วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2614

พรวด!

ร่างของเย่ชิวพลันแตกสลายเป็นหมอกเลือด ทุกคนเห็นถนัดชัดเจนว่า วิญญาณแท้ของเย่ชิวถูกดาบเปลวไฟผ่าขาดเป็นสองท่อน

พี่ใหญ่!

สามี!

ฉางเซิง!

อาจารย์!

...

ทุกคนร้องลั่นด้วยความตกตะลึง หน้าถอดสีในพริบตา

“ข้าทำให้ฉางเซิงต้องตาย เป็นเพราะข้าทำให้ฉางเซิงต้องตาย...” ฮ่องเต้ต้าจโจวพึมพำเหม่อลอย

เสี่ยวไป๋หูได้สติแล้วก็โกรธตะโกนลั่น “ไอ้โล้นเฮงซวย! กล้าฆ่าสามีฉันรึ! ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้—อ๊า...”

เสี่ยวไป๋หูเงยหน้าหอนเสียงยาว นัยน์ตาแดงก่ำ หางสีขาวหลายเส้นผุดขึ้นทางด้านหลัง ไอสังหารพุ่งทะยานไปทั่วฟ้า

ฮ่องเต้ต้าจโจวหลับตา ภาวนาคาถาในใจ เคร้ง! ดาบพิทักษ์แผ่นดินต้าจโจวตกลงมาจากฟากฟ้า ลอยนิ่งอยู่เบื้องหน้า เปล่งประกายคมกริบทรงพลานุภาพ

“แม่งเอ๊ย กล้าแตะต้องพี่ใหญ่ของข้ารึ! ข้าจะสู้ถวายหัว” หลินต้าหนiaoเดือดพล่าน ดิ้นสุดแรงหวังหลุดจากการกดข่ม

ทว่า กลวิธีของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานนั้นร้ายกาจเกินต้าน พวกเขาดิ้นเท่าไรก็สลัดพันธนาการไม่หลุด

ร่างของพวกเขาราวกับถูกก้อนศิลาใหญ่หนักมหึมากดทับ ขยับไม่ได้แม้แต่นิด

“ข้าจะล้างแค้นให้พี่ใหญ่ ใครกล้าขวาง ข้าฆ่าคนนั้น” ม่อเทียนจีเอ่ยเสียงเย็นเยียบ

แม้อายุยังน้อย หน้าตาละอ่อน แต่แววตากลับกราดเกรี้ยวจนขนลุกซู่

ยิ่งไปกว่านั้น ขณะที่พูด หว่างคิ้วของเขาฉายแววแน่วแน่

“ขอเพียงล้างแค้นให้พี่ใหญ่ได้ แม้ต้องตายไปพร้อมกับไอ้โล้นแก่นั่น ข้าก็ยอม”

ม่อเทียนจีพูดจบ หลับตาลงแล้วพึมพำคาถา

จางเหมยเจินเหรินเห็นท่าทีของเขา ก็รู้ทันทีว่าม่อเทียนจีกำลังจะใช้เวทต้องห้าม จึงรีบส่งเสียงลับว่า “ศิษย์น้อง อย่าใจร้อน เจ้ากระต่ายน้อยไม่เป็นไร”

“ไม่เป็นไร?”

ม่อเทียนจีลืมตาขึ้น มองจางเหมยเจินเหริน ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างไม่ปิดบัง

วิญญาณแท้ยังถูกผ่าจนแหลก จะไม่เป็นไรได้ยังไง?

หลอกใครกัน?

จางเหมยเจินเหรินอธิบายว่า “เจ้ากระต่ายน้อยเป็นร่างอมตะนิรันดร์กาล ฆ่าไม่ตาย ไม่สูญสลาย”

“จริงรึ?” ม่อเทียนจีไม่เชื่อนัก

อยู่มาจนถึงวันนี้ ข้าไม่เคยเห็นใครอมตะจริงๆ มีแต่คุยโวว่าอมตะแล้วไม่นานก็ถูกเชือด

จางเหมยเจินเหรินว่า “นิสัยข้า เจ้ายังไม่รู้จักอีกหรือ?”

“ข้าสนิทกับเจ้ากระต่ายน้อยขนาดนั้น ถ้าเขาตายจริง ข้าไม่คลุ้มคลั่งไปแล้วหรือ?”

“ที่ข้ายังเยือกเย็น ก็เพราะข้ารู้ว่าเจ้ากระต่ายน้อยตายไม่ลง”

“ไม่เชื่อก็คอยดู!”

พูดจบ เห็นคนอื่นยังทั้งโศกทั้งแค้น เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนบอกทุกคนว่าเย่ชิวฆ่าไม่ตาย

พอได้ยินเช่นนั้น ความเดือดดาลของทุกคนก็สงบลงในทันที

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเห็นทุกคนเลิกต่อต้าน ก็ยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า “อย่างนี้สิถูกแล้ว วิชาของข้าสูงล้ำปานฟ้า ฝืนต้านไปก็เปล่าประโยชน์”

สายตาเขาหยุดที่ใบหน้าของม่อเทียนจี “ไอ้หนุ่ม ข้ารักคนมีฝีมือ หากเจ้าเปลี่ยนใจมาสังกัดสำนักข้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

ม่อเทียนจีตอบเสียงเย็น “ข้าอายุไม่มากก็จริง แต่รู้จักคำว่า ‘ศักดิ์ศรี’ ดีพอ เลิกฝันไปเถอะ ข้าไม่มีวันไปอยู่ใต้สำนักเจ้า”

“ศักดิ์ศรี เหรอ...เหอะ” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มเหยียด แล้วปรายตาไปยังสองพ่อลูกหลินต้าหนiao “วัดต้าหลยินก็มีสัตว์วิเศษอยู่มาก แต่พวกเจ้าพ่อลูกอ้วนปานนี้ รับเข้ามาก็มีแต่จะเป็นภาระ ดังนั้นข้าจึงไม่คิดให้โอกาส”

“ถุย!” หลินต้าหนiaoสบถ “พูดเหมือนพวกเราจะอยากก้มหัวให้แกนัก ลองส่องกระจกดูตัวเองก่อนสิว่าแกเป็นตัวอะไร”

หลินเสี่ยวเหนียวว่า “พวกเราแค่นี้ยังเลี้ยงไม่ไหว เห็นทีแกคงจนกรอบสินะ”