วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2547

จิตวิญญาณแห่งอาวุธยืนลำพองอยู่หน้าปากถ้ำ

“บนศิลาจารึกก็เขียนไว้ชัดๆ ว่าผู้บุกรุกต้องตาย ไอ้หนุ่มโง่สองคนนั่นยังอุตส่าห์วิ่งทะลึ่งเข้าไป นี่มันตั้งใจไปตายชัดๆ ไม่ใช่รึไง?”

“ตายก็ดี ยิ่งตายไวเท่าไหร่ยิ่งดี”

“แบบนี้ผมก็จะได้เป็นอิสระเสียที”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่

เวลาค่อยๆ ผ่านไป ภายในถ้ำยังเงียบกริบ แต่ก็ยังไม่เห็นหลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีออกมา

“สองไอ้โง่นั่นไปทำบ้าอะไรกันอยู่?”

“ทำไมเงียบกริบไม่มีวี่แววเลย?”

“หรือว่าหลงอยู่ข้างใน?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธเริ่มสงสัย มันกับหลินต้าหนiaoยังมีสายสัมพันธ์ไม่ถูกตัด จึงรู้ว่าเขายังไม่ตาย

ก็ได้แต่รอต่อไป

ผ่านไปอีกประมาณสิบห้านาที

จิตวิญญาณแห่งอาวุธเริ่มรอจนหงุดหงิด

“เชี่ย ทำไมยังไม่ตายอีกวะ?”

“สองไอ้โง่นั่นทำอะไรอยู่ในนั้นกันแน่?”

“หรือว่าติดกับอยู่ในถ้ำ?”

“สวรรค์เอ๊ย ผมจะได้เป็นอิสระเมื่อไหร่กัน?”

ครืน!

ทันใดนั้น ภายในถ้ำก็มีเสียงระเบิดกึกก้องดังลั่น

“มีอะไรเกิดขึ้นแล้ว!” จิตวิญญาณแห่งอาวุธฮึดขึ้นทันที

ถัดมา ในถ้ำก็มีเสียงครืนๆ ดังไม่ขาดสาย เหมือนมีใครกำลังตะลุมบอน ปะทะกันหนักหน่วง

“ดูท่าไอ้หนุ่มโง่สองคนนั่นคงเจอเรื่องใหญ่เข้าให้แล้ว”

“ดีเลย!”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธอธิษฐานในใจ “โอ้สวรรค์ ช่วยพวกเขาด้วยเถอะ เคราะห์กรรมหนุ่มๆ ก็ลำบากอยู่แล้ว ส่งพวกเขาไปสู่สุคติสักทีเถอะ!”

เสียงต่อสู้ในถ้ำดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ ราวกับศึกเข้าช่วงเดือดถึงขีดสุด ดุเดือดเป็นไฟ

จิตวิญญาณแห่งอาวุธตื่นเต้นเป็นพิเศษ พึมพำไม่หยุดปาก “รีบตายสิ รีบตาย…”

พริบตาเดียว ก็ผ่านไปอีกประมาณสิบห้านาที

ท้ายที่สุด เสียงในถ้ำค่อยๆ แผ่วลง แล้วก็เงียบสนิท

ดูท่าว่าการต่อสู้จบลงแล้ว

จิตวิญญาณแห่งอาวุธรอครู่หนึ่ง เห็นหลินต้าหนiaoกับม่อเทียนจีไม่โผล่ออกมา ก็อดสงสัยไม่ได้ “แปลกนะ ง้าวเทพสงครามยังมีสายสัมพันธ์กับเจ้าหมูอ้วนอยู่ แปลว่าไอ้นั่นยังไม่ตาย”

“แต่ทำไมยังไม่ออกมาอีกล่ะ?”

“หรือใกล้สิ้นลมแล้ว?”

“ต้องใช่แน่!”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธหัวเราะในใจ “สู้กันดุเดือดขนาดนั้น ไอ้หนุ่มโง่สองคนนั่นคงหอบหายใจรวยรินอยู่แหงๆ บางทีอาจเจ็บสาหัส อีกเดี๋ยวคงสิ้นชีพ”

“รออีกหน่อย ผมก็จะได้หลุดพ้นเป็นอิสระ ฮ่าๆๆ”

“แต่พอได้อิสระแล้ว ผมจะไปไหนดีล่ะ?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธก็พลอยกลุ้มขึ้นมา

“ก่อนหน้านี้เจ้านายไปไหนผมก็ต้องตามไปนั่น ไม่เคยถามความเห็นสักคำ แต่พอเจ้าหมูอ้วนตาย ผมก็ไม่มีนายแล้ว”

“สรุปผมควรไปไหนดี?”

“ทำไมผมถึงเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธไม่ใช่ผู้ฝึกบำเพ็ญ ไม่งั้นผมคงได้ลิ้มลองอาหารอร่อยทั่วหล้า ดื่มสุราดีทั่วหล้า นอนกอดหญิงงามทั่วหล้า…”

ขณะที่จิตวิญญาณแห่งอาวุธฟุ้งซ่านอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงคำรามสะเทือนฟ้าดิน ดังเปรี้ยงอยู่ข้างหู

“โฮก—”

คำรามดุจมังกร ดั่งพยัคฆ์

จิตวิญญาณแห่งอาวุธสะดุ้งเฮือกทั้งตัว รีบหันไปมองปากถ้ำ ใครจะคิดว่า คลื่นพลังดุดันลูกหนึ่งพวยพุ่งกวาดออกมาจากข้างใน