วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2551

“พี่หลินต้าเหนี่ยว นี่มันอะไรของพี่กันแน่?”

ม่อเทียนจีมองหลินต้าเหนี่ยวอย่างไม่พอใจ พูดว่า “พวกเราไม่ได้ตกลงกันแล้วเหรอ ว่าจะรอโอกาสค่อยลงมือ?”

“เล่นให้เรื่องใหญ่โตขนาดนี้ อยากตายนักรึไง?”

ที่แท้ หลินต้าเหนี่ยวเองก็งงเป็นไก่ตาแตก เพราะง้าวเทพสงครามไม่ใช่เขาเป็นคนปล่อยออกไปเลย

“เทียนจี ถ้าพี่บอกว่าง้าวเทพสงครามดันพุ่งออกไปเอง จะเชื่อมั้ย?”

“หึหึ…” ม่อเทียนจีหัวเราะหยัน “เห็นฉันอายุน้อย คิดว่าจะหลอกง่ายเหรอ?”

ล้อกันเล่นรึไง ในเมื่อพี่เป็นเจ้าของศาสตราจักรพรรดิ ถ้าไม่ได้รับคำสั่งจากพี่ ง้าวเทพสงครามจะพุ่งออกไปเองได้ยังไง?

หลินต้าเหนี่ยวก็รู้ดี ว่าสถานการณ์แบบนี้อธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ จึงถามว่า “แล้วตอนนี้ทำยังไงต่อ?”

“จะทำยังไงก็ทำเองสิ เรื่องที่ตัวเองสร้างไว้ ก็ต้องแก้เอง!” ม่อเทียนจีร่ายวาจาสั่งกลายเป็นจริง เอ่ยเบาๆ ว่า “วิชาแฝงดิน”

ฟึ่บ!

ร่างของเขามุดลงดิน หายวับไปในพริบตา

“เวรเอ๊ย!” หลินต้าเหนี่ยวเดือดจนอยากด่าคน ไม่คิดเลยว่าจังหวะสำคัญ ม่อเทียนจีจะใช้วิชาแฝงดินหนีซะงั้น

ตอนนั้นเอง ง้าวเทพสงครามบินกลับมา จิตวิญญาณแห่งอาวุธเอะอะมะเทิ่งพูดว่า “พี่หลินต้าเหนี่ยว เป็นไงบ้าง การแสดงของฉันพอใช้ได้ไหม?”

หลินต้าเหนี่ยวเดือดดาลสุดๆ ด่าว่า “พออะไรวะ! แกจะเล่นให้ฉันตายรึไง!”

ในใจจิตวิญญาณแห่งอาวุธคิดว่า ใช่เลย ฉันก็อยากเล่นงานแก จนกว่าจะตายคาที่

แต่ปากกลับไม่ยอมรับ พูดว่า “พี่หลินต้าเหนี่ยว พูดอย่างนี้หมายความว่าไง ฉันฟังแล้วงงนะ”

“ชัดๆ เลยว่ากำลังช่วยอยู่แท้ๆ พี่กลับบอกว่าฉันกำลังทำร้ายพี่ ใจร้ายไปไหม!”

หลินต้าเหนี่ยวฮึดฮัด “ช่วยฉัน? ช่วยฉันไปตายหรือไง?”

อ้าว เดาถูกซะด้วย?

จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่า “ฉันอยากช่วยพี่เหยียบพระราชวังต้าเว่ยให้ราบ ชื่อกระหึ่มทั่วหล้า”

“พี่หลินต้าเหนี่ยว ไม่ใช่พี่บอกเองเหรอว่าจะพาฉันกวาดล้างทั่วหล้า?”

“แล้วพี่รู้ไหม ว่าการกวาดล้างทั่วหล้าที่สำคัญที่สุดคืออะไร?”

หลินต้าเหนี่ยวว่า “พลังฝีมือ”

“ผิด ผิดมหันต์!” จิตวิญญาณแห่งอาวุธโต้กลับ “สิ่งสำคัญที่สุดไม่ใช่พลัง แต่คือความกล้าหาญกับเจตจำนงแห่งสงครามที่ไร้เทียมทาน”

“พี่เรียนหมัดเทพนักรบมาแล้ว แถมมีทั้งศาสตราจักรพรรดิและสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ด้วยพรสวรรค์กับพลังของพี่ เจอพวกตัวจ้อยพวกนี้ จะต้องรอโอกาสอะไรอีก?”

“พี่ต้องยืนผงาดออกมา แสดงความกล้าแบบไม่หวั่นไหว กวาดล้างศัตรูทั้งหมด แล้วใช้การต่อสู้ยกระดับพลังของตัวเอง”

“ฉันเคยได้ยินเจ้านายบอกไว้ ว่าการสู้ทำให้คนเติบโตเร็ว”

“ยิ่งกว่านั้น พี่กำลังจะทำเรื่องใหญ่สะเทือนฟ้า ก็ต้องแผ่อำนาจบารมีเหนือสรรพสิ่งให้สม”

หลินต้าเหนี่ยวเริ่มลังเลสงสัย “งั้น แกทำเพื่อฉันจริงๆ เหรอ?”

จิตวิญญาณแห่งอาวุธว่า “พี่หลินต้าเหนี่ยว ดูคำพูดพี่สิ พี่เป็นเจ้านายของฉัน ฉันไม่ทำเพื่อพี่แล้วจะทำเพื่อใคร?”

หลินต้าเหนี่ยวรู้สึกว่าจิตวิญญาณแห่งอาวุธมีอะไรแปลกๆ แต่ก็ไม่มีหลักฐาน

“ว่าแต่ พี่เทียนจีล่ะ?” จิตวิญญาณแห่งอาวุธถาม

หลินต้าเหนี่ยวฮึดหนึ่งคำ พูดอย่างไม่พอใจว่า “อย่าไปพูดถึงเลย ไอ้หมอนั่นหนีไปแล้ว”

“เป็นไปได้ไง พี่เทียนจีคงไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นหรอกมั้ง?” ที่จริง ในใจจิตวิญญาณแห่งอาวุธกำลังปลื้มสุดๆ

ดีมาก ต่อไปเจ้าหมูอ้วนต้องลุยเดี่ยวแล้ว เจอเซียนเก่งๆ ขนาดนี้ แค่จุดสูงสุดของระดับทะลวงเทพคนเดียว ไม่ตายก็บุญแล้ว

ขอแค่เขาตาย ฉันก็จะเป็นอิสระอีกครั้ง

จิตวิญญาณแห่งอาวุธแกล้งปลอบหลินต้าเหนี่ยว พูดว่า “พี่หลินต้าเหนี่ยว ไม่ต้องห่วง ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันจะอยู่กับพี่เสมอ ร่วมสุขร่วมทุกข์ อยู่เคียงข้างกัน ไม่ทอดทิ้งกันเด็ดขาด”

หลินต้าเหนี่ยวซาบซึ้งใจ พูดว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวเราลุยให้แหลก ไม่ถล่มพระราชวังต้าเว่ยให้ราบไม่เลิก”

“ใช่ ต้องมีความตั้งใจแบบนี้ ไม่ถล่มพระราชวังต้าเว่ยไม่เลิก” จิตวิญญาณแห่งอาวุธสัมผัสได้ว่ามีกลิ่นอายพลังอันแข็งกล้านับไม่ถ้วนกำลังหลั่งไหลเข้ามาอย่างรวดเร็ว จึงรีบควบคุมง้าวเทพสงคราม

ฟึ่บ!