วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2622

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานมีพลังบำเพ็ญเพียรล้ำสามัญ กิริยาอาการทุกอย่างของเย่ชิวหลบสายตาเขาไม่พ้น

สองวินาทีก่อนที่เย่ชิวจะขว้างยันต์ดาบ เขาก็สังเกตเห็นแล้ว

เห็นเพียงว่าอากัปกิริยาของเย่ชิวลื่นไหลดุจสายน้ำ ยกแขนขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วคีบกระบี่หยกเล็กๆ ไว้หนึ่งเล่ม

กระบี่หยกเล่มนั้นใสกระจ่างราวผลึก เปล่งแสงนวลอ่อนๆ ราวกับกักเก็บพลังลี้ลับบางอย่างไว้ภายใน

“ต้านไม่อยู่แม้เพียงกระบวนเดียว”

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ้มบางๆ ไม่ได้ใส่ใจยันต์ดาบในมือเย่ชิวแม้แต่น้อย

เพราะในสายตาเขา กระบี่หยกจิ๋วๆ เล่มหนึ่งคงทำอันตรายอะไรไม่ได้มาก ที่เย่ชิวทำก็แค่ฮึดสู้แบบหมาจนตรอกเท่านั้น

เย่ชิวได้ยินก็หัวเราะเย็น “ต้านไม่อยู่แม้เพียงกระบวนเดียวงั้นรึ? หึหึ…ปากดีนัก หวังว่าเดี๋ยวจะยังกร่างได้อยู่นะ”

พูดจบ เย่ชิวก็ขว้างยันต์ดาบออกไป

ชั่วพริบตาเดียว กระบี่หยกนั้นเหมือนมีชีวิต หลุดจากปลายนิ้วของเย่ชิว พุ่งตรงไปยังพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

ฟิ้ว—

ยันต์ดาบลอยออกไปอย่างเชื่องช้า ท่าทางยังดูทื่อๆ ไร้วี่แววความคมกริบ ราวกับคนซื่อๆ เดินเล่นอย่างสบายอารมณ์

“ก็แค่นี้เอง…”

เสียงยังไม่ทันขาด ก็ได้ยินเย่ชิวตวาดลั่นว่า “แตก!”

ทันใดนั้นเอง ครืน! ยันต์ดาบระเบิดแตกสลาย

ค่ายรบจักรพรรดิถึงกับสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ในพริบตาเดียวเจตจำนงกระบี่ที่คมกล้าไร้ผู้ต้านทะลักท่วมไปทั้งฟ้าดิน ราวกับแม้แต่อากาศยังถูกมันเฉือนจนแหลกเป็นเสี่ยงๆ

ทุกแห่งหนที่เจตจำนงกระบี่กวาดผ่าน สรรพสิ่งล้วนสั่นเทิ้มอยู่ใต้คมกล้านั้น พร้อมจะถูกพลังนี้ทำลายได้ทุกเมื่อ

“เจตจำนงกระบี่รุนแรงเหลือเกิน!”

ฮ่องเต้ต้าจโจวหน้าถอดสีด้วยความตกตะลึง

แม้พระองค์จะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเจตจำนงกระบี่นี้ ฮ่องเต้ต้าจโจวกลับรู้สึกราวกับตนเป็นเพียงมดปลวกตัวจ้อย

เจตจำนงกระบี่นี้ดุจเจตจำนงแห่งฟ้าดิน มิอาจต้านทาน รุนแรงไร้เทียมทาน

“ร้ายกาจจริง!” เสี่ยวไป๋หูเองก็หน้าตื่น แล้วหันมามองเย่ชิวด้วยแววหลงใหล “ฉันรู้อยู่แล้วว่าสามีของฉันมีไพ่ตายอยู่ในมือ”

คนอื่นๆ ก็พากันร้องอุทานไม่ขาดสาย

“เวรเอ๊ย หัวหน้ากำลังทำอะไรเนี่ย?” หลินต้าหนiaoร้องลั่น “หรือว่ากระบี่หยกนั่นเป็นศาสตราจักรพรรดิ หัวหน้าระเบิดศาสตราจักรพรรดิทิ้งงั้นเหรอ?”

ในสายตาหลินต้าหนiao มีเพียงศาสตราจักรพรรดิระเบิดเท่านั้น จึงจะก่อเกิดอานุภาพได้ใหญ่หลวงเพียงนี้

แน่นอนว่าเขาเองก็ไม่รู้หรอกว่าศาสตราจักรพรรดิระเบิดแล้วแรงเพียงใด ท้ายที่สุดศาสตราจักรพรรดิช่างล้ำค่า ไม่มีใครยอมทำลายของตนเอง

ที่หลินต้าหนiaoพูดเช่นนี้ ก็เพราะเจตจำนงกระบี่นี้รุนแรงเกินไป รุนแรงจนเขาไม่รู้จะบรรยายอย่างไร

จางเหมยเจินเหรินเอ่ยอย่างดูแคลน “ไร้ซึ่งความรู้จริงๆ นั่นคือยันต์ดาบที่จื่อหยางเชียนเป่ยทิ้งไว้ให้ไอ้เด็กกระต่าย”

“ในยันต์ดาบนั่น ซ่อนหนึ่งกระแสของเจตจำนงกระบี่ของจื่อหยางเชียนเป่ยเอาไว้”

“รอดูได้เลย ไอ้โล้นแก่นั่นตายแน่” จางเหมยเจินเหรินพูดยิ้มๆ

พอได้ยินดังนั้น คนอื่นๆ ก็พากันโล่งอก

แม้พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานจะแกร่ง ทว่าในความเห็นของพวกเขา ท่านย่อมต้านเจตจำนงกระบี่ของจื่อหยางเทียนจุนไม่อยู่แน่

เพราะอะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับระดับ “จักรพรรดิ” ล้วนไม่ธรรมดาทั้งสิ้น

ในยุคที่ไม่มีจักรพรรดิปรากฏตัว ผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ คือจุดสูงสุดของโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร

ยิ่งไปกว่านั้น จื่อหยางเทียนจุนยังเป็นผู้ฝึกกระบี่

ผู้ฝึกกระบี่โดยมากถนัดวิชาจู่โจมทำลายล้าง แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของเจตจำนงกระบี่ ก็ยังสังหารราชานักบุญไร้เทียมทานได้

“ดีล่ะ ไอ้โล้นแก่ในที่สุดก็จะตายเสียที” ม่อเทียนจีกล่าวอย่างตื่นเต้น

หลินต้าหนiaoบ่นอุบ “ในเมื่อหัวหน้ามีไพ่ตายร้ายกาจขนาดนี้ ทำไมเพิ่งมาใช้ตอนนี้ล่ะ? ถ้าใช้ตั้งแต่แรก เราคงไม่ต้องถูกกดไว้แบบนี้”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน