วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2545

"สำเร็จแล้ว! เจ้าหมูอ้วนดันฝึกหมัดเทพนักรบสำเร็จจริงๆ!"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธตะลึง: "เป็นไปได้ยังไง? ไม่มีสายเลือดเทพสงคราม แล้วเขาจะฝึกหมัดเทพนักรบสำเร็จได้ยังไง?"

"ยิ่งกว่านั้น หมัดเทพนักรบเป็นยุทธวิชาสูงสุด ต่อให้เป็นผู้นำแห่งจ้านเสินเจียจู่ ผู้มีพรสวรรค์สูงสุดก็ยังต้องใช้เวลาเกือบสิบปีกว่าจะฝึกสำเร็จ แต่ไอ้อ้วนคนนี้ใช้แค่สิบห้านาที"

เมื่อเห็นกับตาว่าหลินต้าหนiaoฝึกหมัดเทพนักรบสำเร็จภายในสิบห้านาที ความตะลึงงันของจิตวิญญาณแห่งอาวุธเกินบรรยาย

"หรือว่า เจ้าหมูอ้วนคนนี้เป็นอัจฉริยะขั้นเทพจริงๆ?"

"ไม่ใช่ๆ ผมติดตามเหล่าบรรดาเจ้านายมามาก ทุกคนล้วนเป็นอัจฉริยะระดับสุดยอด ไม่ด้อยไปกว่าเจ้าหมูอ้วนสักนิด ตกลงมันพลาดตรงไหนกันแน่?"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เหมือนปิ๊งขึ้นมา

"ผมรู้แล้ว"

"ต้องเป็นเพราะเขาฝึกกลับทิศ ฉะนั้นถึงไม่ต้องพึ่งสายเลือดเทพสงครามก็ยังเรียนหมัดเทพนักรบได้"

"แถมการฝึกแบบย้อนกลับยังสำเร็จง่ายกว่าฝึกตามปกติซะอีก"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธรู้สึกราวกับค้นพบความลับใหญ่หลวง

"ที่แท้ คนที่ไม่ใช่จ้านเสินเจียจู่ก็ฝึกหมัดเทพนักรบได้ แต่...นี่มันไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ผมต้องการเลย!"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธโมโหจนอยากร้องไห้

มันตั้งใจบอกวิธีฝึกแบบกลับทิศให้หลินต้าหนiao เพื่อหวังว่าหลังจากเขาลงมือฝึก พลังชี่จะไหลย้อน เมื่อไม่มีสายเลือดเทพสงครามคุ้มครอง ร่างก็จะแตกสลายตายคาที่

แบบนั้นมันก็จะได้เป็นอิสระ

แต่คาดไม่ถึงจริงๆ ว่ากลับกลายเป็นทำฉลาดจนพลาด ทำให้หลินต้าหนiaoดันเรียนหมัดเทพนักรบได้จริง

"โธ่โว้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!"

ตูม!

ทันใดนั้น หลินต้าหนiaoซัดหมัดออกไปอีกหมัด ดังก้องราวกับสายฟ้าฟาด สุญญากาศสั่นสะเทือนระเบิดจนเกิดรอยแยกมิติขนาดมหึมา

ถัดมาเขาออกหมัดรัวๆ ไม่หยุด

"ตูม! ตูม! ตูม!"

ยามแกว่งหมัด แสงทองเจิดจ้าโอบหุ้มกำปั้น ทำให้กำปั้นของเขาเจิดจ้าเหมือนดวงอาทิตย์

ไม่เพียงเท่านั้น ทุกครั้งที่หมัดพุ่งออกไป ยังมีเสียงหวีดหวิวดุดันน่ากลัว พลังรุนแรงเกินนึกภาพ

หลินต้าหนiaoยิ่งฝึกก็ยิ่งชำนาญ พลังหมัดยิ่งดุดัน เผยกลิ่นอายโอหังราวจะกวาดล้างสวรรค์เก้าชั้นทั้งสิบทิศ

รูขุมขนทั่วร่างเปิดพรึ่บ ทุกเซลล์ ทุกหยดเลือดภายในเดือดพล่าน

ทีละน้อย ร่างของหลินต้าหนiaoพ่นแสงศักดิ์สิทธิ์ แสงทองสาดส่องเจิดจ้าไปทั่ว ทำให้เขาดูราวกับพระศรีอาริยเมตไตรย

จิตวิญญาณแห่งอาวุธสังเกตเห็นอย่างเฉียบคมว่า กระดูกทุกชิ้นในกายหลินต้าหนiaoกำลังแผ่ประกายทอง เนื้อและเลือดก็กลายเป็นสีทอง

"เขาไม่ใช่แค่ฝึกหมัดเทพนักรบสำเร็จ แม้แต่สายเลือดยังถูกยกระดับขึ้น..."

ฟันกรามของจิตวิญญาณแห่งอาวุธแทบจะบดจนแตก

ทุกหมัดที่หลินต้าหนiaoฟาดออกไป มันรู้สึกเหมือนถูกมีดแทงใจ เจ็บจนทนแทบไม่ไหว

"ผมก็แค่อยากสลัดเขาให้หลุด ไม่ได้อยากให้เขาฝึกสำเร็จนี่นา ฟ้าดินเอ๋ย ทำไมไม่ช่วยผมบ้าง?"

แต่ที่ทำให้จิตวิญญาณแห่งอาวุธอึดอัดยิ่งกว่าคือ ยิ่งหลินต้าหนiaoออกหมัดไม่หยุด ภายในกายก็ยิ่งคำรามกึกก้อง ระเบิดแสงเจิดจ้าทีละระลอก ราวกับมีเทพเจ้ากำลังสวดมนต์ภาวนาอยู่ในตัวเขา

ครู่ต่อมา

ด้านหลังหลินต้าหนiao ปรากฏเงารางๆ สูงราวสิบจั้ง ลางเลือนแต่เปี่ยมด้วยเจตจำนงแห่งสงครามอันมหาศาล

"เวรเอ๊ย เขาไปเรียกวิญญาณเทพสงครามออกมาได้ยังไงกัน?"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธช่ำชองโลกนัก เพียงชำเลืองก็รู้ว่าเงาพร่าเลือนนั่นคือวิญญาณเทพสงคราม

แต่ไม่นาน วิญญาณเทพสงครามก็ดับวาบหายไป

"ผมเข้าใจแล้ว ต่อให้ไม่ใช่คนของจ้านเสินเจียจู่ เพียงเรียนหมัดเทพนักรบได้ ก็ยังมีโอกาสก่อให้เกิดความสั่นพ้องกับวิญญาณเทพสงคราม"

สักพัก

หลินต้าหนiaoจึงหยุดลงในที่สุด

จิตวิญญาณแห่งอาวุธถึงกับสะดุ้งเมื่อพบว่า แม้หลินต้าหนiaoยังดูเหมือนเดิม อ้วนกลมดุจลูกบอล แต่ในดวงตาดำสนิทคู่นั้นกลับมีแสงทองวาบวับ แถมบางครั้งยังฉายแววเดชะอหังการ แหลมคมดุจคมมีด