วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2540

เมื่อพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกลับเข้าไปในเต็นท์ทหาร เว่ยหวางนั่งอยู่หัวโต๊ะ ส่วนท่านลี่กงกงยืนอยู่ข้างๆ

บรรยากาศตึงเครียดอยู่ไม่น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง

เว่ยหวางเป็นฝ่ายเอ่ยก่อนว่า “ท่านพระสงฆ์ ศึกที่ด่านเยี่ยนนาน ครานี้เราสูญเสียกองทัพใหญ่สามแสนนาย กับแม่ทัพใหญ่ระดับนักบุญอีกห้าคน ความเสียหายสาหัสยิ่งนักครับ”

“นับแต่เคลื่อนทัพมา เราไม่เคยพ่ายยับเยินถึงเพียงนี้มาก่อนครับ”

“ข้าพเจ้ากังวลว่า หากข่าวแพร่ออกไป ขวัญกำลังใจจะสั่นคลอนครับ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวเรียบๆ ว่า “แพ้ชนะเป็นวิถีของศึก เรื่องได้เสียพื้นที่บ้างเมืองบ้างไม่ต้องใส่ใจ พระองค์ไม่จำต้องใส่พระทัยครับ”

“สิ่งที่เราต้องการคือแคว้นโจวทั้งมวล”

“ตราบใดที่เราล้มแคว้นโจวได้ ความพ่ายแพ้ที่ด่านเยี่ยนนานก็ไม่ใช่อันใดสำคัญ”

ท่านลี่กงกงเอ่ยเสริมว่า “ท่านพระสงฆ์ว่าถูกต้องแล้ว เหตุที่ด่านเยี่ยนนานตีไม่แตก อย่างหนึ่งต้องโทษเฉาพั่วเทียนที่ไร้ฝีมือ อีกอย่าง ท่านอาจารย์ก็ลงมือช่วยครับ”

“แปลกนัก สำนักศึกษาจี้เซี่ยไม่เคยยุ่งเกี่ยวศึกชิงอำนาจของสามแคว้น แล้วเหตุใดครานี้จึงช่วยแคว้นโจวล่ะครับ”

“หรือว่าท่านอาจารย์เลือกหนุนแคว้นโจวแล้วหรือครับ”

เว่ยหวางส่ายพระเศียรแล้วตรัสว่า “ท่านอาจารย์คงยังไม่เข้าข้างฝ่ายใด ที่ท่านลงมือ ก็คงเพราะข่งเทียนเซี่ยกับเจ้าหญิงหนิงอันเป็นเหตุ”

“ข่งเทียนเซี่ยคือผู้สืบทอดของท่านอาจารย์ อนาคตต้องขึ้นคุมสำนักศึกษาจี้เซี่ย ส่วนหนิงอันก็เป็นศิษย์เอกคนโปรดของท่านอาจารย์”

“ศิษย์มีภัย อาจารย์ลงมือช่วย ก็สมเหตุสมผล”

“บัดซบเอ๊ย ฮ่องเต้ต้าจโจวช่างเจ้าเล่ห์นัก ส่งเจ้าหญิงหนิงอันไปคุมด่านเยี่ยนนาน ดูท่าคงเดาถูกว่าในโมงยามคับขัน ท่านอาจารย์ย่อมไม่อาจนิ่งดูดาย”

“ทำเช่นนี้ก็ชัดเจนว่าอยากดึงท่านอาจารย์เข้าไปร่วมค่ายแคว้นโจว ใจคอคดลึกอำมหิตยิ่งนัก”

ท่านลี่กงกงทูลถามว่า “ฝ่าบาท ท่านพระสงฆ์ ต่อไปพวกเราควรทำอย่างไรดีครับ”

เว่ยหวางหันไปทางพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน ตรัสว่า “ท่านพระสงฆ์ ท่านมีข้อเสนอใดบ้างครับ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานว่า “ทำตามแผนเดิม”

เดิมแผนคือแบ่งทัพออกเป็นสองทาง ทางหนึ่งตั้งค่ายที่เมืองซือฟาง อีกทางให้ตู้ชงเป็นผู้บัญชาการนำกำลังมุ่งสู่ด่านเยี่ยนนาน

หากตู้ชงตีด่านเยี่ยนนานแตก กองทัพใหญ่ที่ตั้งมั่นอยู่เมืองซือฟางก็จะบุกตามไปทันที ร่วมกันทะลวงผ่านด่านเยี่ยนนานเข้าสู่แคว้นโจว

หากด่านเยี่ยนนานตีไม่แตก กองทัพใหญ่ก็จะเคลื่อนพลไปยังที่หมายอีกแห่ง นั่นคือหูเหลากวน

เหตุที่เลือกตั้งทัพอยู่เมืองซือฟาง ก็เพราะเมืองนี้อยู่กึ่งกลางระหว่างหูเหลากวนกับด่านเยี่ยนนาน ทำให้หันไปช่วยทางไหนก็ทัน

กล่าวคือ หากยึดตามแผนเดิม ก้าวต่อไปคือยกทัพไปตีหูเหลากวน

ท่านลี่กงกงว่า “ตามข่าวที่สายลับส่งมา แคว้นโจวสะสมกำลังทหารอยู่ที่หูเหลากวนถึงแปดแสนนาย แถมฮ่องเต้ต้าจโจวยังเสด็จไปบัญชาการที่นั่นด้วยพระองค์เองครับ”

“ถ้าทำตามแผนเดิม เราคงต้องเจอการโต้กลับอย่างบ้าคลั่งจากแคว้นโจวที่หูเหลากวน และต้องสู้ศึกนองเลือดสาหัสแน่ครับ”

“ตอนนี้เรามีกองทัพใหญ่เหลือเพียงหกแสนนาย ส่วนแคว้นโจวมีทหารชั้นยอดถึงแปดแสน กำลังพลเราเสียเปรียบอย่างชัดเจนครับ”

“ยิ่งไปกว่านั้น หากยกไปตีหูเหลากวน กองทัพเราต้องเดินทัพไกลลำบาก ในขณะที่ฝ่ายแคว้นโจวไปถึงก่อน ตั้งรับอยู่ก่อนแล้ว รอให้เราบุกไป เราจะยึดหูเหลากวนได้ก็คงต้องแลกด้วยความสูญเสียไม่น้อยครับ”

เว่ยหวางพลันฉุกคิดขึ้นมา จึงตรัสว่า “ท่านพระสงฆ์ เราเปลี่ยนแผนดีหรือไม่ครับ”

“ให้เรากลับไปบุกด่านเยี่ยนนานอีกครั้งครับ”

“ฮ่องเต้ต้าจโจวคงคิดว่าเราจะไปตีหูเหลากวน จึงจัดทัพเตรียมรับมือแน่นหนา ส่วนที่ด่านเยี่ยนนาน หลังผ่านศึกไปหนึ่งครา บรรดาทหารและนายพลของแคว้นโจวคงกำลังผ่อนคลายอยู่แน่”

“หากตอนนี้เราหันไปตีด่านเยี่ยนนาน จะถือว่าโจมตีโดยไม่ให้ตั้งตัว ทำให้ทหารและนายพลฝ่ายโจวตั้งรับไม่ทัน”

“ท่านว่าอย่างไรครับ”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานว่า “แผนนี้แม้ดี แต่ท่านมองข้ามจุดสำคัญไปจุดหนึ่ง—ท่านอาจารย์!”

“ตราบใดที่เขาอยู่ที่นั่น การจะยึดด่านเยี่ยนนานมิใช่เรื่องง่ายเลย”

เว่ยหวางไม่ค่อยเห็นด้วยนัก ตรัสว่า “แม้ท่านอาจารย์จะเก่งกล้าสักเพียงใด ทว่าท่านก็เป็นเพียงคนเดียว จะต้านทานคนของเรามากมายเพียงนี้ได้อย่างไร”