วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2542

ดินแดนจงโจว

ในเทือกเขาไร้นามแห่งหนึ่ง

มีเงาร่างสองร่างเดินตามกันไปบนทางเขา

คนที่เดินนำหน้าเป็นเด็กหนุ่ม อายุน่าจะราวๆ สิบเอ็ดถึงสิบสองขวบ สวมชุดเต๋าขาดวิ่น เท้าเปล่า ดูแล้วไม่ต่างจากเจ้าหนูน้อยขอทาน

ทว่าหน้าตาของเด็กหนุ่มนั้นหมดจดคมคาย โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นที่ทั้งใสและอบอุ่น ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกถูกชะตาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ส่วนคนที่เดินตามหลังเป็นชายอ้วน ดูอายุสักยี่สิบกว่า แต่งกายหรูหราฟู่ฟ่า เนื้อแน่นทั้งตัว พุงกลมป่องย้อยล้นเข็มขัด ทั้งร่างดูราวกับลูกข่างขนาดใหญ่

ถ้าเย่ชิวอยู่ที่นี่ เขาจะจำได้ทันทีว่าทั้งสองคนนี้คือเพื่อนสนิทของเขา

หลินต้าหนiao กับ ม่อเทียนจี!

ไม่นาน ระยะห่างระหว่างทั้งคู่ก็กว้างขึ้นเล็กน้อย

“เทียนจี นายเดินเร็วอะไรขนาดนั้น จะให้พี่ตายคาที่หรือไง?” หลินต้าหนiaoพูดหอบแฮกๆ

ม่อเทียนจีหยุดฝีเท้า หันกลับมามองหลินต้าหนiao แล้วพูดว่า “พี่ต้าหนiao ไม่ใช่ว่าผมเดินเร็ว แต่เป็นพี่ที่อ้วนต่างหาก”

หลินต้าหนiaoบ่นไม่พอใจว่า “ผมบอกคุณกี่รอบแล้ว อย่าเรียกผมว่าพี่ต้าหนiao มันฟังดูหื่น เรียกพี่หลินสิ เข้าใจไหม?”

ม่อเทียนจีพยักหน้า “เข้าใจแล้ว พี่ต้าหนiao”

หลินต้าหนiaoถึงกับพูดไม่ออก สูดลมหายใจลึกๆ แล้วว่า “เทียนจี ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมชอบเรียกผมว่าพี่ต้าหนiao ไม่เรียกพี่หลิน เสียงพี่หลินมันไม่เพราะหรือไง?”

ม่อเทียนจีพูดจริงจังว่า “พี่แก่กว่าผม”

“เฮ้ๆ...” หลินต้าหนiaoทำหน้าทะเล้นแล้วพูดว่า “แล้วรู้ได้ไงว่าของผมยาว 20 เซน?”

ม่อเทียนจีกรอกตา “ผมหมายถึงอายุ”

หลินต้าหนiaoหัวเราะ “ผมไม่ได้หมายถึงอายุ”

ม่อเทียนจีมองหลินต้าหนiaoแล้วว่า “ผมเคยอ่านในหนังสือ เขาบอกว่าคนอ้วนส่วนใหญ่ของเล็กนะ”

“เฮ้ย! ไม่เชื่อผมรึไง?” หลินต้าหนiaoโมโห “หรือจะถอดกางเกงมาเทียบกันเลย?”

“ไม่ต้องเทียบ แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าของคุณเล็ก” ม่อเทียนจีว่า “อาจารย์ของผมเคยบอกไว้ตอนท่านยังมีชีวิตอยู่ว่า การตั้งชื่อมีนัยสำคัญ ชะตาขาดสิ่งใดก็เติมสิ่งนั้น ทำไมคุณถึงชื่อ ‘นกใหญ่’ ไม่ต้องให้ผมอธิบายมากใช่ไหม?”

ทันใดนั้น ใบหน้าของหลินต้าหนiaoก็แดงเถือก เขาว่า “ที่ผมชื่อ ‘นกใหญ่’ เพราะพ่อผมชื่อ ‘นกเล็ก’ ต่างหาก”

“อ๋อ...” ม่อเทียนจีลากเสียงยาว “เข้าใจแล้ว พ่อลูกของพี่ก็เล็กทั้งคู่สินะ”

หลินต้าหนiao “...”

ม่อเทียนจีคิดว่าหลินต้าหนiaoถูกกระทบกระเทือน เลยปลอบว่า “พี่ต้าหนiao ไม่ต้องรู้สึกต่ำต้อยหรอก มันเป็นเรื่องของสายเลือด ไม่ใช่ความผิดของพี่”

“รู้เรื่องบ้าอะไร!” หลินต้าหนiaoเดือด “เอาความจริงบอกให้ฟังเลยนะ ตอนผมเกิด พ่อผมกำลังทำหมันให้สัตว์วิเศษตัวหนึ่ง แล้ว ‘นก’ ของมัน—หมายถึงอวัยวะเพศผู้—ใหญ่มาก พ่อก็เลยตั้งชื่อผมว่า ‘นกใหญ่’ เข้าใจยัง?”

“เข้าใจครับ” ม่อเทียนจีว่า “ยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งดูเหมือนปกปิด”

“ปิดบังบ้าอะไร!” หลินต้าหนiaoว่า “ตอนพ่อผมเกิด ปู่ผมก็กำลังทำหมันให้สัตว์วิเศษอยู่เหมือนกัน แล้ว ‘นก’ ของตัวนั้น—ก็หมายถึงอวัยวะเพศ—เล็กมาก ดังนั้นพ่อผมเลยชื่อหลินเสี่ยวเหนียว”

ม่อเทียนจีว่า “พี่ต้าหนiao พี่ไม่ต้องอธิบายแล้ว ผมไม่สนใจเรื่องนี้”

“แถม ต่อให้ของพี่เล็ก ผมก็ไม่หัวเราะเยาะพี่”

“ได้ยินศิษย์พี่เล่าว่า พี่ใหญ่เมื่อก่อนเป็นนักบุญแห่งการแพทย์ของโลกมนุษย์ วิชาแพทย์ของเขาไร้เทียมทานทั่วหล้า เดี๋ยวเจอพี่ใหญ่แล้วพี่ไปขอให้เขาช่วยดู เผื่อพี่ใหญ่จะมีวิชาเร่งงอก ทำให้มันยาวจนพันเอวได้เลย”

หลินต้าหนiaoด่ากลับ “ไอ้ลูกเต่าตัวน้อย ทำไมพูดเหมือนศิษย์พี่ที่ไม่น่าไว้ใจคนนั้นเลย ปากหมาไม่มีวันคายงาช้าง”

ม่อเทียนจีว่า “พี่ต้าหนiao ต่อไปอย่าพูดแบบนี้กับผม ถ้าพูดต่อหน้าศิษย์พี่ของผม ผมไม่เชื่อว่าเขาจะไม่อัดพี่จนตาย”