วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2636

“ตูม!”

ร่างของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานระเบิดกระจุยในพริบตา。

จนถึงตอนนั้น คนที่อยู่นอกค่ายรบจักรพรรดิ จึงค่อยโล่งอกกันเสียที。

“ในที่สุดก็ตายสักที”

“เวรเอ๊ย โดนทุบจนร่างแหลกตั้งกี่รอบกว่าจะตาย เหมือนแมลงสาบตายยากชัดๆ”

“จื่อหยางเชียนเป่ยนี่แกร่งจริงๆ”

“ไม่คาดคิดเลยว่า ในชีวิตนี้จะได้เห็นการสิ้นชีพของผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ไม่เสียชาติเกิดจริงๆ”

“ใช่สิ ยุคที่จักรพรรดิไม่ปรากฏตัว เราไม่ได้เห็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิมาหลายปีแล้ว วันนี้ไม่เพียงได้เห็นถึงสองตน ยังได้เห็นพวกเขาดวลกันด้วย ชีวิตนี้ไม่มีอะไรให้เสียดายแล้ว”

“ข้าคงไม่ได้คำนวณผิดสินะ ฮ่าๆๆ……” จางเหมยเจินเหรินหยุดหัวเราะฉับพลัน ชี้เข้าไปในค่ายรบจักรพรรดิ แล้วตะโกนเร่งเย่ชิวว่า “เจ้าตัวแสบ ดูเร็ว——”

เย่ชิวมองตามนิ้วของจางเหมยเจินเหรินไป แล้วก็พบว่า เลือดที่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานสาดกระเซ็นเมื่อครู่ กลับหายวับไปในพริบตา ราวกับระเหยหาย。

ไม่เพียงเท่านั้น เศษชิ้นส่วนศพหลังร่างระเบิด ก็หายไปในชั่วกะพริบตา。

ไม่นาน ค่ายรบจักรพรรดิก็กลับสู่ความสงบ ร่องรอยใดๆ ของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่มีเหลืออยู่เลย ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน。

“เป็นไปได้ยังไง？”

จางเหมยเจินเหรินขมวดคิ้วถามว่า “หรือว่าผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ เมื่อล้มลงแล้วจะเป็นแบบนี้？”

“สิ่งที่ผ่านไปย่อมทิ้งร่องรอยไว้เสมอ ไม่ว่าจะแข็งแกร่งระดับใด ตายแล้วเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เหลือร่องรอยเลย” เย่ชิวกล่าวเสียงขรึม “เรื่องนี้ผิดปกติ。”

พอพูดจบ หลินต้าเหนี่ยวกับพวกก็สังเกตความประหลาดในค่ายรบจักรพรรดิได้เหมือนกัน。

“แปลกแฮะ เศษศพเจ้าโล้นแก่หายไปไหน？”

“แล้วเลือดนั่นหายไปได้ยังไง？”

“ไม่ใช่ว่ามันตายแล้วเหรอ? ทำไมยังไม่มีปรากฏการณ์ของฟ้าดิน？”

“ขนาดนักบุญสิ้นชีพ ฟ้าดินยังร่ำไห้ แล้วผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิสิ้นไป ฟ้าดินจะไม่สะท้านยิ่งกว่านี้หรือ？”

“……”

“เขายังไม่ตาย!” คำของจื่อหยางเทียนจุนดังขึ้นดุจอสนีบาต ตกใจจนทุกคนหน้าเปลี่ยนสี。

หนิวต้าลี่ว่า “ท่านอาวุโส อย่าล้อกันเล่นเลย ข้านี่เห็นกับตาว่าท่านจัดการเจ้าโล้นแก่นั่นจนตาย。”

จื่อหยางเทียนจุนเอ่ย “พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานยังไม่ตายจริงๆ。”

“เป็นไปได้ยังไง？” หลินต้าเหนี่ยวว่า “ผมเห็นชัดๆ ว่าร่างมันระเบิดไปแล้ว。”

จื่อหยางเทียนจุนเอ่ย “ความจริงแล้ว ร่างจริงของพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานไม่ได้มาด้วยเลย ที่พวกเจ้าเห็น ก็เป็นเพียงร่างจำแลงแห่งเต๋าเท่านั้น。”

อะไรนะ？

ทุกคนตะลึงพรึงเพริด。

“เป็นแค่ร่างจำแลงแห่งเต๋า? นี่…จะเป็นไปได้ยังไง！”

“ร่างจำแลงแห่งเต๋าโดนทำลายแล้ว จะฟื้นคืนได้ยังไง？”

“เมื่อกี้ผมเห็นกับตา ร่างเจ้าโล้นแก่โดนบดขยี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แล้วก็ฟื้นขึ้นเรื่อยๆ ร่างจำแลงแห่งเต๋าจะทำแบบนั้นได้ยังไง？”

“……”

ในเวลาเดียวกัน。

เย่ชิวได้ยินบทสนทนาของหญิงสาวลึกลับกับเหล่าเจิ่ว。

หญิงสาวลึกลับว่า “ฉันบอกแล้วว่าจับมันเป็นไม่ได้ ตอนนี้เข้าใจหรือยัง？”

เหล่าเจิ่วถาม “งั้นแปลว่าแต่แรกเจ้าก็รู้แล้วว่าไอ้โล้นนั่นเป็นร่างจำแลงแห่งเต๋า？”

หญิงสาวลึกลับตอบ “ใช่ ถ้ามาร่างจริงล่ะก็ ฉันคงบดขยี้มันตั้งนานแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน