วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2637

จื่อหยางเทียนจุนจู่โจมเสี่ยวไป๋หูอย่างกะทันหัน ทำเอาทุกคนตั้งตัวไม่ทัน โดยเฉพาะบรรดาผู้อาวุโสเผ่าอสูรยิ่งกังวลจนใจคอไม่ดี

หลินต้าหนiaoใช้เสียงลับถามว่า “เทียนจี ทำไมจื่อหยางเชียนเป่ยถึงลงมือกับหว่านเยาคว๋อจู้ล่ะ หรือว่าท่านจื่อหยางเชียนเป่ยรังเกียจเผ่าอสูร?”

ม่อเทียนจีว่า “คงไม่ถึงขนาดนั้น เผ่าอสูรที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่ใช่มีแค่หว่านเยาคว๋อจู้คนเดียว ถ้าจื่อหยางเชียนเป่ยรังเกียจเผ่าอสูร ทำไมไม่ลงมือกับคนอื่นด้วยล่ะ?”

พูดจบ ม่อเทียนจีเหลือบมองเย่ชิว เห็นว่าใบหน้าของเย่ชิวสงบนิ่ง ไม่ได้มีวี่แววตื่นตระหนกเลยสักนิด

“พี่ต้าหนiao ไม่ต้องห่วง ผมว่าจื่อหยางเชียนเป่ยคงไม่ทำร้ายหว่านเยาคว๋อจู้”

ทันทีที่ม่อเทียนจีพูดจบ เขาก็สัมผัสได้ว่าพลังวิญญาณสวรรค์และโลกโดยรอบราวกับถูกชักนำ กรูกันไหลบ่าเข้าหาเสี่ยวไป๋หู

รอบกายเสี่ยวไป๋หูมีวงแสงจางๆ โอบล้อม งามประหนึ่งนางเซียนลงสู่โลก มองแล้วงามจนหาคำพรรณนาไม่ได้

เรือนผมยาวพริ้วไหวตามลม เส้นผมทุกเส้นราวกับมีชีวิต เปล่งประกายเงางามชวนหลงใหล

ชั่วขณะนั้น นางราวกับหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดิน

กลิ่นอายพลังของเสี่ยวไป๋หูยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ ใครก็มองออกว่าพลังบำเพ็ญเพียรของนางกำลังจะทะลุขั้น

“ไปเถอะ” จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยเสียงแผ่ว

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่า” เสี่ยวไป๋หุว่าอย่างรวดเร็ว ก่อนอาศัยแรงลมทะยานขึ้นไปกลางสุญญากาศ ดุจนางเซียนเริงร่ายอยู่บนท้องนภา

วูบ!

ฉับพลัน ท้องฟ้าคล้ำดุจหมึก ความสงบเมื่อครู่กลายเป็นคลื่นลมปั่นป่วน ความกดดันอึดอัดแผ่ซ่านไปทั่วฟ้าดิน

ไม่นานนัก。

ครืน—!

ทันใดนั้น สายฟ้าเส้นหนึ่งจากเหนือเก้าสวรรค์ฉีกผ่าฟากฟ้า ราวแส้พิโรธแห่งเทพ ส่องโลกรอบทิศให้สว่างวาบ

แล้วเสียงฟ้าคำรามก็โหมกระหน่ำ กึกก้องจนแก้วหูแทบแตก ราวกับทั้งฟ้าดินกำลังสั่นสะท้าน

ในเสียงนั้นแฝงไปด้วยความน่าเกรงขามเกินพรรณนา ทำให้คนยำเกรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

มหันตภัยสวรรค์มาเยือนแล้ว!

สายฟ้าฟาดลงมาเป็นเสาแล้วเสาเล่า อัดแน่นไปด้วยพลังทำลายล้างถาโถมเข้าใส่เสี่ยวไป๋หู

แต่ละเสาสายฟ้าวาบวับแสบตา สาดสว่างไปทั่วทุกคืบพื้นที่ กลางสุญญากาศที่นางอยู่ กลายเป็นศูนย์กลางมหันตภัยครั้งนี้ ถูกแสงอสนีอาบท่วมจนสิ้น

ภายใต้มหันตภัยสายฟ้านี้ พื้นที่รอบกายเสี่ยวไป๋หูคล้ายบิดเบี้ยว กลิ่นไหม้กรุ่นคละคลุ้งในอากาศ

อาภรณ์ของนางปลิวว่อนท่ามกลางแสงฟ้า เรือนผมสะบัดพราย ดูสะบักสะบอมยิ่งนัก ทว่าแววตากลับแน่วแน่ไม่หวั่น

“ท่านหว่านเยาคว๋อจู้ ทนไว้!”

หนิวต้าลี่กับผู้อาวุโสเผ่าอสูรหลายคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน

เสาสายฟ้าแต่ละเส้นดุจเคียวของยมทูต พยายามกวาดลบเสี่ยวไป๋หูให้หายไปจากโลก ทว่าเธอกลับยืนหยัดดังศิลา ร่างในแสงอสนีกลับยิ่งแลดูแกร่งกร้าว

กินเวลาร่วมสิบห้านาที

จนสายฟ้าเส้นสุดท้ายจางหายไปในอากาศ มหันตภัยสวรรค์จึงได้ปิดฉาก

เสี่ยวไป๋หูแปรเปลี่ยนในมหันตภัยครั้งนี้ พลังบำเพ็ญเพียรพุ่งทะยานอีกครา ทะลวงสู่ขอบเขตราชานักบุญ

นางขัดสมาธินั่งอยู่กลางสุญญากาศ นิ่งหลับตาอยู่อึดใจ ก่อนที่ดวงตาซึ่งปิดอยู่จะลืมฉับ แสงร้อนแรงวาบผ่านนัยน์ตา ราวดวงดาวตกสว่างพราย

อากาศรอบด้านคล้ายหยุดนิ่ง มีเพียงปราณของนางที่ไหลเวียนอย่างช้าๆ ราวสายลมฤดูใบไม้ผลิแผ่วผ่าน แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจน่าเกรงขามเกินบรรยาย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน