วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2553

องครักษ์ทองคำกว่าสิบคนล้มจมกองเลือด ส่งเสียงกรีดร้องไม่ขาดสาย

แม้พลังบำเพ็ญเพียรสูงส่ง ร่างกายแข็งแกร่ง แต่พอโดนตัดของลับออกไป ก็ยังเจ็บแทบขาดใจ

จิตวิญญาณแห่งอาวุธที่อยู่ในมิติภายในของง้าวเทพสงคราม พอเห็นภาพนี้ก็เผลอหนีบขาสองข้างแน่น

"โหดไปแล้ว!"

ไม่นานมันก็เหมือนนึกขึ้นได้ ก่อนจะคลายขาออก

"ไม่สิ ผมเป็นจิตวิญญาณแห่งอาวุธ เป็นร่างวิญญาณ ไม่มีของลับนั่นหรอก"

ต่อมา จิตวิญญาณแห่งอาวุธก็ของขึ้น หน้าเบี้ยวด้วยความเดือดดาล

"แม่งเอ๊ย ผมไม่มีแม้แต่ของลับด้วยซ้ำ เลวร้ายยิ่งกว่าไอ้พวกองครักษ์ทองคำอีก"

หลินต้าเหนี่ยวกำมีดตอนไว้ในมือ พูดอย่างลำพองว่า "ตอนคนกับตอนสัตว์วิเศษ ดูๆ แล้วก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่"

ม่อเทียนจีเห็นว่าองครักษ์ทองคำบางคนร่างกายฟื้นตัวเกือบหมด รีบเอ่ยว่า "พี่นกใหญ่ รีบเก็บให้จบ"

หลินต้าเหนี่ยวกำมีดตอนพุ่งพรวดออกไป ฉับ! ฉับ! ฟันไปไม่กี่ที

"อ๊าก..."

องครักษ์ทองคำหลายคนกรีดร้องอีกระลอก ร่างที่เพิ่งฟื้น ก็โดนหลินต้าเหนี่ยวฟันซ้ำตรงนั้นอีก

ทำเอาพวกที่กำลังจะเริ่มฟื้นฟูร่างกายต้องชะงัก หันมามองหลินต้าเหนี่ยวด้วยแววตาหวาดผวา

แม่ง ไอ้อ้วนเวรนี่มันปีศาจหรือไงวะ?

ทำไมชอบฟันตรงนั้นนัก?

หรือว่ามีรสนิยมเพี้ยนๆ อะไรอยู่?

ม่อเทียนจีกรอกตาใส่ แล้วว่า "พี่นกใหญ่ ผมให้พี่เก็บพวกมัน ไม่ได้ให้ไปเฉือนตรงนั้นเล่นนะ"

"ขอโทษ ทีเผลอ เคยชินน่ะ" หลินต้าเหนี่ยวพูดจบก็พุ่งออกไปอีก

คราวนี้เป้าหมายชัดเจน จ่อไปที่วิญญาณแท้ของพวกองครักษ์ทองคำ

ด้วยอำนาจของวาจาสั่งกลายเป็นจริง ความเร็วของหลินต้าเหนี่ยวพุ่งขึ้นสิบเท่า ว่องไวราวแสงวาบ พริบตาเดียว เสียงกรีดร้องก็เงียบกริบ

ครั้นทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงบ จิตวิญญาณแห่งอาวุธก็ผงะ พบว่าหัวขององครักษ์ทองคำทุกคนถูกมีดตอนผ่าออก เลือดไหลทะลัก วิญญาณแท้ก็ถูกเฉือนขาดเป็นสองท่อน

ไม่เพียงตายเรียบ ที่ตายยังสยดสยองสุดๆ

ต่อให้มันมีอายุนานนับคณา พอเห็นภาพนี้ก็ยังใจหายขวัญหนี

"เชี่ย นี่เล่นเอาหัวคนเป็นแตงโมเลยเรอะ!"

"ไอ้อ้วนบ้านี่โหดเกินไปแล้วมั้ง?"

"ถ้าเขารู้ว่าผมกำลังหลอกเขาอยู่ จะผ่าหัวผมด้วยไหมเนี่ย?"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธพลันรู้สึกกลัวขึ้นมา

ถึงจะเป็นร่างวิญญาณ ก็ยังรู้สึกเจ็บได้

จากนั้นมันก็หงุดหงิดขึ้นมา สบถในใจว่า "แม่ง ทั้งหมดนี่ต้องโทษไอ้ม่อเทียนจีนั่นแหละ"

"ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้หนุ่มนี่ ไอ้อ้วนคงตายไปนานแล้ว"

"ไม่คาดคิดเลย ไอ้หนุ่มนี่ดันใช้วาจาสั่งกลายเป็นจริงได้ ชวนให้แปลกใจจริงๆ"

"ดูท่าถ้าจะเอาชีวิตไอ้อ้วน ม่อเทียนจีนี่แหละคืออุปสรรคใหญ่ ต้องหาทางแยกพวกมันออกจากกันให้ได้"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธแอบชำเลืองมองม่อเทียนจี เห็นสีหน้าขึงขัง ดวงตาทอประกายแน่วแน่

"เขาจะทำอะไร?"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธยังงงๆ จึงเฝ้าดูม่อเทียนจีต่อ

เห็นม่อเทียนจีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออกช้าๆ พลันบรรยากาศรอบตัวราวกับปลอดโปร่งขึ้นตามจังหวะหายใจของเขา

แล้วเขาก็ขยับริมฝีปาก เอ่ยคำเพียงประโยค

"ลมก่อตัว เมฆาโถม!"

เสียงยังไม่ทันจาง ท้องฟ้าก็แปรปรวนฉับพลัน ท้องนภาที่สงบเมื่อครู่มืดครึ้ม เมฆดำม้วนแน่น ตามมาด้วยลมพายุหอนสนั่น ทั้งพระราชวังราวกับสั่นสะเทือนด้วยคลื่นพลังนี้