วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2620

ครั้นเย่ชิวกำยันต์ดาบไว้ ความกระวนกระวายและแรงกดดันในใจพลันสลายหายวับ เขามองพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแล้วแย้มยิ้มเปี่ยมประกาย

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเหลือบตามองหนิวต้าลี่ แล้วมองเย่ชิวเอ่ยยิ้มๆ ว่า: “ยังไง คิดว่ามีตัวช่วยสักคนแล้วจะรับมืออาตมาได้หรือ?”

“ช่างไร้เดียงสาสิ้นดี”

“ไม่ใช่ว่าอาตมาคุยโว ต่อให้ตัวช่วยแบบนี้มาสักร้อย ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอาตมา!”

หนิวต้าลี่ได้ยินเข้าก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชี้หน้าใส่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานด่าลั่น: “ไอ้โล้นแก่ หุบปากอย่ามากร่างต่อหน้าข้า ระวังเถอะ ข้าต่อยหมัดเดียวให้ตายคาที่!”

“ต่อยข้าตายรึ? ฮ่าๆๆ…” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานหัวเราะลั่น ไม่เห็นคำขู่ของหนิวต้าลี่อยู่ในสายตา จากนั้นยิ้มเย็นกล่าวว่า: “โง่แต่บึก ไอ้ทึ่ม กล้าพ่นลมปากต่อหน้าข้า ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”

“แต่ยังไง เห็นหน้าเจ้า อาตมาก็ยังอารมณ์ดีอยู่”

“ยังไงซะ อยู่มานานปีก็ยังไม่เคยลิ้มรสวัวศักดิ์สิทธิ์ห้าสีสักครั้ง”

ได้ยินดังนั้น หนิวต้าลี่สะท้านวาบในใจ

ตั้งแต่เปลี่ยนโฉมมา นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองออกถึงร่างแท้ของตน

หนิวต้าลี่อดไม่ได้ที่จะเพ่งพินิจพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานอย่างลึกซึ้ง เขาตกตะลึงที่ตนกลับมองไม่ทะลุพลังบำเพ็ญเพียรของอีกฝ่าย

ชั่วขณะนั้น ในสายตาของหนิวต้าลี่ พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานดั่งมหาหุบเหวลึกเกินหยั่ง

“ยอดฝีมือไร้เทียมทาน!”

หนิวต้าลี่กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อตึงเครียดทั่วสรรพางค์ ดวงตาจับจ้องพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแน่วแน่ เตรียมพร้อมราวเผชิญศัตรูยิ่งใหญ่

“เฮะๆ~” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเห็นท่าทางนั้นก็ยิ้มแสยะ เผยฟันขาวเรียงสวย

ฟึ่บ!

เหงื่อเย็นของหนิวต้าลี่ไหลพรั่งพรู

เขารู้สึกว่ารอยยิ้มนั่นราวรอยยิ้มของมัจจุราช ชวนให้ดิ่งสู่ขุมนรก ขนลุกซู่

หนิวต้าลี่กวาดตามองเสี่ยวไป๋หูและฮ่องเต้ต้าจโจวกับพวกอย่างรวดเร็ว เห็นว่าถูกปราบจนหมอบกันหมด ใจก็พลันหนักอึ้ง

“โล้นแก่คนนี้ไม่ธรรมดา ถึงกับกดทั้งประมุขแคว้นและฮ่องเต้ต้าจโจวไว้ได้ แข็งแกร่งจริงๆ”

ครานั้น ได้ยินพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานพูดกับหนิวต้าลี่ว่า: “อาตมาได้ยินมาว่าพวกวัวศักดิ์สิทธิ์ห้าสี โง่เง่ามาแต่กำเนิด แต่เจ้าฝึกจนถึงระดับนี้ ดูท่าคงทุ่มเทไม่น้อย เห็นชัดว่าจิตใจแกร่งนัก”

“วัวศักดิ์สิทธิ์ห้าสีระดับอย่างเจ้า หาได้ยากยิ่ง เกรงว่าทั้งเผ่าอสูรคงมีเพียงเจ้าคนเดียวกระมัง?”

“อาตมามีเมตตา ไม่ชอบฆ่าสัตว์ ทั้งยังเห็นแก่ที่เจ้าบำเพ็ญเพียรมาได้ยาก อาตมาจึงจะไว้ชีวิตเจ้า”

“หากเจ้ายอมติดตามอาตมา มาเป็นสัตว์ขี่ให้ข้า ไม่เพียงข้าจะไว้ชีวิตเจ้า วันหนึ่งเมื่ออาตมาบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิแล้ว จะสถาปนาเจ้าเป็นราชาแห่งสัตว์อสูรทั้งปวง ให้สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทั่วหล้าล้วนก้มศิโรราบต่อหน้าเจ้า!”

“เป็นไงล่ะ ยอมติดตามอาตมาไหม?”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มตาหยีมองหนิวต้าลี่

ใครจะคิด ว่าโอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ หนิวต้าลี่ไม่เพียงไม่ไหวเอน กลับด่ากราดตอบ

“ไปตายซะ!”

“ส่องกระจกดูซะก่อนว่าแกเป็นตัวอะไร จะเอาอะไรมาให้ข้าตามแก?”

“บรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิ? ถุย!”

“หัวล้านเกลี้ยง ไม่เหลือแม้เส้นผมสักเส้น จะไปบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิอะไรกัน?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน