วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2630

“ดีสิ!” จื่อหยางเทียนจุนตอบรับอย่างยินดี พลางว่า “คู่ต่อสู้ระดับเดียวกันหาได้ยากก็จริง แต่ข้าก็ไม่ชอบเสียเวลากับไอ้พระสกปรกหรอก”

กล้าว่าข้าเป็นไอ้พระโสโครกงั้นรึ? อยากตายนักหรือ!

ระลอกเจตนาฆ่าในดวงตาของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยิ่งทวีขึ้น เอ่ยว่า “ความโอหังพาคนสู่หายนะ เจ้าอยู่ได้อีกไม่นานหรอก”

จื่อหยางเทียนจุนทำท่าไม่ใส่ใจ พูดว่า “มีไม้เด็ดอะไรก็งัดมา ข้ารับได้หมด”

“งั้นก็ให้เจ้าลองลิ้มฤทธิ์ของข้าดู” เขาพูดจบ ก็ลอยตัวนั่งขัดสมาธิกลางอากาศ หลับตาลง แววอำมหิตที่เคยฉายชัดกลับถูกแทนที่ด้วยไออัปมงคลที่ยากจะพรรณนา

ต่อจากนั้น เขายกมือร่ายอาคม ดูท่าทีเหมือนกำลังฝึกเคล็ดวิชาลึกลับบางอย่าง

จื่อหยางเทียนจุนไม่ฉวยโอกาสลงมือ ยังยกสุราดื่มพลางจับตาอีกฝ่าย อยากดูว่าไอ้หัวโล้นนี่คิดจะเล่นตุกติกอะไร

ครู่ต่อมา

ท่าทีของเขาก็แปรเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด ใบหน้าที่เคยเปี่ยมเมตตาถูกม่านพลังปีศาจคลุมทับ ทั้งร่างประหนึ่งร่วงจากแสงสู่ความมืด

แม้แต่ภายในค่ายรบจักรพรรดิก็พลันเต็มไปด้วยหมอกดำหนาทึบ

“หืม?” จื่อหยางเทียนจุนเลิกคิ้ว หยุดดื่ม แล้วจ้องเขม็งไปที่พระรูปนั้น

“หมอนี่กำลังฝึกเคล็ดวิชาอะไรอยู่?”

“ทำไมพลังปีศาจถึงได้หนาแน่นปานนั้น?”

“หรือว่าไอ้หัวโล้นนี่เป็นพวกเผ่าปีศาจ?”

สีหน้าของจื่อหยางเทียนจุนเคร่งเครียดขึ้นทันที ในหัวผุดคำถามเป็นพรวน

เมื่อเริ่มขับเคลื่อนเคล็ดวิชา วังวนสีดำก็ก่อตัวขึ้นรอบร่างของเขาทีละวงๆ วังวนเหล่านั้นราวเหวลึกไร้ก้น คอยดูดกลืนทุกสรรพสิ่งรอบข้าง

ถัดมา เขาลืมตาพรึบ แววตาส่องประกายมืดหม่นเย็นเยียบ ประหนึ่งจะกลืนวิญญาณคน

เขาลุกขึ้นยืน จีวรบนกายกลับกลายเป็นสีดำสนิท ปักด้วยอักขระเวทมนตร์ลี้ลับชวนขนลุก

“ฟู่—”

เขาผ่อนลมหายใจยาวๆ หนึ่งเฮือก

ในพริบตา พลังปีศาจอันรุนแรงก็ปะทุจากภายในกายของเขา ทำให้ทั้งค่ายรบจักรพรรดิสั่นสะเทือนจนแทบพังครืน

ชั่วกะพริบเดียว ท้องฟ้าก็มืดลง ราวกับโลกทั้งใบจมสู่ห้วงความมืดไร้สิ้นสุด

“ตูม!”

เขาเริ่มร่ายเคล็ดวิชาลึกลับ เห็นเพียงเขายื่นสองมือออกไปข้างหน้า แรงดูดมหาศาลพลันพุ่งออกจากฝ่ามือ ดูดกลืนพลังวิญญาณรอบด้านอย่างไร้ปรานี

ในชั่วพริบตา สิ่งที่ดูดกลืนก็หลอมรวมเป็นพลังหล่อเลี้ยงกาย ทำให้พลังของเขายิ่งทวีความน่าสะพรึง

“ฮ่าฮ่าฮ่า……”

โฉมหน้าของเขายิ่งบิดเบี้ยวน่าสยดสยอง เสียงหัวเราะเต็มไปด้วยความคลุ้มคลั่งและความชั่วร้าย กลายเป็นพระอสูรโดยสมบูรณ์

การดำรงอยู่ของเขาราวคำสาปต่อโลกนี้ ทำให้ทุกคนรู้สึกหวาดหวั่น

“ตึง!”

เขาก้าวย่างไปข้างหน้า เงาร่างของเขาดูประหลาดน่าวิตกภายในค่ายรบจักรพรรดิ ทุกย่างก้าวมาพร้อมกระแสพลังปีศาจพลุ่งพล่าน เพียงสายตากวาดไป สรรพชีวิตล้วนสะทกสะท้าน ประหนึ่งถูกแรงอำนาจที่มองไม่เห็นกดทับ

ทุกคนสัมผัสได้ชัดว่าเขายิ่งทวีความแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนน่าขนหัวลุก

“เอ๊ะ?”

ในหัวของเย่ชิวดังขึ้นสองเสียงอุทานพร้อมกัน มาจากเหล่าเจิ่วและหญิงสาวลึกลับในโลงศพทองคำ

“พวกท่านเจออะไรเข้าหรือเปล่า?” เย่ชิวกลั้นไม่ไหวเอ่ยถาม

หญิงสาวลึกลับว่า “ฉันรู้สึกว่าไอ้พระนั่นเหมือนกำลังใช้เคล็ดวิชาของเผ่าปีศาจนะ? เจ้าปีศาจเฒ่า เจ้าคิดยังไง?”

“ข้าใช้ตาดู” เหล่าเจิ่วว่าแล้วก็พูดต่อ “อ้อ ลืมไป ตอนนี้ร่างกายข้าไม่ครบ ไม่มีตา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน