วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2610

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานลงมืออย่างเฉียบขาด ปราบจอมยุทธ์เผ่าอสูรหลายคนลงได้ในพริบตา ไร้ซึ่งความรีรอแม้แต่น้อย

พลังอันน่าหวาดผวาทำให้เสี่ยวไป๋หูกับเหล่าจอมยุทธ์เผ่าอสูรหน้าเปลี่ยนสี

“หลวงเฒ่านี่ทำไมถึงน่ากลัวขนาดนี้?”

“เล่นปราบคนตั้งหลายได้สบายๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆ”

“ตัวนี้ไม่หมูจริงๆ”

“……”

พอดีตอนนั้น สายตาพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็จ้องไปที่เสี่ยวไป๋หู แววตาแฝงความรุกราน เอ่ยว่า “เขาว่าปีศาจจิ้งจอกงามนัก วันนี้เห็นกับตา ชื่อเสียงไม่เกินจริง หว่านเยาคว๋อจู้ช่างเป็นโฉมสะคราญหายากจริงๆ”

“ฮึ!” เสี่ยวไป๋หูสะบัดเสียง หน้าตาเย็นชา

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเอ่ยต่อ “ถึงข้าจะถือเพศบรรพชิต แต่ก็ยังมีใจเอนเอียงต่อโฉมงามอยู่ดี”

“หว่านเยาคว๋อจู้ ที่เราได้พบกันที่นี่ แสดงว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกันไม่น้อย”

“จะไปวัดต้าหลยินกับข้าไหม?”

“ถ้าเจ้ายอมมารับใช้ใกล้กายข้า ข้าไม่เพียงไว้ชีวิตเจ้า ยังจะปล่อยทุกคนในเผ่าอสูรไป ในภายหน้าข้าจะคุ้มครองเผ่าอสูรให้ด้วย เป็นอย่างไร?”

เสี่ยวไป๋หูแค่นหัวเราะ “อินทรีย์หกยังรักษาให้สงบไม่ได้ด้วยซ้ำ จะเรียกตัวเองว่าเป็นคนของพุทธศาสนาได้อย่างไรคะ”

(หมายถึง ‘อินทรีย์หก’ ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ)

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มบาง เอ่ยว่า “อมิตาภะ ข้าคือพุทธะ พุทธะก็คือข้า เรื่องอินทรีย์หกจะสงบหรือไม่ ไม่สำคัญหรอก”

“หว่านเยาคว๋อจู้ วางใจได้เถิด อยู่ข้างข้าไม่มีทางทำให้เกียรติของเจ้าด่างพร้อย”

“ตรงกันข้าม เมื่อถึงวันที่ข้าครองทั่วหล้า ทุกคนจะยกย่องเจ้าเพราะข้า”

“แล้วยังมีอีก……”

เสี่ยวไป๋หูเอ่ยแทรก “ที่เหลือไม่ต้องพูดแล้วเถอะ หุบปากซะสิ! บ่นพร่ำยิ่งกว่าป้าๆ อีกค่ะ”

แววตาพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานวาบความเย็นยะเยือกขึ้นมา

“ถ้าเป็นคนอื่นกล้าพูดกับข้าแบบนี้ ไม่ต้องสงสัย คนพูดคงนอนเป็นศพไปแล้ว แต่เจ้า…ข้าทำไม่ลง”

ดวงตาพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานฉายแววชั่วร้าย “หว่านเยาคว๋อจู้ เชื่อข้าเถิด ตามข้ามาคือทางเลือกที่ดีที่สุดของเจ้า…”

เสี่ยวไป๋หูไม่รอให้เขาพูดจบ ก็สวนทันที “ขอล่ะ เงียบปากหน่อย!”

“ฉันไม่เคยเห็นใครหน้าหนาได้ขนาดเธอมาก่อนเลยค่ะ”

“ลองส่องกระจกดูตัวเองก่อนเถอะ ทั้งหัวโล้นยังทำท่าทางยิ่งใหญ่เหนือใคร เห็นแล้วน่าขยะแขยง”

“เลิกฝันเถอะ ต่อให้ตาย ฉันก็ไม่มีวันตามเธอไปค่ะ”

น้ำเสียงเสี่ยวไป๋หูหนักแน่นเด็ดขาด ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว เห็นชัดว่าใจของนางมั่นคงยิ่งนัก

ได้ยินดังนั้น สีหน้าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็เย็นเฉียบลงในพริบตา ราวถูกน้ำแข็งเกาะจนคนรอบข้างหนาวสั่นไปตามๆ กัน

ถัดมา มุมปากเขากลับผุดยิ้มสว่าง เอ่ยว่า “ข้ามีเมตตา ไม่เคยบีบคั้นให้ผู้ใดฝืนใจ”

“ในเมื่อเจ้าไม่อยากตามข้า ข้าก็ไม่ขืนเจ้า”

“เมื่อเรื่องนี้จบ เจ้าจะเป็นเตาหลอมพลังของข้า”

(หมายถึงจับไปเป็นภาชนะบำเรอและใช้ดูดซับพลังบำเพ็ญ)

เสี่ยวไป๋หูโกรธจัด