วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2641

ที่จริง ต่อให้หลินต้าหนiaoไม่เอ่ย จื่อหยางเทียนจุนซึ่งมีพลังบำเพ็ญเพียรสูงส่ง ก็ตรวจพบปัญหาบนร่างของหลินเสี่ยวเหนียวตั้งนานแล้ว

“หลินน้อย ลุกเถอะ!” จื่อหยางเทียนจุนเอ่ยเสียงนุ่ม

หลินต้าหนiaoคุกเข่าอยู่กับพื้นไม่ขยับ เงยหน้าขึ้นร้องขอว่า “ท่านผู้อาวุโส ได้โปรดช่วยพ่อของผมด้วย”

เฮ้อ...

จื่อหยางเทียนจุนทอดถอนใจยาว สายตาทอดมองไปยังหลินเสี่ยวเหนียว เอ่ยว่า “หัวหน้าตระกูลหลินเผาผลาญอายุขัยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถูกแรงย้อนกัดอย่างหนัก ด้วยฝีมือข้า ก็รักษาเขาไม่หาย”

หลินต้าหนiaoรีบถาม “ท่านผู้อาวุโส ท่านช่วยต่ออายุพ่อผมได้ไหมครับ? ขอเพียงต่ออายุให้พ่อผมได้ ต่อจากนี้ชีวิตของผมเป็นของท่าน จะให้ทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าว “หลินน้อย แม้ข้าจะอยู่ในขอบเขตกึ่งจักรพรรดิ แต่ก็หาได้ทำได้ทุกสิ่งไม่ บางเรื่องข้าก็จนปัญญา”

ได้ยินดังนั้น หลินต้าหนiaoเหมือนลูกโป่งลมรั่ว ทรุดฮวบลงไป สีหน้าซีดเผือด

ในเมื่อผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิยังช่วยไม่ได้ แล้วใครจะช่วยพ่อได้อีก?

ชั่วขณะเดียว ความหวังทั้งหมดในใจของหลินต้าหนiaoเหมือนพังทลาย ไหล่ทั้งสองตกฮวบ เขาซุกหน้าลงกับเข่าทั้งสอง ไม่ยอมให้ใครเห็นประกายน้ำตาในดวงตา

หลินเสี่ยวเหนียวเห็นดังนั้น ก็ถอนหายใจแผ่วเบา

เขาก้าวเข้าไป ยื่นมือออกไปลูบศีรษะของหลินต้าหนiaoเบาๆ พลางปลอบว่า “ต้าหนiao อย่าเศร้าไปเลย เกิดแก่เจ็บตายเป็นครรลองของธรรมชาติ ยิ่งกว่านั้น ผมยังมีเวลาอีกหนึ่งปีนะ”

หลินต้าหนiaoเงยหน้าขึ้น เห็นแววตาเปี่ยมด้วยความเอ็นดูของหลินเสี่ยวเหนียว ริมฝีปากสั่นระริก อยากเอ่ยอะไรสักอย่าง แต่ก็สะอื้นจนพูดไม่ออก

หลินเสี่ยวเหนียวยิ้ม พลางปลอบต่อ “ลูกเอ๋ย ความตายไม่ใช่จุดจบ แต่เป็นการเริ่มต้นในอีกรูปแบบหนึ่ง”

“ทั้งชีวิตของผม สิ่งที่ภูมิใจที่สุดไม่ใช่การเคยเป็นผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ และไม่ใช่การเป็นหัวหน้าตระกูลของตระกูลสัตวแพทย์ แต่คือการมีลูกชายที่ดีคนหนึ่งต่างหาก”

“ลูกคือทรัพย์ล้ำค่าที่สุดในชีวิตของผม ความสุขและการเติบโตของลูก คือความสุขสูงสุดของผม เพราะฉะนั้น ไม่ว่าต่อไปผมจะอยู่แห่งหนใด ขอเพียงลูกมีความสุข ผมก็เป็นสุขจนไม่ต้องการสิ่งใดแล้ว”

หลินต้าหนiaoกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป น้ำตาทะลักไหล เขาโผกอดหลินเสี่ยวเหนียวแน่น ราวกับจะระบายความอาลัยและความเจ็บปวดทั้งหมดออกมา

หลินเสี่ยวเหนียวก็ลูบหลังเขาเบาๆ เป็นหลักให้พึ่งพิงอย่างมั่นคง

ยามอัสดง แสงทองแต้มโครงร่างของสองพ่อลูกให้อบอุ่นนุ่มนวล

ทว่า บรรยากาศตรงนั้นกลับหนักอึ้ง

ทุกคนอยากปลอบหลินต้าหนiao แต่ภาพความผูกพันของพ่อลูกตรงหน้ากลับทำให้ไม่รู้จะเปิดปากอย่างไร

ท้ายที่สุด ก็เป็นเย่ชิวที่เอ่ยขึ้นก่อน

“ต้าหนiao คุณอายังมีเวลาอีกหนึ่งปี พวกเราช่วยกันคิดหาหนทาง ต้องช่วยคุณอาได้แน่นอน”

จางเหมยเจินเหรินพูดตาม “ใช่แล้ว ต้าหนiao ไอ้เจ้าหนูนั่นพูดถูก เรามาช่วยกันหาวิธีเถอะ”

ม่อเทียนจีว่า “นับผมคนหนึ่งด้วย พี่ต้าหนiao มีอะไรให้ช่วย บอกได้ทุกเมื่อ”

หลินเสี่ยวเหนียวมองทุกคน เอ่ยว่า “ต้าหนiaoมีพี่น้องดีๆ อย่างพวกเจ้า ข้าตายก็ไม่ค้างคาแล้ว”

“โบราณว่า เป็นตายมีลิขิต ลาภยศอยู่ที่ฟ้า”

“พวกเจ้าล้วนเป็นอัจฉริยะหนึ่งในหมื่น อนาคตยังมีเรื่องใหญ่ให้ต้องไปจัดการอีกมาก ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเพื่อข้าหรอก เพียงหวังว่า ต่อไปช่วยดูแลต้าหนiaoกันให้มากๆ ข้า...”

คำพูดยังไม่ทันจบ อยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ข้าพอนึกออกอยู่วิธีหนึ่ง”

ทันทีที่ได้ยิน ทุกคนก็หันขวับไปมองจื่อหยางเทียนจุนพร้อมกัน

“ท่านผู้อาวุโส ท่านนึกวิธีออกแล้วหรือ?” หลินต้าหนiaoดีใจจนล้นปรี่

จื่อหยางเทียนจุนกล่าว “เมื่อครู่ข้าฉุกคิดขึ้นมาได้วิธีหนึ่ง แต่จะรักษาหัวหน้าตระกูลหลินให้หายขาดไหมยังไม่แน่ แต่เรื่องต่ออายุ ไม่น่าจะมีปัญหา”

“ถ้าพวกเจ้าหาสิ่งนั้นเจอ ล่ะก็ ช่วยต่ออายุให้หัวหน้าตระกูลหลินได้เป็นพันปีคงทำได้ไม่ยาก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน