วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2537

ท่านลี่กงกงพอได้ยินว่าเฉาพั่วเทียนกลับมา ก็พูดว่า “ไม่นึกเลยว่าเฉาพั่วเทียนจะทำงานฉับไวขนาดนี้ เร็วปานนี้ก็ยึดด่านเยี่ยนนานได้แล้ว ถือว่าพอมีฝีมืออยู่ เว่ยหวางดูคนไม่ผิดจริงๆ”

ว่าถึงตรงนี้ ท่านลี่กงกงก็ปลอบเว่ยหวางต่อว่า “เว่ยหวาง ตอนนี้เรื่องใหญ่ต้องมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“ยามนี้ไม่ใช่เวลามัวเศร้า ทรงฮึดสู้ไว้ มุ่งหมายโค่นแคว้นโจวให้ได้โดยไว”

“พอเราตีแคว้นโจวแตกแล้ว ก็เอาศีรษะฮ่องเต้ต้าจโจวกับโจวอู่หวังไปเซ่นไหว้ ปลอบดวงวิญญาณขององค์ชายใหญ่กับองค์ชายห้าบนฟ้าให้คลายแค้น”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็เสริมว่า “ถูกต้อง เวลานี้การล้มแคว้นโจวคือภารกิจอันดับหนึ่ง”

“ขอเพียงโค่นแคว้นโจวได้ สามแคว้นรวมเป็นหนึ่ง ท่านก็จะเป็นเจ้าเหนือจงโจว”

“ตอนนี้สุขภาพท่านยังแข็งแรง ถึงตอนนั้นก็รับสนมเพิ่มอีกสักหน่อย มีโอรสเพิ่มอีกหลายองค์ก็พอ”

เว่ยหวางคิดในใจ ใช่แล้ว ผู้จะทำการใหญ่ไม่ติดขัดเรื่องเล็กน้อย

ก็ตายไปไม่กี่องค์ เดี๋ยวค่อยมีเพิ่มอีกสักหลายองค์ก็จบแล้วไม่ใช่หรือ?

ส่วนจิ้นปิงหยุน...

แม่งเอ๊ย รอให้ข้าครองจงโจวได้ก่อน ผู้หญิงแบบไหนจะหาไม่ได้?

ไม่แน่ว่าครานั้นพอนางเห็นข้ารวบรวมจงโจวเป็นปึกแผ่นแล้ว จะกลับมามองข้าใหม่ แล้วก็วิ่งกลับมาหาข้า

“จิ้นปิงหยุน แต่ก่อนเจ้าทำเป็นเมินข้า ครั้นเจ้ากลับมาอีกที ตอนนั้นเจ้าจะเอื้อมไม่ถึงข้าแล้ว”

“คอยดูเถิดว่าตอนนั้นข้าจะทรมานเจ้าอย่างไร”

“เฮะๆ~”

พอนึกถึงตรงนี้ ความโศกก็ปลิวหาย เว่ยหวางกลับมาฮึกเหิม แผ่รัศมีอำนาจบารมีของราชาออกมาทั้งกาย

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเหลือบมองเว่ยหวางด้วยความประหลาดใจ คิดในใจว่า “ปรับอารมณ์ได้ไวขนาดนี้?”

“หรือว่าเขาจะฟังคำของข้าเข้าจริงๆ?”

“เวรเอ๊ย ไร้น้ำใจสิ้นดี”

เว่ยหวางถามทหารยามว่า “เฉาพั่วเทียนอยู่ที่ไหน?”

ทหารยามกราบทูลว่า “เขาเพิ่งกลับมา กำลังมาทางเต็นท์ทหารนี้พอดีพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วแม่ทัพตู้ชงกับพวกเล่า?” เว่ยหวางถามซ้ำ

ทหารยามว่า “ไม่เห็นแม่ทัพใหญ่ตู้ชงกับท่านอื่นๆ เลย มีแต่เฉาพั่วเทียนคนเดียวที่กลับมา”

“หือ?” เว่ยหวางขมวดพระขนง “เราไม่ได้บอกแล้วหรือ ว่าหลังยึดด่านเยี่ยนนานได้ ให้ตู้ชงกลับมารายงานทันที ทำไมไม่ทำตามคำสั่ง?”

ท่านลี่กงกงเอ่ยอธิบายอยู่ข้างๆ ว่า “เว่ยหวางก็ทรงทราบนิสัยของตู้ชงดี เขาชำนาญศึกและก็ชอบศึก ข้าน้อยเห็นว่าเขาคงอยากฉวยโอกาสรุกพรวดเดียวทะลวงเข้าแคว้นโจว เพื่อขยายแผ่นดินให้เว่ยหวาง”

เว่ยหวางรับสั่งเสียงขรึมว่า “ทำอย่างนี้มันบุ่มบ่ามเกินไป แคว้นโจวไม่ใช่ต้าเฉียน กำลังพลเขาไม่น้อย หากตู้ชงรุกลึกเดียวดาย แล้วเจอศึกหนักจะทำอย่างไร?”

ท่านลี่กงกงยิ้ม “เว่ยหวางวางพระทัยได้!”

“ตู้ชงกรำศึกมานาน ทำงานสุขุมเก๋าเกม ฝีมือการเดินทัพและวางค่ายกลจัดว่าอยู่ระดับหัวกะทิของกองทัพเว่ยของเรา เขาไม่บุ่มบ่ามหรอก”

“เขาเพิ่งยึดด่านเยี่ยนนานมาได้ ขณะนี้ขวัญกำลังใจสูงส่ง หากสั่งหยุดรุก ทหารและนายพลทั้งหลายก็คงไม่ยอม”

“คาดว่าอีกไม่นาน เว่ยหวางก็จะทรงได้รับข่าวชัยของตู้ชง”

เว่ยหวางพยักพระพักตร์ “ตู้ชงไม่เคยพลาด เรายังวางใจในฝีมือของเขาอยู่”

แล้วสายพระเนตรก็ไปหยุดที่หน้าทหารยาม

“เจ้าไม่ได้บอกหรือว่าเฉาพั่วเทียนกลับมาแล้ว?”

“ทำไมยังไม่เข้ามาอีก?”

ทหารยามเองก็ฉงน ก่อนหน้านี้ข้างนอก เขาเห็นเฉาพั่วเทียนยืนอยู่บนเรือกระดาษลำหนึ่ง บินมาทางเต็นท์ทหาร เขาเลยรีบเข้ามารายงาน

ตามเหตุผลแล้ว ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรของเฉาพั่วเทียน น่าจะถึงนานแล้วด้วยซ้ำ แต่ในเต็นท์ทหารนี่คุยกันตั้งนาน ทำไมยังไม่เข้ามาอีก?

“เว่ยหวาง กระหม่อมจะออกไปดูพ่ะย่ะค่ะ” ทหารยามว่าแล้วกำลังจะก้าวออกไป เสียงคุกเข่าดังขึ้นนอกประตู