วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2539

เฉาพั่วเทียนนึกว่าแค่ยอมมอบเคล็ดวิชาฝึกหมัดเทพนักรบให้ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็คงยอมไว้ชีวิตเขา ที่ไหนได้…หลวงตาตนนั้นกลับจ้องชิงเอาสายเลือดเทพสงครามของเขา

ช่างเป็นเดรัจฉานหน้าคนใจสัตว์แท้ๆ!

“ไอ้เถรหัวล้าน แกหลอกข้า!” เฉาพั่วเทียนตวาดด่าหยาบคาย

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มแล้วว่า “หมัดเทพนักรบฝึกได้เฉพาะผู้ที่มีสายเลือดเทพสงครามเท่านั้น หัวหน้าตระกูลเฉาจี๋ ไหนๆ เจ้าก็มอบเคล็ดวิชาให้แล้ว ก็จงยกสายเลือดให้แก่อาตมาเสียด้วย จะเป็นไรไป”

“อีกอย่าง เจ้าก็หมดพลังบำเพ็ญเพียรแล้ว อยู่ไปก็ไร้ค่า ช่วยให้อาตมาสำเร็จเสียจะดีกว่า”

“วางใจเถิด อาตมาจะหา ‘ที่ไปดีๆ’ ให้คนในตระกูลเจ้าก็แล้วกัน”

ที่ไปดีๆ?

ทำไมฟังดูขัดหูชอบกล?

หรือว่า…

เฉาพั่วเทียนเอ่ยด้วยความตระหนก “พระอริยะ สายเลือดเทพสงครามจะเอาไปก็เอาไปเถอะ แต่ได้โปรดอย่าแตะต้องคนในตระกูลของข้า”

“วางใจเถิด อาตมาจะไม่แตะต้องคนในตระกูลเจ้า” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานชี้ไปที่ทหารยามข้างกายสองสามนายแล้วว่า “ให้พวกมันเป็นคนลงมือ”

“พวกเจ้า ไปฆ่าคนในตระกูลของเฉาพั่วเทียนให้หมด”

“เดี๋ยว…ฆ่าเลยก็ดูโหดร้ายเกินไป ฝังทั้งเป็นดีกว่า!”

ได้ยินดังนั้น เฉาพั่วเทียนร้อนรน “พระอริยะ ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้ ข้าขอร้อง ได้โปรดปล่อยคนในตระกูลของข้าเถิด!”

“ถ้าอ้อนวอนแล้วช่วยได้ โลกแห่งการบำเพ็ญเพียรก็คงไม่ตายกันมากมายอย่างนี้หรอก” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานตวาดใส่ทหารยามไม่กี่นายว่า “ยังไม่ลงมืออีกหรือ?”

“รับคำ!” ทหารยามหลายคนรับคำสั่ง แล้วหายวับจากตรงนั้นไปทันที

เฉาพั่วเทียนสิ้นหวังในบัดดล ที่เขาทรยศต้าเฉียนไปสวามิภักดิ์เว่ยหวาง ก็เพราะอยากรักษาชีวิตคนทั้งตระกูล ใครจะคิดว่าท้ายที่สุดกลับไม่อาจปกป้องได้

“ทำไม…ทำไมกัน…”

น้ำตาแห่งความสำนึกผิดรินไหลจากดวงตาของเฉาพั่วเทียน

หากรู้เช่นนี้แต่แรก ต่อให้พูดอย่างไรก็ไม่ควรไปสวามิภักดิ์เว่ยหวาง ควรจะปกป้องต้าเฉียนจนลมหายใจสุดท้าย

ทำเช่นนั้น ต่อให้ตายในสนามรบ ก็ยังรักษาเกียรติของตระกูลเทพสงครามไว้ได้

แต่ตอนนี้เล่า? ตัวเองกลายเป็นคนทรยศที่ใครๆ ก็รังเกียจ คนทั้งตระกูลยังจะถูกฝังทั้งเป็น ช่าง…

พลาดเพียงก้าว กลายเป็นแค้นฝังใจไปชั่วกาล!

เฉาพั่วเทียนเจ็บใจจนแทบขาดใจ แต่น่าเสียดาย โลกนี้ไม่มียาแก้เสียใจ

ถึงอย่างนั้น เขายังอยากดิ้นรนครั้งสุดท้าย เพื่อหาเส้นทางรอดให้คนทั้งตระกูล

“เว่ยหวาง ได้โปรดช่วยเกลี้ยกล่อมพระอริยะ ขอให้ท่านเมตตายกโทษ ปล่อยให้คนตระกูลของข้ามีทางรอดที ข้าขอร้อง”

ทว่าเว่ยหวางกลับโหดยิ่งกว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

“มาขอร้องข้า?” เว่ยหวางยิ้มเหยียด “เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นอะไร มีสิทธิ์อะไรจะมาวิงวอนข้า?”

“แต่เดิมหากไม่เห็นว่าเจ้าพลังบำเพ็ญเพียรกล้าแข็ง พอช่วยข้าออกศึกปราบไปทั่วหล้าได้ ข้าจะเก็บเจ้าและพวกของเจ้าไว้ทำไม?”

“ที่ไหนได้ เจ้ากลับไร้ความสามารถ แค่ด่านเยี่ยนนานยังตีไม่แตก แถมทำให้ข้าสูญเสียแม่ทัพใหญ่ห้าคน กับกองทัพใหญ่อีกสามแสน!”

“พระอริยะยังว่าเมตตาไป หากเป็นข้า จะเฉือนเนื้อพันดาบทรมานคนทั้งตระกูลเจ้าจนตายให้หมดสิ้น!”

เฉาพั่วเทียนหน้าชืดสิ้นหวัง หัวเราะทั้งน้ำตา “ไม่คาดคิดเลย ข้า เฉาพั่วเทียน ที่เป็นวีรบุรุษมาชั่วชีวิต สุดท้ายกลับลงเอยเช่นนี้”

“น่าสมเพช น่าขันนัก!”

“ข้าเสียใจเหลือเกิน แต่แรกไม่ควรทรยศต้าเฉียน ยิ่งไม่ควรไปสวามิภักดิ์ต่อเจ้า”

เฉาพั่วเทียนจ้องเว่ยหวาง “เจ้าช่างโฉดเขลาไร้ธรรม โหดร้ายอำมหิต คนอย่างเจ้ามิอาจรวมแผ่นดินจงโจวให้เป็นหนึ่งเดียวได้หรอก”

“แล้วเจ้าด้วย!”

เฉาพั่วเทียนหันมาจ้องพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน “ภายนอกทำทีว่าผู้ทรงศีล แต่แท้จริงใจดำดั่งแมงป่องมีพิษ เจ้าก็ไม่มีวันตายดี”

“และพวกเจ้า!”