วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2554

"ปากกาลกิณีจริงๆ"

หลินต้าหนี่ยวจ้องเขม็งใส่ม่อเทียนจี เงยหน้าขึ้น เห็นร่างสามคนยืนอยู่เหนือหลังคาพระราชวังหลังหนึ่ง

พวกเขาสวมชุดเกราะ ดูองอาจน่าเกรงขาม และแรงกดดันระดับนักบุญแผ่กระจายออกมาอย่างรุนแรง

ไม่ต้องสงสัยเลย ทั้งสามเป็นยอดฝีมือระดับเซียน!

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนหน้าสุด สวมชุดเกราะทองคำ มีหนวดเครารกรุงรัง รูปร่างใหญ่บึกบึน แววตาเย็นวาบ

ส่วนสองคนด้านหลังเป็นชายชราสองคน สวมชุดเกราะสำริดทั้งคู่

เห็นได้ชัด นักบุญทั้งสามตนมีชายกลางคนนั้นผู้มีหนวดเคราเป็นหัวหน้า

"กล้าดีมากนะ ถึงขั้นมาบุกอาละวาดในพระราชวังต้าเว่ย พวกแกคงอยากตายแล้วสิ" ชายหนวดเคราตวาดเสียงหนัก "ในฐานะผู้บัญชาการ ข้าไม่สังหารคนไม่มีชื่อ—พวกแกเป็นใคร เปิดปากบอกชื่อมา!"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธเห็นฉากนี้ก็สะใจอยู่ลึกๆ

"โผล่มาทีเดียวถึงสามยอดฝีมือระดับเซียน คราวนี้เจ้าหมูอ้วนคงไม่รอดแล้วมั้ง?"

"ตอนนี้เวทป้องกันขนาดใหญ่ของพระราชวังต้าเว่ยเปิดทำงานแล้ว เจ้าหมูอ้วน ต่อให้มีหมูมังกรก็หนีออกไปไม่ได้หรอก"

"ฮะฮะฮะ ในที่สุดข้าก็จะได้เป็นอิสระ!"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธคิดพลางไม่ลืมยุหลินต้าหนี่ยว "พี่หลินต้าหนี่ยว ถึงอีกฝ่ายจะเก่งแค่ไหน แต่ตอนนี้อย่าให้เสียเชิง เด็ดขาด"

มีเหตุผล

หลินต้าหนี่ยิ้มบาง "กูชื่อหลินต้าหนี่ยว!"

"แล้วแกเป็นใครวะ?"

ชายหนวดเคราพูดเสียงเย็น "ตั้งใจฟังให้ดี ข้าคือผู้บัญชาการองครักษ์ทองคำ เจียงหู่"

เจียงหู่หน้าซีดเคร่ง

ก่อนหน้านี้เขากำลังหารือกับชายชราสองคน ได้ยินเสียงอึกทึกข้างนอก แต่ก็ไม่แยแส คิดว่ามีองครักษ์ทองคำตั้งมาก น่าจะเคลียร์ได้

คิดไม่ถึงว่าจะออกมาเป็นแบบนี้

เดิมทีพระราชวังต้าเว่ยมีองครักษ์ทองคำไม่น้อย ส่วนใหญ่ติดตามเว่ยหวางออกศึกไปแล้ว ที่เฝ้าหอพยากรณ์ดาวก็ยังตายไปอีกหลายคน ตอนนี้ในพระราชวังจึงเหลือองครักษ์ทองคำไม่มาก

คราวนี้แย่เลย—ตายเรียบ

หลินต้าหนี่ยวด่ากลับเจียงหู่ "โธ่เอ๊ย อย่าคิดว่ามีหนวดแค่นั้นแล้วจะเป็นเสือ ในสายตากู แกก็แค่แมวเหมียวตัวหนึ่ง"

จิตวิญญาณแห่งอาวุธได้ยินแทบหลุดหัวเราะ

นึกไม่ถึงว่าหลินต้าหนี่ยวจะเชื่อคำมันจริง กล้ากร่างใส่ยอดฝีมือระดับเซียนขนาดนี้

แววตาเจียงหู่วาบเย็น ถาม "บอกมา—ใครสั่งให้พวกแกมาที่นี่?"

ห๊ะ?

หลินต้าหนี่ยวกับม่อเทียนจีมองหน้ากันเลิ่กลั่ก

อะไรกันเนี่ย?

หลินต้าหนี่ยวพูด "ไม่มีใครสั่งเรามา"

"นึกว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือไง?" เจียงหู่ว่า "ด้วยพวกแกสองคนไร้ค่า มีปัญญาอะไรมาบุกพระราชวังต้าเว่ย?"

"ถ้าฉลาดก็ บอกมาซะดีๆ ว่าใครอยู่เบื้องหลัง"

"ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่ปรานี"

หลินต้าหนี่ยวด่า "มึงโง่หรือหูหนวกกันแน่วะ? กูก็บอกแล้วว่าไม่มีใครสั่งเรา—ฟังไม่รู้เรื่องรึ?"

"ดูท่าพวกแกคงไม่เห็นโลงไม่หลั่งน้ำตา เช่นนั้นข้าจะจับพวกแกก่อน แล้วค่อยค้นวิญญาณ—ไม่เชื่อหรอกว่าจะหาไม่เจอคนอยู่เบื้องหลัง" เจียงหู่กำลังจะลงมือ อยู่ๆ ชายชราด้านหลังก้าวออกมา

"ผู้บัญชาการ ฆ่าไก่ไม่ต้องใช้มีดควาย ปล่อยให้ข้าจัดการเองเถอะ!"

เจียงหู่ก็ไม่ได้คิดมาก ในสายตาเขา หลินต้าหนี่ยวกับม่อเทียนจีต่างอยู่ที่จุดสูงสุดของระดับทะลวงเทพ ซึ่งต่ำกว่าอยู่หลายขั้น สู้ชายชราไม่ได้แน่

"งั้นเจ้าไป จงไว้ชีวิต" เจียงหู่กำชับ เขากลัวชายชราจะเผลอฆ่าหลินต้าหนี่ยวกับม่อเทียนจีตาย

"วางใจเถิด ผู้บัญชาการ ข้ารู้ขอบเขต"

ชายชราพูดจบ ก้าวเหยียบอากาศออกไป มองหลินต้าหนี่ยวกับม่อเทียนจีจากเบื้องบนราวกับเป็นลูกแกะรอเชือด แล้วหัวเราะเย็นยะเยือก "เหอะๆๆ—"

"พอได้แล้วไอ้แก่ ไม่มีใครบอกเหรอว่าเสียงหัวเราะเอ็งน่าเกลียดมาก?" หลินต้าหนี่ยวเอามืออุดหู แล้วแอบส่งเสียงลับถึงม่อเทียนจี "เทียนจี ใจฉันมันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยว่ะ"