วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2555

ทันทีที่คำพูดของม่อเทียนจีจบ หลินต้าหนiaoก็ลงมือ ฟึ่บ! ร่างวูบหายไปจากที่เดิม

เจียงหู่ไหวตัวก่อน รีบตะโกนว่า “ระวัง—”

เฒ่าที่เหลืออยู่อีกคนได้สติ ไม่รอช้า ยกมือทั้งสองซัดใส่ด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทว่าช้าไป หลินต้าหนiaoอ้อมไปอยู่ด้านหลังเขาแล้ว

ฉัวะ— คมมีดผ่ากะโหลก ผ่าทะลุถึงวิญญาณแท้

อ๊าก... เฒ่าคนนั้นกรีดร้อง ร่างทรุดฮวบลงกับพื้น ตายตาไม่หลับ

ฆ่านักบุญไปอีกคน

หลินต้าหนiaoตื่นเต้นจนคุมตัวเองไม่อยู่ ยกเท้าขวากระทืบซ้ำลงไป หวังจะเหยียบศพเฒ่าให้แหลก

ปัง! ใครจะรู้ เท้าของหลินต้าหนiaoกลับเหมือนเหยียบลงบนแผ่นเหล็ก ศพไม่สะทกสะท้านเลย

โธ่เว้ย ร่างกายนักบุญจะแข็งขนาดนี้เชียว?

หลินต้าหนiaoชะงักไปชั่วครู่ ก่อนหัวเราะเย็น “ฮึ ผมไม่เชื่อหรอกว่าทำลายมันไม่ได้”

พูดจบ เขากำมีดตอน ฟันฉับๆ ลงไปหลายที

ทันใดนั้น ศพเฒ่าก็ถูกผ่าแยกเป็นท่อน

น่าสงสารยิ่งนักสำหรับยอดฝีมือระดับเซียน ตายแล้วยังถูกหลินต้าหนiaoชำแหละศพอีก

จัดการทุกอย่างเสร็จ หลินต้าหนiaoก็รีบกลับมาข้างกายม่อเทียนจี

“เทียนจี เป็นอะไรไป?”

เห็นมุมปากของม่อเทียนจีเลือดไหลไม่หยุด สีหน้าซีดเผือด หลินต้าหนiaoถึงกับตกใจสุดขีด

ผมไม่เป็นไร ม่อเทียนจีเช็ดเลือดที่มุมปากแล้วพูดว่า “พี่หลินต้าหนiao ผมยังช่วยเพิ่มพลังการต่อสู้ให้พี่ได้อีกครั้งเดียว และนี่เป็นครั้งสุดท้าย จะประคองพลังนี้ไว้ได้พักหนึ่ง พี่ต้องฉวยโอกาสนี้ฆ่าเจียงหู่ให้ได้ มิฉะนั้นพวกเราจบเห่แน่”

ผมเข้าใจ หลินต้าหนiaoพยักหน้าแรงๆ

เจียงหู่ยืนอยู่บนหลังคาพระราชวัง หน้าดำเป็นถ่าน

ไม่คาดคิดเลยว่า ต่อหน้าเขาแท้ๆ หลินต้าหนiaoจะสังหารนักบุญไปถึงสองคน

แทบจะฆ่าได้ในชั่วพริบตา

เมื่อครู่เขามองเห็นชัด หลินต้าหนiaoตอนลงมือใส่เฒ่าสองคนนั้น มีพลังการต่อสู้ทะยานขึ้นมหาศาล ไม่ด้อยกว่ายอดฝีมือระดับเซียนเลย

แต่พอสังหารเสร็จ พลังการต่อสู้ของหลินต้าหนiaoก็อ่อนลงทันที กลับไปอยู่ที่จุดสูงสุดของระดับทะลวงเทพ

คราวนี้เมื่อเห็นมุมปากม่อเทียนจีมีเลือดไหลอีก เขาก็เริ่มเข้าใจว่า ตอนหลินต้าหนiaoลงมือ พลังการต่อสู้พุ่งทะยานขึ้นอย่างฉับพลัน น่าจะเกี่ยวกับม่อเทียนจีเป็นส่วนใหญ่

ในมิติภายในของง้าวเทพสงคราม จิตวิญญาณแห่งอาวุธเอ่ยว่า “พี่หลินต้าหนiao เมื่อกี้พี่โคตรสุดยอดเลย”

“ชั่วพริบตาเดียว ก็เชือดนักบุญไปสอง เล่นเอาดุดันเหลือเกิน”

“ที่ผ่านมาเคยติดตามนายมาหลายรุ่น แต่ละคนล้วนเป็นอัจฉริยะ ทว่าพอเทียบกับพี่แล้ว ยังห่างไกลนัก”

“พี่หลินต้าหนiao เดินหน้าต่อ อย่าเสียจังหวะ รีบฆ่าผู้บัญชาการองครักษ์ทองคำคนนั้นซะ”

หลินต้าหนiaoรู้สึกฮึกเหิมสุดขีด ชี้ไปที่เจียงหู่แล้วพูดว่า “ตอนนี้เหลือแค่มึงแล้วเชื่อไหม กูนี่แหละจะทำให้แกกลายเป็นเสือตายซากเดี๋ยวนี้!”

เจียงหู่เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าพเจ้าได้รับพระบัญชาให้พิทักษ์เมืองหลวง พวกเจ้ากล้าก่อเหตุในพระราชวัง บาปนี้ตายสถานเดียว”

“แต่ถ้าเผยตัวคนอยู่เบื้องหลังมา ผู้บัญชาการผู้นี้พอจะเว้นโทษให้ได้บ้าง”

หลินต้าหนiaoแปลกใจเล็กน้อย ถามว่า “จะปล่อยพวกเราไปงั้นเหรอ?”

“ฆ่าคนไปตั้งมากแล้วยังจะคิดหนี? คิดเพ้ออะไรอยู่?” เจียงหู่เห็นได้ชัดว่าหลินต้าหนiaoสมองเพี้ยน แล้วพูดว่า “ที่ข้าบอกว่าจะผ่อนปรน หมายถึงให้พวกเจ้าตายดี ศพยังอยู่ครบต่างหาก”

หลินต้าหนiaoหัวเราะ “อย่าทำอย่างกับการให้ตายดีเป็นบุญคุณล้นฟ้า”

“ตายแล้วทั้งที ใครจะไปแคร์ศพครบไม่ครบ?”

“ว่าไปแล้ว ศึกนี้ใครแพ้ใครชนะยังไม่รู้กันหรอก”

หน้าเจียงหู่เย็นเฉียบ “ช่างไม่รู้จักดีชั่วเสียจริง ตายก็ไม่น่าเสียดาย”

พูดจบ เขากำลังจะลงมือ

ครืน! เหนือเก้าสวรรค์ มีเสียงฟ้าผ่าดังกึกก้องขึ้นอีกครั้ง แล้วฝนโลหิตก็โปรยปรายทั่วท้องนภา