วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2568

ดี!

ฮ่องเต้ต้าจโจวทรงตอบรับด้วยความยินดี กำลังจะลงไป ข้างพระวรกายมีแม่ทัพสองนายรีบทัดทาน

ฝ่าบาท โปรดระวัง!

เว่ยหวางคนนี้เจ้าเล่ห์ร้ายลึก ต้องระวังให้มาก

ฮ่องเต้ต้าจโจวทรงยิ้ม เขามาคนเดียว เราจะกลัวอันใดกัน?

ถ้าเห็นว่าเราไม่กล้าลงไป กองทัพเว่ยจะได้ใจยิ่งกว่าเดิม

อีกอย่าง ถ้าแค่นี้ยังไม่กล้า แล้วเราจะคู่ควรเป็นประมุขของแคว้นได้อย่างไร?

ฮ่องเต้ต้าจโจวกำลังจะเสด็จลง เย่ชิวที่ยืนข้างๆ เอ่ยว่า ท่านอา จะให้ผมให้ท่านยืมกิเลนไปใช้สักครู่ไหม

ฮ่องเต้ต้าจโจวเพิ่งฉุกคิดขึ้นได้ว่า เว่ยหวางนั้นขี่กิเลนหยก ถ้าพระองค์ไม่ทรงขี่สัตว์ศักดิ์สิทธิ์บ้าง เกรงว่าทางอำนาจบารมีจะดูแผ่วลงไป

ไม่ต้อง เราเตรียมไว้แล้ว

ตรัสจบ ก็ทรงตบมือเบาๆ

โฮ่——

ทันใดนั้น เสียงคำรามมหึมากึกก้องสะท้านฟ้าดิน

แล้วก็มีสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ตัวหนึ่งทะยานฝ่าอากาศมา ท่ามกลางแสงเรืองรองและลางมงคลที่โอบล้อม

การปรากฏตัวของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ ดึงดูดสายตาทุกคู่

เย่ชิวเองก็ไม่เว้น

เห็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์นั้นลำตัวกำยำมหึมา ทั้งร่างปกคลุมด้วยเกล็ดสีทองเพลิงเรืองรอง แต่ละเกล็ดส่องประกายประหนึ่งแสงอาทิตย์ ราวกับจะเผาผลาญความมืดมิดทั้งปวง

ดวงตาของมันดุจเปลวเพลิงคู่ ละลานแสงน่าเกรงขามสะกดใจผู้คน

นี่มัน...สัตว์ตาทองเพลิง!

เย่ชิวเหลือบมองก็จำได้ทันที

ถัดมา ฮ่องเต้ต้าจโจวทรงยกพระหัตถ์ทั้งสองร่ายอาคม ฉับพลันก็มีฉลองพระองค์มังกรสวมลงบนพระวรกาย และมีมงกุฎทองคำประดับเหนือพระเศียร จากนั้นทรงก้าวเพียงก้าวเดียวขึ้นไปยืนบนหลังสัตว์ตาทองเพลิง ดุจจอมเจ้าแห่งฟ้าดิน

พระพักตร์ทรงขรึมขลัง ดวงเนตรเฉียบคมวาบวับประหนึ่งสายฟ้า แผ่อำนาจที่ไม่อาจโต้แย้ง

ฮ่องเต้ต้าจโจวทรงสง่างามรูปโฉมเป็นเลิศอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นคงมิได้ให้กำเนิดพระธิดางามอย่างหนิงอัน ครั้นเพิ่มเครื่องทรงชุดนี้เข้าไป ภาพลักษณ์ก็พุ่งทะยาน จนเย่ชิวเองยังต้องยอมรับว่า หากจะวัดกัน ก็พอชนะได้แค่ฉิวเฉียดเท่านั้น

วางมาดนักนี่!

ด้านล่าง เว่ยหวางสบถในใจด้วยความอิจฉา

ฮ่องเต้ต้าจโจวทรงตบตัวมันเบาๆ ทันใด สัตว์ตาทองเพลิงก็แบกพระองค์ทะยานลงจากฟ้า ทิ้งไว้เพียงความตะลึงพรึงเพริดและความยำเกรง

ชั่วพริบตานั้น ฮ่องเต้ต้าจโจวกับสัตว์ตาทองเพลิงเหมือนหลอมเป็นหนึ่งเดียว อำนาจและพลังของทั้งคู่ประสานกัน จนกลายเป็นอำนาจกดข่มที่ยากผู้ใดจะต้านทาน

ดุจอาทิตย์ยามเที่ยงแผ่รัศมีไปทั่วพิภพ ทำให้สรรพชีวิตล้วนตัวสั่น

มีแต่อวดท่า ไร้แก่นสาร—เว่ยหวางฮึดฮัดเย็นชา

ฮ่องเต้ต้าจโจวทำเหมือนไม่ได้ยิน ทรงขี่สัตว์ตาทองเพลิงเข้าไปหาเว่ยหวาง พอเหลือระยะห่างราวสิบเมตรก็ทรงหยุด

จากนั้น ทั้งสองก็สบตากันจากคนละฝั่ง

ภายนอกดูสงบ แต่แท้จริงแล้วสายตาของทั้งคู่กำลังประลองกันอย่างดุเดือด

เว่ยหวาง ไม่ได้พบกันเสียนาน หวังว่าคงสบายดี ฮ่องเต้ต้าจโจวตรัสเสียงกังวาน

เว่ยหวางว่า ก็นานอยู่ ไม่ทราบว่าสองสามวันนี้ท่านหลับสบายดีไหม

ขอบใจที่เป็นห่วง เราไม่เพียงหลับสบาย ยังเจริญอาหารด้วย ฮ่องเต้ต้าจโจวตรัสต่อ เรากับท่านไม่ใช่คนแปลกหน้ากัน ไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา อยากพูดอะไรก็ว่ามา!

เจ้าก็ยังตรงไปตรงมาดังเดิม ดี—เว่ยหวางยิ้ม—ข้าถึงอยากชวนท่านคุย เพราะเห็นแก่ความคุ้นเคยเดิม ไม่อยากให้แตกหักกันจนเกินไป

ฮ่องเต้ต้าจโจวแทบจะทรงหัวเราะ เจ้าพากองทัพใหญ่มาตั้งหน้ากำแพงเมือง นี่เรียกว่ากรุณางั้นหรือ?

อย่างน้อยข้ายังไม่เริ่มโจมตีแคว้นโจว ไม่ใช่หรือ?

ไม่ใช่ เจ้าลงมือไปแล้ว เพียงแต่เป็นฝ่ายพ่ายแพ้ต่างหาก