วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2619

เย่ชิวอึดอัดหงุดหงิดสุดๆ

งมอยู่นานก็ไม่มีใครช่วยผมหาทางออกได้ สุดท้ายก็ต้องให้ผมลุยเอง ผมนี่มัน… ช่างยากเหลือเกิน!

“ไอ้เด็กเวร ใช้ไพ่ตายเดี๋ยวนี้!” จางเหมยเจินเหรินตะโกนลั่นอีกครั้ง

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มเอ่ยว่า “โยมเย่ เจ้ายังไม่งัดไพ่ตายออกมาอีกหรือ?”

“รีบใช้เถอะ!”

“ไม่งั้นเดี๋ยวอาตมาจะกดปราบเจ้าเสียก่อน แล้วเจ้าจะหมดโอกาสได้งัดมันออกมา”

ฮึ!

เย่ชิวฮึในลำคอ ยืนนิ่งประหนึ่งเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดินและสรรพสิ่ง

ดวงตาเขาเด็ดเดี่ยว ท่วงท่าผึ่งผาย ราวยอดเขามหึมา ตั้งตระหง่านอยู่กลางค่ายรบจักรพรรดิ

ตึง!

ทันใดนั้นร่างเย่ชิวพลันไหว เขาเริ่มใช้อภิมหาวิชาที่ตู๋กูอู๋ตี๋ถ่ายทอดให้—

เก้าก้าวเก้าสวรรค์!

ปลายเท้าของเขาแตะกลางอากาศเบาๆ ก่อนจะย่างก้าวแรกออกไป

ย่างก้าวแรกนั้นทำให้เงาร่างเขาสั่นระริกเล็กน้อย แต่ทันใดนั้น พลังมหาศาลก็พลุ่งพล่านจากกายดั่งสายน้ำเชี่ยวกราก ไหลบ่าไม่อาจต้าน

ตึง!

เมื่อก้าวที่สองเหยียบลง รัศมีพลังของเย่ชิวก็คมกล้ายิ่งขึ้น ราวคมดาบที่ชักออกจากฝัก เผยอสนะสะท้านใจ

เงาร่างเขาปรากฏเลือนหายกลางเวิ้งว้าง ทุกก้าวมาพร้อมคลื่นอากาศหนักหน่วง ทำเอาห้วงอากาศรอบข้างสั่นไหวระริก

ก้าวที่สาม ก้าวที่สี่…

ยิ่งก้าวก็ยิ่งเร็ว เงาร่างทิ้งไว้เป็นภาพซ้อนเป็นทาง ราวมีเย่ชิวเก้าคนก้าวพร้อมกัน

ทุกก้าวตามด้วยเสียงกัมปนาท สะเทือนทั้งห้วงอากาศ

ตูม!

เมื่อเย่ชิวก้าวที่เก้า ฟ้าดินทั้งมวลราวสั่นสะท้านไปถ้วนหน้า

พลังอำนาจของเขาพุ่งถึงขีดสุด พลังมหาศาลทะยานพุ่งขึ้นสู่ชั้นเมฆ

เงาร่างเขาใหญ่โตขึ้นกลางเวิ้งว้าง ราวยอดเขามหึมาตั้งตระหง่านคั่นระหว่างฟ้าดิน

ยามนี้ เย่ชิวรวบรวมกายใจวิญญาณถึงขีดสุด พลังอำนาจน่าครั่นคร้ามจนคนมองต้องยำเกรง

อากาศรอบกายเขาราวถูกแช่แข็งด้วยอำนาจ ราวกับกลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า

และเย่ชิว ยืนอยู่ใจกลางห้วงอากาศนั้น ดุจเทพผู้ไร้พ่าย ทอดสายตามองลงมาทั่วหล้า

ทุกคนสัมผัสได้ชัดว่า พลังการต่อสู้ของเย่ชิวเพิ่มขึ้นมากกว่าเท่าตัว

โดยเฉพาะฮ่องเต้ต้าจโจวกับเสี่ยวไป๋หู ต่างก็รับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

“แม้ฉางเซิงเพิ่งฝ่าขอบเขตมหานักบุญ แต่พลังการต่อสู้ตอนนี้ของเขาเหนือกว่าผมไกล หากผมต้องประมือกับเขา เกรงว่าคงสู้ไม่ได้แน่”

“พรสวรรค์แห่งชีวิตอมตะของฉางเซิง หาได้ยากยิ่ง สมเป็นอัจฉริยะผู้มีพรสวรรค์จักรพรรดิ”

ฮ่องเต้ต้าจโจวทั้งตะลึงทั้งปลาบปลื้ม คิดถึงตรงนี้ก็เหลือบมองพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานอีกครั้ง ใจพลันกังวลพรั่งพรู ลอบภาวนา “ฟ้าดินเอ๋ย โปรดคุ้มครองเย่ฉางเซิงด้วยเถิด!”

ขณะเดียวกัน ดวงตาคู่สวยของเสี่ยวไป๋หูจับจ้องเย่ชิวไม่กะพริบ นัยน์ตาเป็นประกายระยิบ หัวใจเต้นแรงระรัว

นางรู้สึกว่า เย่ชิวในชั่วขณะนี้หล่อเหลามากเป็นพิเศษ

“สมกับเป็นผู้ชายของฉัน ฮิฮิ～”

เมื่อเห็นว่าเย่ชิวก้าวครบเก้าก้าวแล้วพลังการต่อสู้พุ่งทะยาน พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็แสยะยิ้มดูแคลน “เย่ฉางเซิง นี่น่ะหรือไพ่ตายของเจ้า?”

“อ่อนเกินไป!”

“ต่อให้เจ้าขยับพลังบำเพ็ญเพียรขึ้นมา ต่อหน้าอาตมา เจ้าก็ยังอ่อนแอ่ดุจมดอยู่ดี”

ถ้อยคำคมกริบ ราวไม่ใส่ใจเย่ชิวอยู่ในสายตาเลย

เย่ชิวไม่ตอบ ถือดาบพิทักษ์แผ่นดินต้าจโจว ยืนทะนงกลางเวิ้งว้าง

ฉวับ!

มืออีกข้างของเย่ชิวปาดผ่านคมดาบเบาๆ จนเกิดแผลเป็นทาง

ชั่วพริบตา คมดาบราวสัตว์ร้าย กระหายดูดกลืนโลหิตของเย่ชิวอย่างตะกละตะกลาม

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน