วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2567

พอได้ยินความเคลื่อนไหวจากแดนไกล กลองศึกที่หูเหลากวนก็ดังกระหึ่มขึ้นทันที กองทัพใหญ่แปดแสนตั้งทัพแน่นหนาพร้อมรบ อากาศอวลไปด้วยไอสังหารและความตึงเครียด

ฮ่องเต้ต้าจโจวกับเย่ชิว ตลอดจนเหล่าแม่ทัพมากมาย ต่างยืนอยู่บนกำแพงเมือง เฝ้ามองไปยังสุดขอบสายตา

ไม่นาน เงาของกองทัพเว่ยก็ปรากฏ

แลเห็นกองทัพเว่ยหนาแน่นทึบทะมึน ไหลทะลักมาดุจคลื่นพายุทะเล ดุดันกึกก้อง สะเทือนใจผู้คน

ยิ่งกองทัพใหญ่เคลื่อนประชิด แผ่นดินก็เริ่มสั่นไหวราวกับจะปริแตก

ฝุ่นทรายฟุ้งพัดขึ้นเป็นกำแพงยักษ์ บดบังฟ้าดิน จนมองไม่เห็นทิวทัศน์เบื้องหน้า

คลื่นพลังนั้นกราดเกรี้ยวปานพายุฝน ซัดกระหน่ำมาจนไม่อาจต้านทาน

ชั่วขณะนั้น ฟ้าดินทั้งปวงเหมือนถูกคลุมไว้ด้วยพลังอำนาจอันมหาศาล ทุกสิ่งดูเล็กจ้อยไร้ความหมาย

การมาถึงของกองทัพเว่ย มิใช่เพียงสัญญาณใกล้ศึก หากยังเป็นความสั่นสะเทือนและแรงกดดันที่ยากจะบรรยาย

ธงอักษร ‘魏’ ทุกผืนแดงฉานด้วยเลือด บาดตาบาดใจ

ทหารทุกนายของแคว้นเว่ย์ก้าวย่างหนักแน่นดุจจะบดแผ่นดิน สายตาแน่วแน่ร้อนแรง ประหนึ่งจะจุดไฟทั่วนภา

ชุดเกราะของพวกเขาแวววับยามถูกแดด สะท้อนประกายเยียบเย็น

บรรยายได้คำเดียว—

ขวัญกำลังใจสูงส่ง!

เหล่าแม่ทัพแห่งแคว้นโจวอดอุทานไม่ได้

“ขวัญกำลังใจร้อนแรงเหลือเกิน!”

“เมื่อก่อนคนกองเว่ยดูอิดโรยเหมือนคนป่วย ไร้เรี่ยวแรง คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ฮึกเหิมถึงเพียงนี้ ราวกับเกิดใหม่กันทั้งกอง!”

“ต้องยอมรับว่า เว่ยหวางคุมทัพได้เก่งจริง!”

แม่ทัพเหล่านี้กรำศึกมาหลายปี ไต่เต้าด้วยความดีความชอบจากศึกจนถึงตำแหน่งทุกวันนี้ ล้วนรู้ซึ้งว่าการขัดเกลาขวัญกำลังใจให้กองทัพใหญ่หลายแสนเกรียงไกรได้ถึงเพียงนี้นั้นยากสักเพียงใด

พร้อมกันนั้น ความกังวลก็คืบคลานเข้ามา

“เทียบกระแสฮึกเหิมกันแล้ว ฝั่งเราด้อยกว่ามาก!”

“ขวัญกำลังใจกองทัพเว่ยน่าหวาดกลัวจริงๆ!”

“ศึกที่หูเหลากวนไม่เพียงเป็นศึกแตกหัก แต่อาจนองเลือดด้วย!”

“……”

เดิมที เมื่อได้ยินข่าวชัยชนะยิ่งใหญ่จากด่านเยี่ยนนาน เหล่าแม่ทัพก็ปลอดโปร่งไม่น้อย ทว่าพอเห็นกองทัพเว่ยกรูมาราวพายุ ความหนักอึ้งก็ถาโถมกลับคืน

แม้กระทั่งมีไม่น้อยที่เริ่มหมดความเชื่อมั่น

ฮ่องเต้ต้าจโจวตรัสว่า “กองทัพเว่ยมีกำลังใจเช่นนี้ไม่แปลกอะไร ท้ายที่สุดพวกเขาพิชิตต้าเฉียนมาแล้ว”

“หากแคว้นโจวของเราพิชิตได้อีกหนึ่งแคว้น ขวัญกำลังใจย่อมยิ่งกว่ากองทัพเว่ยเสียอีก”

“จงจำไว้ หมาป่ากำลังจะรุกรานบ้านเรา เราต้องฆ่ามันให้สิ้นไม่ว่าอย่างไร เพื่อบ้านเกิด เพื่อครอบครัวของเรา และเพื่อศักดิ์ศรีของเรา!”

“ครับ!” เหล่าแม่ทัพรับคำพร้อมกัน

ทุกคนต่างรู้ดีว่านี่คือศึกชี้ชะตาสถานการณ์ของจงโจวในวันหน้า หรือกล่าวได้ว่าอาจเป็นศึกสุดท้าย

หากแคว้นโจวชนะ ก็จะผนึกจงโจวเป็นหนึ่ง สร้างเกียรติยศสืบไป บ้านเมืองร่มเย็นเป็นสุข

แต่ถ้าพ่ายแพ้ สิ่งรออยู่คือบ้านเมืองล่มสลาย วงศ์ตระกูลพินาศ

ฉะนั้น พวกเขาไม่มีทางถอย

“ชางเซิง เจ้าเห็นหรือยัง?” ฮ่องเต้ต้าจโจวส่งเสียงลับไปถามเย่ชิว

เย่ชิวส่ายหน้า “ยังไม่พบครับ”

แววหม่นหมองแล่นวาบในสายพระเนตรของฮ่องเต้ต้าจโจว