วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2617

แม้เย่ชิวจะฝ่ามหันตภัยสวรรค์มาได้ แต่ก็อ่อนล้าจนหมดแรง หลังถูกมันซัดอย่างไม่ปรานีเมื่อครู่ รูปลักษณ์ก็เปลี่ยนไปแทบจำไม่ได้

เวลานี้ เย่ชิวยืนแน่นิ่งทั้งร่างดำไหม้ดั่งถ่าน

ร่างกายเขาเป็นแผลพรุนทั่ว กระดูกหักนับไม่ถ้วน ราวตอไม้ที่ถูกฟ้าผ่า แทบจะผุพัง

แคร็ก—

จู่ๆ ก็มีเสียงแตกดังมาจากร่างของเย่ชิว

ต่อมาเพียงเสี้ยววินาที ผิวไหม้เกรียมบนร่างก็ร่วงกราว เผยผิวใหม่เปล่งปลั่ง ส่องแสงศักดิ์สิทธิ์ระยับ

เย่ชิวเปลี่ยนเป็นชุดขาวอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่ตรงนั้น ผมดำพลิ้วไหว แววตาวาววับประหนึ่งสายฟ้า ดุจเซียนเสด็จลงสู่โลก มาดสง่าไร้เทียมทาน

เขาตรวจสอบความเปลี่ยนแปลงของตนเอง ก็พบว่าทั้งร่างอัดแน่นด้วยพลังอันมหาศาล ลมปราณชีวิตเอ่อท้นราวคลื่น พลังศักดิ์สิทธิ์ไร้สิ้นสุด สภาพร่างกายอยู่ในจุดสูงสุดเท่าที่เคยมีมา

หลินต้าเหนี่ยวกับพวกพ้องต่างตื่นเต้นจนคุมไม่อยู่

“หัวหน้าฝ่ามหันตภัยสวรรค์สำเร็จแล้ว!”

“พี่ใหญ่ทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญแล้ว!”

“พรสวรรค์แห่งชีวิตอมตะ…หายากยิ่งทั่วหล้า!”

ต่างคนต่างอุทานด้วยความตะลึง ถูกพรสวรรค์ของเย่ชิวทำเอาขวัญผวา เพราะเย่ชิวเพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์มาได้ไม่นาน ใครจะคิดว่าเขาจะทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญได้เร็วปานนี้

ในเวลาอันสั้น เย่ชิวก็ไต่ถึงความสูงส่งที่คนทั้งชีวิตยังเอื้อมไม่ถึง

ความเร็วในการฝึกอันน่าขนลุกนี้ มีเพียงสี่คำจะพรรณนา—

น่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนี้!

“ท่านอาจารย์สุดยอดยิ่งนัก” เหล่าผู้อาวุโสแห่งเผ่าอสูรเอ่ยอย่างตื่นเต้น

“สมกับเป็นผู้ชายของฉัน” เสี่ยวไป๋หูมองเย่ชิว ดวงตาพราวระยับ คิดในใจว่า “สามีทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญแล้ว เช่นนั้นพลังการต่อสู้ต้องเพิ่มเป็นเท่าตัว เรื่องบนเตียงก็คงอึดขึ้นแน่”

ในที่นั้น มีสองคนที่อารมณ์ไม่สู้ดี

คนแรกย่อมเป็นพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน พอเห็นเย่ชิวฝ่ามหันตภัยสวรรค์สำเร็จต่อหน้า เขาก็พลุ่งพล่านไปด้วยเจตนาฆ่า

เขาอยากฆ่าเย่ชิวใจจะขาด ทว่าเพราะร่างกายของเย่ชิวพิเศษนัก ฆ่าอย่างไรก็ไม่ตาย

อีกคนที่หงุดหงิดคือจางเหมยเจินเหริน

พอเห็นเย่ชิวฝ่าด่านเข้าสู่ขอบเขตมหานักบุญ เขาก็ห่อเหี่ยวเป็นมะเขือโดนน้ำค้าง

“โธ่เว้ย ข้าเพิ่งบรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แท้ๆ ไอ้เด็กเวรนั่นกลับทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญแล้ว แบบนี้ต่อไปข้าจะอยู่อย่างไร”

“เดิมทีข้าตั้งใจจะขยันฝึกเงียบๆ แซงหน้าไอ้เด็กเวรก่อนให้ได้ พอข้าทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญ ก็จะหาโอกาสไปประลองกับมัน สั่งสอนมันสักยก ทีนี้แหละ เรียบร้อย หมดโอกาสสิ้นเชิง”

“ดูท่าชาตินี้ ข้าคงไม่มีวันได้เงยหน้าสู้ไอ้เด็กเวรนั่นแล้ว”

“โอ้สวรรค์ ทำไมถึงเข้าข้างไอ้เด็กเวรนั่นนัก เพราะมันหน้าตาดีงั้นหรือ”

“สวรรค์เอ๋ย ทำไมถึงเหมือนผู้หญิงบางคน มัวแต่ดูหน้าตา ไม่ดูคุณค่าข้างใน ตื้นเขินเกินไป!”

“บอกไว้ก่อนนะสวรรค์ อย่าบีบข้า ไม่งั้นข้าจะไปทำศัลยกรรม!”

จางเหมยเจินเหรินในใจอัดอั้นจนแทบขาดใจ

“อะมิตาพุทธ” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานประนมมือ สวดพระนามพุทธะหนึ่งคำ แล้วยิ้มเอ่ยว่า “โยมเย่ ยินดีด้วยที่ก้าวสู่ขอบเขตมหานักบุญ อายุเพียงเท่านี้แต่ทะลวงได้ถึงระดับนี้ พรสวรรค์ไม่ธรรมดาจริงๆ”

แล้วก็เปลี่ยนน้ำเสียง

“น่าเสียดายอยู่ดี เจ้าก็ยังไม่ใช่คู่มือของข้า”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแสดงความดูแคลนบนใบหน้าอย่างไม่ปิดบัง ราวกับจะบอกเย่ชิวว่า ต่อให้เจ้าทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญ ข้าจะกดเจ้าลงก็ยังง่ายดายดั่งพลิกฝ่ามือ

“อย่างนั้นหรือ งั้นให้ข้าได้ดูหน่อย ว่าท่านเก่งกาจสักเพียงใด” สิ้นคำ เย่ชิวพลุ่งพล่านด้วยเจตจำนงแห่งสงครามอย่างรุนแรง

พอได้เห็นพลังของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกับตา เย่ชิวก็รู้ดีว่า ต่อให้เขาทะลวงถึงขอบเขตมหานักบุญแล้ว ก็ยังไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของอีกฝ่าย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน