วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2634

ภายในค่ายรบจักรพรรดิ

จื่อหยางเทียนจุนกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานเปิดศึกบุกฆ่าฟันเอาชีวิตเข้าแลก

พรวด!

เลือดพุ่งเป็นสาย คล้ายสายรุ้งพาดกลางนภา ทั้งแปลกตาและน่าสะพรึง

ทั้งสองบ้าคลั่ง ไม่สนบาดแผลเต็มตัว เอาแต่รุกไล่ไม่ลืมหูลืมตา

ผั๊วะ!

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานสะบัดฝ่ามือ แต่ละครั้งราวกับแบกรับจักรวาลอันเวิ้งว้างไว้ พลังปีศาจเอ่อท้น กวาดผ่านสิ่งใดก็แหลกสลาย โชคยังดีที่จื่อหยางเทียนจุนแกร่งกล้า ฝืนรับการโจมตีเป็นระลอก ๆ ของอีกฝ่ายไว้ได้

ครืนครั่น……

ทั้งคู่ประหนึ่งดาวสองดวงชนปะทะไม่หยุด เสียงสะเทือนฟ้าสะท้านดิน ทำให้เวิ้งว้างสั่นสะเทือน

ฆ่า!

ฆ่า!

จื่อหยางเทียนจุนกับพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานรุกไม่หยุด ไม่นานเลือดเนื้อกระจายกระเจิง กระดูกแตกหัก

ผู้ชมการต่อสู้นอกค่ายรบเห็นแล้วขนลุกซู่ ใจหายวาบ

ไม่ต้องสงสัย นี่คือศึกนองเลือด!

ทั้งสองฝีมือทัดเทียม ร่างกายแทบถูกอีกฝ่ายทุบเละจนกระดูกขาวโพลนโผล่

ฟิ้ว!

ระหว่างปะทะ จู่ๆ หมัดของจื่อหยางเทียนจุนก็คลายออก ปลายนิ้วปล่อยพลังกระบี่พุ่งทะลุไหล่ของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซาน

อีกฝ่ายไม่สนบาดแผล พุ่งเข้าหาในพริบตา ฝ่ามือเดียวทุบทะลุถึงกลางอกของจื่อหยางเทียนจุน

พรวด!

เลือดทะลักเป็นสาย

ภาพอันโหดสยดสยองนี้ทำให้ผู้ที่เห็นต่างขนลุกซู่ไปทั้งตัว

ศึกเดินมาถึงจุดนี้ ทั้งสองตาแดงก่ำด้วยความเดือดดาล คิดเพียงฆ่าอีกฝ่ายให้สิ้นเพื่อปิดฉาก

อ๊าก……

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานแหงนหน้ากู่คำราม ดวงตาดำมืดลุกวาบด้วยโทสะ

ตลอดหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสู้จนปางตายถึงเพียงนี้ ตอนที่เขากวาดล้างคนทั้งสำนักตัวเองยังไม่ลำบากเท่านี้

“เมฆดำก่อตัว พลังมารพลุ่งพล่าน กลืนฟ้ากินดินจนทุกสิ่งว่างเปล่า เพียงคิดหนึ่งใจ เทพกลายเป็นมาร วิชามารแตะขีดสุดทะยานทะลุเวหา”

ท่องคาถาจบ พลันกลิ่นอายเย็นเยียบมหาศาลพุ่งทะลักจากกาย แผ่ซ่านทั่วทั้งฟ้าดินในชั่วพริบตา

สองมือเขาเปลี่ยนท่ารวดเร็ว เขาร่ายคาถามุทราเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ราวจะฉีกอากาศรอบกายให้ขาดวิ่น

ยิ่งคาถามุทราเร็วเท่าใด กลุ่มพลังปีศาจดำมะเมื่อมก็ลอยจากกายขึ้นฟ้า บิดงอ กลิ้งกลบ กลายเป็นเสียงหวีดหวิวต่ำลึกชวนขนลุก

ฆ่า!

พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานคำรามต่ำ พลักสองมือไปข้างหน้าในฉับพลัน กลุ่มพลังปีศาจสีดำนั้นแปรเป็นวังวนยักษ์สีดำสนิท กรูกระหน่ำใส่จื่อหยางเทียนจุน

โครม!

จื่อหยางเทียนจุนไม่เอ่ยคำ ยกหมัดซัดใส่ทันที

ทว่าพอหมัดเข้าใกล้วังวนดำ เนื้อหนังกลับละลายหาย เหลือเพียงกระดูกขาว

หืม?

จื่อหยางเทียนจุนเลิกคิ้ว ชักแขนกลับแล้วถอยฉับไว แล้วเปลี่ยนวิชาหมัดในทันใด

เขายกสองมือช้าๆ ท่วงท่าสลวยเป็นธรรมชาติ ราวหลอมรวมกับลมหายใจแห่งฟ้าดิน

ตามท่วงท่าอันลื่นไหลของจื่อหยางเทียนจุน อากาศโดยรอบพลิ้วไหวเป็นกระแส ก่อเป็นวังวนละเอียดล้ำ

ฝ่ามือของเขาบางคราผลัก บางคราดึง ปลายนิ้ววาดเส้นโค้งงามกลางอากาศ ดูอ่อนโยน หากซ่อนแรงมหาศาลเอาไว้

ปัง! ปัง! ปัง!

วังวนดำที่เกิดจากวิชาปีศาจของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานปะทะกับวังวนพลังปราณของจื่อหยางเทียนจุนไม่หยุด ราวสัตว์ร้ายสองตนกัดฟัดเอาชีวิต จนยากตัดสินแพ้ชนะในชั่วขณะ

นอกค่ายรบจักรพรรดิ

จางเหมยเจินเหรินเห็นวิชาหมัดของจื่อหยางเทียนจุนก็สะดุ้งตะลึง “ไอ้เจ้าหนู วิชาหมัดที่จื่อหยางเชียนเป่ยใช้นั่นมันก็…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน