วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2546

หลินต้าหนี่ยวถึงกับชะงัก มีเรื่องดีขนาดนี้ด้วยหรือ?

คนโง่เท่านั้นถึงจะไม่เอา

“เอา! แน่นอนต้องเอา!” หลินต้าหนี่ยวพยักหน้าทันที

ม่อเทียนจีมองง้าวเทพสงครามด้วยความสงสัย เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่า จิตวิญญาณแห่งอาวุธพูดถึงวาสนาแบบไหนกันแน่

ง้าวเทพสงครามไหววูบขึ้นเล็กน้อย ปลายง้าวชี้ไปยังยอดเขาไม่ไกลแล้วพูดว่า “พี่หลินต้าหนี่ยว คุณพุ่งชนยอดเขาลูกนั้นให้แตก วาสนาอยู่ข้างในยอดเขานั่นแหละ”

ภูเขาลูกนี้ดูราวกับหมูป่ายักษ์นอนแน่นิ่งอยู่ในอ้อมกอดผืนดิน ยอดเขาที่ง้าวเทพสงครามชี้ไป คล้ายใบหูของหมู สูงชันและใหญ่โต

หลินต้าหนี่ยวตอบตกลงด้วยความยินดี พูดว่า “ผมกำลังอยากลองพลังของหมัดเทพนักรบพอดี”

โธ่เอ๊ย ไอ้หนุ่มนี่สมองใช้ได้แฮะ

จิตวิญญาณแห่งอาวุธรีบพูดว่า “ใช้หมัดเทพนักรบไม่ได้”

หลินต้าหนี่ยวชะงัก “แล้วทำไงดี?”

“ก็เพิ่งบอกไปไง ต้องชนให้เปิดออก” จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่า “คุณใช้หัวชนยอดเขาให้แตก”

“เอาหัวชน?” หลินต้าหนี่ยวเหลือบมองยอดเขา สีหน้าดูประหลาดใจเล็กน้อย

“พี่หลินต้าหนี่ยว อย่าทำ!” ม่อเทียนจีรีบพูด “ยอดเขานั่นทั้งสูงทั้งใหญ่ ต่อให้คุณหัวแตกก็ยังเปิดไม่ได้ ผมสงสัยว่าจิตวิญญาณแห่งอาวุธกำลังหลอกให้คุณตกหลุมพราง”

“ไอ้หนุ่ม แกเพ้อเจ้ออะไรของแก!” จิตวิญญาณแห่งอาวุธโต้ทันควัน “ผมเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธ จะไปหลอกเจ้าของตัวเองได้ยังไง ทำแบบนี้ผมได้ประโยชน์อะไร?”

“พี่หลินต้าหนี่ยว ผมว่าอย่าเพิ่ง ใจเย็นไว้ก่อน” ม่อเทียนจีรู้สึกว่าจิตวิญญาณแห่งอาวุธมีอะไรแปลกๆ จึงถามว่า “ท่านรุ่นพี่ แค่เปิดยอดเขาออกก็พอใช่ไหม?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธตอบว่า “ใช่”

ม่อเทียนจีว่า “ในเมื่อแค่เปิดยอดเขาก็พอ ทำไมต้องใช้หัวชนด้วย?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธ “……”

“พี่หลินต้าหนี่ยว เห็นไหม จิตวิญญาณแห่งอาวุธมีพิรุธ” ม่อเทียนจีเตือน

“เหลวไหล!” จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่า “เจ้าของคนก่อนของผม ก็คือเฉาพั่วเทียน เคยได้แผนที่สมบัติลับ ในแผนที่บอกไว้ว่าในยอดเขามีวาสนาล้ำเลิศอยู่”

“แต่ถ้าอยากได้วาสนา ต้องใช้หัวชนให้เปิด ตามที่แผนที่เขียนไว้”

ม่อเทียนจีถามว่า “ในเมื่อมีวาสนา ทำไมเฉาพั่วเทียนไม่มารับเองล่ะ?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่า “พวกเจ้าก็รู้ เขาเป็นเทพสงคราม มีเรื่องต้องจัดการมากมาย”

คำอธิบายนี้แทบหาข้อโต้แย้งไม่ได้

จิตวิญญาณแห่งอาวุธพูดต่อ “ถ้าไม่ใช่เพราะวาสนาในภูเขา ผมจะดั้นด้นมาถึงที่กันดารห่างไกลแบบนี้ได้ยังไง”

“ไอ้...เจ้าหมูอ้วน—เอ่อ พี่หลินต้าหนี่ยว เรื่องทั้งหมดผมบอกแล้วนะ”

“ส่วนจะเอาวาสนาหรือไม่ คุณตัดสินใจเองเถอะ!”

หลินต้าหนี่ยวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนก้าวออกไปหนึ่งก้าว

ม่อเทียนจีรีบคว้าแขนหลินต้าหนี่ยวไว้ พูดว่า “หลินต้าหนี่ยว อย่าใจร้อน คิดให้รอบคอบ”

“วาสนาอยู่ตรงหน้า จะปล่อยไปได้ยังไง?” หลินต้าหนี่ยวยิ้มให้ม่อเทียนจี “ไม่ต้องห่วง”

“แต่ว่า…” ม่อเทียนจียังอยากห้าม แต่เห็นหลินต้าหนี่ยวเดินไปข้างหน้าเสียแล้ว

จิตวิญญาณแห่งอาวุธเห็นท่าทีของหลินต้าหนี่ยว ก็แอบยิ้มในใจ

“ในที่สุดก็หลงกล”

“ไอ้หนุ่ม เอาหัวพุ่งชนให้เต็มแรง!”

“เจ้าที่ยังไม่ได้บรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ ด้วยพลังบำเพ็ญเพียรระดับนี้ ยังไม่ทันเปิดยอดเขา หัวก็แตกก่อนแล้ว”

“แค่เจ้าพุ่งชนจนตายตรงนี้ กูก็เป็นอิสระ”

“คิดวิธีดีๆ แบบนี้ออก กูนี่มันหัวใสจริงๆ~”

ไม่นาน หลินต้าหนี่ยวก็เดินมาถึงหน้ายอดเขา

เขาจ้องพินิจยอดเขาอยู่พักใหญ่ไม่ลงมือ ทำให้จิตวิญญาณแห่งอาวุธเริ่มร้อนใจ

“พี่หลินต้าหนี่ยว รีบชนสิ!” จิตวิญญาณแห่งอาวุธกลั้นใจไม่ไหวแล้วเร่ง

“เดี๋ยวเริ่มเลย” หลินต้าหนี่ยวพูดจบก็หยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากแหวนมิติ สวมเข้าที่ศีรษะ ป้องกันหัวอย่างแน่นหนา

หมวกเกราะ!

จิตวิญญาณแห่งอาวุธถึงกับตะลึง