วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2543

ผัวะ!

หลินต้าเหนี่ยวถูกฟาดจนหัวแตกเลือดอาบ โมโหด่ากราดทันทีว่า: แม่งเอ๊ย! ใครมันมาทุบหัวผมวะ?

กวาดตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นอะไรสักอย่าง แต่เลือดที่หัวนี่ของจริงเลย

โธ่โว้ย! แน่จริงก็ออกมาดิ เล่นงานลับหลังแบบนี้จะนับเป็นวีรบุรุษได้ยังไงกันวะ?

หลินต้าเหนี่ยวจ้องม่อเทียนจีอย่างหงุดหงิด พลางบ่นว่า: นายไม่บอกว่าผมจะมีวาสนาล้นฟ้าเหรอ ทำไมถึงกลายเป็นเคราะห์เลือดตกยางออกล่ะ?

ม่อเทียนจีชี้ไปที่หัวของหลินต้าเหนี่ยว แล้วว่า: เมื่อกี้ผมเหมือนได้เห็นอะไรบางอย่างพุ่งเข้าไปในกะโหลกคุณ แต่เร็วมาก ผมมองไม่ทัน

หลินต้าเหนี่ยวไม่เชื่อสักนิด: จะขู่ใครกัน? ถ้ามีอะไรเข้ามาในหัวผม ผมคงตายไปแล้วมั้ง!

ผมไม่ได้ขู่คุณนะ พี่ต้าเหนี่ยว ผมว่า…ลองตรวจดูดีๆ เถอะ

จะไปดูอะไร! นี่มันสมองของผมนะ ถ้ามีอะไรเล็ดรอดเข้ามา ผมจะไม่รู้ได้ยังไง… หลินต้าเหนี่ยวพูดไปก็ค่อยๆ ใช้สัมผัสเทพตรวจค้นไปด้วย

วินาทีถัดมา สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที: เทียนจี เหมือน…เหมือนในหัวผมมันมีอะไรอยู่จริงๆ

อะไรน่ะ? ม่อเทียนจีรีบถาม

เหมือนจะเป็นอาวุธชิ้นหนึ่ง หลินต้าเหนี่ยวหน้าเสีย: อาวุธชิ้นหนึ่งเข้ามาในหัวผมได้ยังไงกัน เทียนจี ผมจะตายแล้วใช่ไหม?

ช่วยผมที

ช่วยเอาอาวุธนั่นออกจากหัวผมที

ผมยังหา หลิงเมิ่งหาน ไม่เจอ ยังไม่ได้สืบสกุลให้เหล่าหลินเจีย ผมยังไม่อยากตายนะ เทียนจี…

พี่ต้าเหนี่ยว ไม่ต้องตกใจ ในเมื่ออาวุธมันเข้าไปในหัวคุณได้ ก็แปลว่ามันยอมรับคุณเป็นนายแล้ว เรียกมันออกมาสิ

งั้นผมลองดู หลินต้าเหนี่ยวเพ่งใจ ภาวนาในใจว่า: ออกมา!

ฉับ!

เหนือศีรษะมีแสงทองวาบ

ถัดมา ง้าวสงครามสีทองเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าหลินต้าเหนี่ยว ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ แผ่ไอเย็นยะเยือก

ออกมาจริงด้วย

ในเมื่อมันยอมรับผมเป็นนายแล้ว ทำไมผมถึงไม่รู้ที่มาของมันล่ะ? เทียนจี ไอ้นี่มันคืออะไร นายรู้จักไหม?

ม่อเทียนจีตอบสั้นๆ “ง้าวสงคราม”

พูดอะไรฟะ รู้หรอกว่าง้าวสงคราม ผมอยากรู้ที่มาต่างหาก

ม่อเทียนจีส่ายหัว: ไม่รู้

งั้นรีบคำนวณสิ! นายเป็นศิษย์เอกของปรมาจารย์พยากรณ์นี่ คำนวณทีก็รู้แล้ว

ก็…ก็ได้! ม่อเทียนจีตอบรับอย่างเสียไม่ได้

นับแต่เขาเรียนรู้การคำนวณชะตาสวรรค์มา เขาเคยลองทำนายหลายเรื่อง แต่จะให้สืบที่มาอาวุธนี่ นับเป็นครั้งแรก

ฟิ่ว!

ม่อเทียนจีชี้นิ้ว ปล่อยลำแสงขาวพุ่งใส่ตัวง้าวสงคราม แล้วใช้สองมือร่ายอาคม หลับตาเริ่มคำนวณ

ครู่หนึ่งต่อมา

หวืม!

บนตัวง้าวสงครามเกิดระลอกคลื่นสีทองหนึ่งวง แล้วภาพหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของม่อเทียนจี

ท่ามกลางความโกลาหลมืดมิด กำลังอุบัติศึกใหญ่ ฟ้าถูกเมฆดำหนาทึบกลืนกิน ไม่เห็นแสงริบหรี่ มีเพียงเสียงฟ้าคำรามกับแสงฟ้าแลบฟาดผ่ากึกก้อง แผ่นดินสั่นสะเทือน ลาวาพลุ่งพล่าน ควันฝุ่นคลุ้ง กลายเป็นภาพพิบัติวันสิ้นโลก

บนสมรภูมิอันโกลาหลนั้น เงาร่างสีทองผู้หนึ่งโดดเด่นล้ำ เขาถือง้าวสงคราม ราวกับจะชี้นำแสงสว่างทั้งผืนฟ้าดิน ปลายง้าวชี้ไปทางใด ศัตรูก็แตกกระเจิงเป็นทาง