วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2611

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่น ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนปลดปล่อยพลังกระบี่นับไม่ถ้วนฟาดผ่าลงสู่เป้าหมายเดียว

แสงดาบผ่าฟ้าดิน ครู่เดียวก็กลบพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไว้เบื้องล่าง ราวกับภูเขาถล่มทะเลคลั่ง กระหน่ำจนสยอง

เคร้ง เคร้ง เคร้ง…

พลังกระบี่แสบตาวาววับ คมกริบทุกเส้น กรีดอากาศจนช่องว่างฉีกขาด ส่งเสียงหวีดแสบแก้วหู

นี่คือกระบวนยุทธ์ที่ทำให้คนตัวสั่น พลังกระบี่กวาดตัดสะบั้นไปทั่วฟ้าดิน ดุจมังกรยักษ์ทะยาน

เหล่าฮ่องเต้ต้าจโจวกับพวกที่ถูกกดตรึงไว้เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก พอเห็นค่ายกลกระบี่สังหารเซียน ประกายความหวังก็ลุกวาบในดวงตาทีละคน

แม้อยู่ไกลลิบ พวกเขาก็สัมผัสเจตนาฆ่าฟันอันชวนขนลุกจากค่ายกลนั้น พลังกระบี่แต่ละสายบรรจุคมกล้าไร้เทียมทาน ทำเอาเหมือนถูกโยนลงห้องน้ำแข็ง

อยู่ไกลยังขนาดนี้ แล้วพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานที่รับการจู่โจมตรงๆ ย่อมต้องแบกรับเจตนาสังหารเกินจะจินตนาการ

ต่างก็ลุ้นเชียร์เย่ชิวอยู่ในใจ

“หัวหน้า สู้เข้าไป!”

“ไอ้เวรน้อย จัดการฆ่าไอ้หัวโล้นเฒ่านั่นให้ไว!”

“ชางเซิง จะพลิกสถานการณ์กลับมาได้ไหม ก็อยู่ที่นายแล้ว!”

“...”

มีเพียงเสี่ยวไป๋หูที่ตะโกนลั่นว่า “สามีของฉัน ไอ้หัวโล้นเฒ่านั่นมารังแกฉัน ช่วยเชือดมันให้ที!”

ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนกวาดปลดปล่อยเจตนาฆ่าสะพรึงใจ หลอมรวมเป็นหนึ่ง อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งการทำลายล้าง

ทว่า พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนอยู่เฉยๆ ราวกับไม่เห็นการโจมตีของเย่ชิว

ทั่วกายปรากฏแสงทองคำอ่อนๆ ดูขรึมขลังศักดิ์สิทธิ์ดุจพระพุทธะอวตาร หมื่นธรรมมิอาจกล้ำกราย

แล้วในชั่ววินาทีก่อนที่พลังกระบี่จะตกใส่ตัว เขายกมือประนม สวดคาถาพึมพำ แรงลึกลับไร้รูปแผ่ออกจากกาย ก่อเป็นเกราะแสงสีทองครอบไว้ ต้านพลังกระบี่ทั้งหมด

กัง กัง กัง…

พลังกระบี่ปะทะเกราะแสง กระเด็นกระดอนเป็นประกายไฟเป็นสาย แต่เกราะนั้นไร้รอยขีดข่วน

เย่ชิวเห็นดังนั้นก็สะท้านในใจ ไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย เร่งกระตุ้นค่ายกลกระบี่สังหารเซียนสุดกำลัง

วูม!

พลังของค่ายกลทวีความรุนแรง บ้าคลั่งดั่งลมพายุ ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาบ น่าสะพรึงจนหาคำเปรียบมิได้

แต่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานมั่นคงดังผาหิน ม่านพลังสีทองของเขาส่องวูบวาบ คอยสลายพลังกระบี่ทีละสาย

“แม่ง ไอ้หัวโล้นเฒ่านี่ทำไมถึงแข็งแกร่งขนาดนี้วะ?”

เย่ชิวขนลุกวาบ

ค่ายกลกระบี่สังหารเซียนคือค่ายกลกระบี่ที่แกร่งที่สุดของสำนักกระบี่ชิงหยุน แถมยังเป็นของที่ท่านอาวุโสชิงหยุนถ่ายทอดให้ เย่ชิวไม่คาดคิดเลยว่า ค่ายกลทรงพลังถึงเพียงนี้ยังทำอะไรพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ได้สักนิด

ไอ้นี่มันเกินมนุษย์ไปแล้ว

“เย่ฉางเซิง ค่ายกลกระบี่ของเจ้าแรงไม่น้อย เสียดายที่กำลังของเจ้ายังอ่อนเกินไป”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเย้ยหยัน ก่อนหันมามองเสี่ยวไป๋หูที่ถูกกดตรึงไว้แล้วว่า “หว่านเยาคว๋อจู้ ดูสิ ผู้ชายที่เจ้าเลือกก็แค่นี้แหละ ไม่เห็นจะวิเศษตรงไหน”

เสี่ยวไป๋หูย่อมฟังออกว่าเขากำลังถากถางเย่ชิว จึงโกรธจัดทันที

นางอาจยอมให้ใครดูถูกตนได้ แต่นางไม่อาจทนให้ใครดูถูกเย่ชิวได้เด็ดขาด

เสี่ยวไป๋หูหัวเราะเย้ย “พูดถูกนะ ผู้ชายที่ฉันเลือกก็ไม่ได้เรื่องหรอก นอกจากจะหนุ่มกว่านาย หล่อกว่านาย สูงกว่านาย เป็นที่หมายปองของสตรีมากกว่านาย พรสวรรค์เด่นกว่านาย ก็เหมือนจะไม่มีข้อดีอื่นแล้ว... อ้อ ใช่ เขายังมีผมเยอะกว่านายด้วย”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเดือดจนแทบกระอักเลือด เถียงกลับว่า “อาตมาเป็นนักบวชฝ่ายพุทธ ถ้าพูดกันเรื่องเส้นผม ก็ยอมรับว่ามีน้อยกว่าเย่ฉางเซิงจริง”