วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2638

“อย่า—” คำพูดของจางเหมยเจินเหรินยังไม่ทันจบ ร่างทั้งร่างก็ถูกพลังมหาศาลห่อหุ้ม ราวกับมีมือยักษ์ที่มองไม่เห็นคว้าตัวเขายกขึ้นจากที่เดิมในพริบตา

ถัดมา จางเหมยเจินเหรินรู้สึกได้ว่าพื้นที่รอบกายบิดเบี้ยว ก่อนจะเวียนหัวตาลายราวฟ้าดินกลับตาลปัตร เครื่องในเหมือนโดนปั่นจนสับสนไปหมด

เขาพยายามจะทรงตัว แต่พลังนั้นแรงเกินกว่าจะต้านทานได้

จางเหมยเจินเหรินไม่กล้าลืมตา ได้แต่ได้ยินเสียงหวีดร้องโหยหวนดังอยู่ข้างหูไม่ขาด ราวกับผีร้องหมาหอน

“ถึงแล้ว!”

เสียงของจื่อหยางเทียนจุนดังขึ้นข้างหู

จางเหมยเจินเหรินค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพียงนิด เหลือบมองแล้วสะดุ้งโหยง

นี่มัน…

นครหลวงต้าจโจว!

“ท่านผู้อาวุโส…” จางเหมยเจินเหรินเพิ่งเอ่ย ก็ถูกจื่อหยางเทียนจุนขัดขึ้น

“พวกเขายังรอพวกเราอยู่ รีบกลับไปกันเถอะ!”

“ท่านผู้อาวุโส ขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่เอาของขวัญแล้ว…” ยังไม่ทันพูดจบ จื่อหยางเทียนจุนก็คว้าบ่าเขา พุ่งเข้าสู่ห้วงสุญญากาศไป

พอปรากฏตัวอีกครั้ง ก็กลับมายืนอยู่ต่อหน้าเย่ชิวกับพวก

จางเหมยเจินเหรินทรงตัวไว้ได้อย่างยากลำบาก เวียนหัวหน้ามืด ท้องไส้ปั่นป่วนเป็นคลื่น

เขาก้มตัวลงโดยไม่อาจห้าม มือเท้าหัวเข่า หอบหายใจเฮือกใหญ่ติดๆ กัน

แล้วคลื่นพะอืดพะอมก็โถมขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ รู้สึกเหมือนมีอะไรจะพุ่งทะลักออกจากลำคอ

“อ๊วก—”

จางเหมยเจินเหรินกลั้นไม่ไหว ในที่สุดก็อ้วกพุ่งกระจายลงพื้น ส่งกลิ่นเหม็นรุนแรง

หน้าของจางเหมยเจินเหรินซีดเผือดเหมือนกระดาษ เหงื่อเย็นไหลโทรม เขานั่งทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ดวงตาเต็มไปด้วยทั้งความหวาดผวาและความงุนงง

เขารู้สึกเหมือนร่างกายถูกดูดจนกลวงโบ๋ อ่อนแรงจนยืนแทบไม่ไหว

นอกจากเย่ชิว คนอื่นๆ ต่างมองกันอย่างสงสัย

การเคลื่อนย้ายฉับพลันน่ากลัวขนาดนั้นเชียวหรือ?

หลินต้าเหนี่ยว อดถามไม่ได้ว่า “พี่รอง เมื่อกี้พี่ไปไหนมากับท่านผู้อาวุโส?”

จางเหมยเจินเหรินสูดหายใจลึก ตอบว่า “นครหลวงต้าจโจว”

อะไรนะ!

ทุกคนถึงกับสะดุ้งตกใจ

นครหลวงต้าจโจวอยู่ห่างจากที่นี่มาก ตอนพวกเขามายังเสียเวลาไม่น้อย

แม้แต่ฮ่องเต้ต้าจโจว หากจะข้ามห้วงสุญญากาศก็ยังต้องใช้เวลา

คาดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง แค่ชั่วพริบตา จื่อหยางเทียนจุนก็พาจางเหมยเจินเหรินไปกลับหนึ่งเที่ยว

สมกับเป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ร้ายกาจจริงๆ!

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “ตั้งแต่โบร่ำโบราณมา ผู้ใดโลภเกินขอบเขต ไม่ว่าเขาจะมีฐานะหรือพลังเพียงใด ท้ายที่สุดก็มักจบไม่สวย”

“คนเราในโลกนี้ หากรู้จักพอจึงจะสุขได้อย่างยั่งยืน”

“ฉางเหม่ย จำไว้ให้ดี ความอยากไม่ใช่เรื่องผิด แต่ความโลภไม่รู้จักพอ นั่นแหละเป็นหายนะ”

“ขอรับ!” จางเหมยเจินเหรินรับเสียงแผ่ว

เขาเข้าใจแล้วว่า จื่อหยางเทียนจุนตั้งใจใช้อุบายนี้สั่งสอนเรื่องการวางตัวและการใช้ชีวิต

ครานั้น สายตาของจื่อหยางเทียนจุนกวาดมองบรรดาผู้อาวุโสเผ่าอสูร แล้วกล่าวว่า “ข้าปิดด่านฝึกแทบตลอดปี ต่อให้ออกด่าน ก็แทบไม่ค่อยออกจากสำนักกระบี่ชิงหยุน วันนี้ได้พบสหายเผ่าอสูรมากมายพร้อมหน้า ข้ายินดีนัก”

“พวกท่านล้วนเป็นผู้แข็งแกร่งของเผ่าอสูร และเป็นสหายของชางเซิง กลียุคกำลังจะอุบัติ ข้าจะฝากคำเตือน รีบเพิ่มพูนพลังของตัวเองตั้งแต่ตอนนี้”

“ในอนาคต ต่อให้เป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์ก็ต่ำต้อยดุจมดปลวก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน