วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2629

ภายในค่ายรบจักรพรรดิ

จื่อหยางเทียนจุนกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยืนตระหง่านดุจขุนเขาคู่ผงาดกลางฟ้าดิน

อานุภาพที่ห่อหุ้มกายทั้งสองปะทุรุนแรงประหนึ่งพายุโหมกระหน่ำ กวาดซัดไปทั่วสนามรบ

แววตาของพวกเขาโชติช่วงดังเปลวไฟ เจตจำนงแห่งสงครามทะลักล้นไม่รู้จบ ราวกับจะกลืนกินอีกฝ่ายทั้งเป็น

กำลังจะเปิดฉากแล้ว!

เวลานี้ ไม่ว่าพวกจางเหมยเจินเหรินที่อยู่นอกค่ายรบจักรพรรดิ หรือทหารและนายพลแคว้นโจวหลายแสนที่กำลังตรึงกำลังอยู่ในหุบเขา ล้วนเงยหน้ามองจื่อหยางเทียนจุนกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน กลั้นหายใจ ไม่กะพริบตาแม้แต่น้อย

การปะทะระดับนี้ ร้อยปีถึงจะได้เห็นสักครั้ง…

ไม่สิ หมื่นปีถึงจะได้เห็นสักครา!

นี่ไม่ใช่แค่การดวล หากเป็นเหตุการณ์สำคัญที่หาชมได้ยากยิ่งในรอบพันปี

แม้เย่ชิวกับพวกอยู่ตรงนี้ จะสัมผัสไม่ได้ถึงแรงกดดันแห่งเซียนอันน่าสะพรึงภายในค่ายรบจักรพรรดิ แต่พอเห็นปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติพลุ่งพล่านอยู่ด้านใน ใจก็อดตึงเครียดขึ้นมาเองไม่ได้

ตูม!

ฉับพลัน ในค่ายรบจักรพรรดิ จื่อหยางเทียนจุนขยับกาย เพียงชูมือขึ้น แสงดาบพุ่งพรวดเจิดจ้าเฉือนผ่าทะลุฟากฟ้า อัดแน่นด้วยพลังทำลายล้างฟ้าดินฟันใส่คู่ต่อสู้

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็ไม่ยอมแพ้ พลังอันเกรียงไกรพลุ่งพล่านรอบกาย ราวจะกลืนทั้งฟ้าดินเข้าท้อง

ท่านตวัดฝ่ามือฟาดออกไป แสงทองคำสาดส่องดังมือเทพพุทธะ ตรงเข้าปะทะแสงดาบอันเจิดจ้านั้น

ครืน!

สองพลังประสานชนกลางหาว แม้ค่ายรบจักรพรรดิจะคุ้มกันอยู่ เสียงกลับดังลั่นทะลุออกมาถึงภายนอก

ทั้งฟ้าดินเหมือนสั่นไหว ตะวันจันทร์หม่นแสง น่าสะท้านใจอย่างที่สุด

ผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิทั้งสองหาได้หยุดยั้งไม่ ร่างของพวกเขาตัดผ่านกันกลางอากาศ แต่ละครั้งที่ปะทะล้วนก่อคลื่นสะเทือนฟ้าดิน

กระบวนท่าผันแปรคาดเดาไม่ได้ บ้างกราดเกรี้ยวเป็นพายุฝน บ้างหนักหน่วงดังอสนีถล่ม จนผู้ชมตามดูแทบไม่ทัน

เคร้งๆๆ…

ประกายไฟแตกกระเซ็น

ชั่วพริบตาเดียว ทั้งคู่ปะทะกันนับพันนับหมื่นครั้ง แสงสว่างกลบไปทั้งค่ายรบจักรพรรดิ ดุจยามปฐมกาลเพิ่งแยกฟ้าดิน

ครู่ต่อมา

ฉับ!

ทั้งสองแยกออก

ยืนประจันหน้าคนละฟาก

สบตากันข้ามอากาศ

“เจ้าก็พอใช้ พอคู่ควรแก่การประมือกับอาตมา” พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานกล่าวประเมินเสียงเรียบ

หากเป็นคนอื่นคงนับว่าสรรเสริญยิ่ง ทว่ากับจื่อหยางเทียนจุน นั่นคือการหยาม

เพราะเขาเองก็อยู่ในขอบเขตกึ่งจักรพรรดิ

จื่อหยางเทียนจุนหัวเราะ “เจ้าทะลวงถึงขอบเขตกึ่งจักรพรรดิก่อนข้าอยู่ห้าร้อยปี เดิมทีข้านึกว่าเจ้าจะแกร่งนัก บัดนี้ดูไป ก็แค่นั้น”

“ก็แค่นั้น เหรอ ฮ่ะฮ่ะ…” มุมปากพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานผุดยิ้มเย็น “เมื่อครู่ก็แค่อุ่นเครื่อง”

“ไหนๆ เจ้าก็คิดว่าข้ามีแค่นี้ งั้นการอุ่นเครื่องก็ยุติก่อนกำหนด”

“ต่อไปนี้ ข้าจะเอาจริงแล้ว”

จื่อหยางเทียนจุนไม่ยอมลดราวาศอก เอ่ยว่า “ข้าก็กำลังรออยู่”

ทุกคนนอกค่ายรบจักรพรรดิยิ่งเครียดขึ้นไปอีก

“ในยุคที่ไม่มีจักรพรรดิปรากฏตัว กึ่งจักรพรรดิคือยอดเขาแห่งโลกแห่งการบำเพ็ญเพียร ได้เห็นการชี้ขาดระดับนี้กับตา ถือว่าเป็นวาสนาอย่างยิ่ง เราต้องใช้โอกาสนี้ให้เต็มที่”

เย่ชิวเตือนจางเหมยเจินเหรินกับหลินต้าเหนี่ยว ม่อเทียนจี รวมถึงผู้อาวุโสไม่กี่ท่านแห่งเผ่าอสูรว่า “ชมการดวลของผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ไม่ใช่แค่ได้เรียนรู้ชั้นเชิงการต่อสู้ บางทีอาจหยั่งรู้วิถีจากทุกกระบวนท่าของพวกเขา ประโยชน์นับไม่ถ้วน อีกเดี๋ยวทุกคนตั้งใจดูให้มาก”

“ขอรับ!” หลายคนรับคำเป็นเสียงเดียว

ทันใดนั้น ภายในหม้อแปรสภาพฟ้าและดินเกิดคลื่นพลังสั่นไหว แล้วเสียงหัวเราะของเหล่าเจิ่วก็ดังข้างหูเย่ชิวว่า “ไอ้หนุ่ม เปล่าประโยชน์หรอก”

“อะไรเปล่าประโยชน์?” เย่ชิวถาม

เหล่าเจิ่วหัวเราะหึๆ “อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

ยังไม่ทันขาดคำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน