ที่นี่…” เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วถามเจียงหู่ “เจ้าหมายถึงจิ้นปิงหยุน?”

“ครับ” เจียงหู่ว่า “อาจารย์หลวงแห่งชาติทำลายหอคอยคว้าดาว แล้วออกจากนครหลวงเว่ยไปแล้ว”

ได้ยินดังนั้น แววเย็นในตาพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ่งเข้มขึ้น

เว่ยหวางว่า “เป็นไปไม่ได้! จิ้นปิงหยุนก็ถูก…”

เขาเหลือบมองพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน ราวกับจะบอกว่า นางไม่ใช่ถูกท่านผนึกพลัง ใช้ศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์จองจำไว้ในหอคอยคว้าดาวหรอกหรือ แล้วนางจะทำลายหอนั่นกับหนีออกจากนครหลวงได้อย่างไร?

เว่ยหวางฉุกคิดอะไรขึ้นมา ชี้ไปที่เจียงหู่ถามว่า “เมื่อครู่ว่าอะไรนะ จิ้นปิงหยุนออกจากนครหลวงเว่ย? แล้วนางไปไหน?”

เจียงหู่รายงานตามจริงว่า “อาจารย์หลวงแห่งชาติไม่ได้บอกว่าจะไปไหนครับ”

เว่ยหวางถาม “แล้วนางพูดอะไรอีกบ้าง?”

เจียงหู่ชำเลืองฝ่าบาทแล้วรีบก้มหน้า “ข้าไม่กล้าพูดครับ”