วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2616

มหันตภัยสวรรค์เชื่อมฟ้าดิน กว้างใหญ่กึกก้อง เย่ชิวจงใจชักนำให้มันพุ่งกระหน่ำใส่โล่ระฆังทองคำอย่างบ้าคลั่ง

“ครืนนน——”

แสงเรืองรองสาดสว่างไปทั่วหล้า มองไปทางใดก็มีแต่พายุสายฟ้า อัดแน่นด้วยพลังทำลายล้าง

ฮ่องเต้ต้าจโจวเห็นการลงมือของเย่ชิวก็สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

วิธีใช้มหันตภัยสวรรค์เป็นอาวุธโจมตีศัตรูเช่นนี้ช่างน่าสะพรึงนัก หากเป็นพระองค์ถูกถล่มบ้าง คงรับไม่ไหวแน่

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ต้าจโจวกลับรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

“พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแม้จะแกร่งกล้า แต่มหันตภัยสวรรค์ของเย่ชิวมันแรงเหลือเกิน คราวนี้อย่างน้อยเขาน่าจะบาดเจ็บบ้างล่ะ?”

ทว่า ผลลัพธ์กลับทำให้ทุกคนตะลึงงัน

เห็นได้ชัดว่าโล่ระฆังที่ห่อหุ้มพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน ภายใต้การถล่มซ้ำๆ ของสายฟ้าสวรรค์ ไม่เพียงไม่แสดงรอยร้าวสักนิด กลับยิ่งเปล่งแสงพุทธะเจิดจ้า ราวกับจะดูดซับสายฟ้าสวรรค์เข้าไปเสียด้วยซ้ำ

ภาพนี้ทำเอาทุกคนสะท้านลึกถึงขั้วใจ

ไม่มีใครคาดคิดว่า พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะทรงพลังถึงเพียงนี้ แม้แต่มหันตภัยสวรรค์ก็ไม่อาจระคายผิวเขาได้

สีหน้าของเย่ชิวก็ถมึงทึง มหันตภัยระดับมหานักบุญของเขาไม่ใช่แบบธรรมดา ปกติแล้วจะสังหารผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญสักคนไม่ใช่ปัญหา ทว่ากลับทะลวงแม้แต่การป้องกันของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ได้ น่ากลัวเกินไป!

“ชางเซิง ระวัง เขาไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญ!” ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ่ยขึ้น

ที่จริง ต่อให้ฮ่องเต้ต้าจโจวไม่เตือน เย่ชิวก็รับรู้มานานแล้วว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ใช่ราชานักบุญธรรมดา

ผู้แข็งแกร่งระดับราชานักบุญเขาเคยเห็นมามาก ไม่ว่าจะเป็นท่านจอมเทพอู๋จี๋แห่งอินหยางเจี้ยวในตอนนั้น หรือเซียวจงโหลวแห่งสำนักปุถุชนอุดร หรือแม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่แห่งสำนักกระบี่ชิงหยุน บรรพบุรุษตระกูลเฉิน...

ไม่มีผู้ใดแกร่งเทียบพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานได้!

ไม่มีผู้ใดมีวิธีการน่าสะพรึงเท่าเขา!

เย่ชิวคาดว่า อย่างน้อยพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็คือราชานักบุญไร้เทียมทาน หรือไม่ก็อาจแตะธรณีกึ่งจักรพรรดิแล้วด้วยซ้ำ!

“ไอ้โล้นแก่ ดันทนฟ้าฟาดขนาดนั้นได้ นี่มันอมนุษย์ชัดๆ”

เย่ชิวกัดฟันแค้นจัด

แค่นั้นไม่พอ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยังเจ้าเล่ห์นัก

ตอนที่เย่ชิวอาศัยมหันตภัยสวรรค์ฆ่าเขา เขากลับใช้เพียงโล่ระฆังทองคำปกป้องตัวเอง มิได้โต้กลับ

นี่แหละ กลยุทธ์อันสูงล้ำของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

มหันตภัยสวรรค์คือเจตจำนงของกฎสวรรค์ ผู้ใดล่วงเกิน ผู้นั้นย่อมถูกรุมลงทัณฑ์อย่างไร้ปรานี

หากเขาโต้กลับ เขาจะถูกดึงเข้าไปในมหันตภัยสวรรค์ทันที กฎสวรรค์จะประเคนเภทภัยที่รุนแรงยิ่งกว่า ทว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกลับตั้งรับไม่ตอบโต้ ไม่ทำให้กฎสวรรค์เดือดดาล ฉะนั้นเย่ชิวจึงจนใจทำอะไรเขาไม่ได้

ที่สาหัสกว่านั้นคือ แม้เย่ชิวจะใช้มหันตภัยสวรรค์เจาะไม่เข้าเกราะของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน แต่มหันตภัยสวรรค์ก็ไม่ได้หยุด กลับฟาดลงมาใส่เย่ชิวอย่างไม่ขาดสาย

ท้ายที่สุด นี่คือเภทภัยของเขาเอง!

“ตูม——”

มหาสายฟ้าทอเป็นผืนผสานกัน แสงม่วงอนันต์สานไขว้ เสมือนคลื่นมหานทีโหมท่วมลงมา ในห้วงเวิ้งว่าง ทุกกระเบียดช่องว่างล้วนเต็มไปด้วยประกายอันน่าสะพรึง

“พรวด!”

เย่ชิวถูกฟาดจนร่างแตกปริ เกือบแหลกสลาย ความปวดแสบปวดร้าวแทงลึกถึงใจและกระดูกแล่นไปทั่วทั้งตัว

ทันใดนั้น พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจ้องมองเย่ชิว ดวงตาลึกซึ้งประหนึ่งเห็นทะลุความลวงและความวุ่นวายทั้งปวง เอ่ยเสียงนุ่มว่า “โยมเย่ชิว โยมยึดติดหนัก ถูกปีศาจในใจครอบงำ ฟังคำอาตมาสักประโยค ยืนนิ่งๆ ปล่อยให้สายฟ้าฟาดเสียจะดีกว่า มิเช่นนั้นเกรงว่าจะตกสู่หายนะไม่รู้จบสิ้น”

“ไปตายซะ!” เย่ชิวสวนด่าทันที

มหันตภัยสวรรค์รุนแรงขนาดนี้ ยังให้เขายืนให้ฟ้าฟาด นี่มันจงใจให้ทรมานกันชัดๆ

เย่ชิวไม่ใช่คนโง่ จะเชื่อคำแบบนั้นได้อย่างไร

เขารู้ดี ว่าพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเห็นเขามีร่างอมตะนิรันดร์กาล ฆ่าไม่ตาย เลยจนตรอกถึงยอมปล่อยไอเดียชั่วๆ ให้เขาถูกฟ้าผ่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน