วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2642

ไข่มุกในมือของเย่ชิวเม็ดนี้ เขาได้มาจากท้องปลาหยินหยางตัวหนึ่ง ตอนอินหยางเจี้ยวถูกกวาดล้างเมื่อคราวนั้น

“นี่มันอะไร?” หลินต้าเหนี่ยวงงงัน

เขาไม่เข้าใจว่าไข่มุกเม็ดเดียว จะเกี่ยวอะไรกับเขตต้องห้ามแห่งชีวิตได้ยังไง

“นั่นคือน้ำตาของชาวเงือก” เสี่ยวไป๋หูเอ่ย

“น้ำตาของชาวเงือก?” ข่งเทียนเซี่ยสะดุ้ง เขาอ่านตำราปราชญ์นักบุญจนแตกฉาน รู้ที่มาของน้ำตาของชาวเงือก จึงกล่าวว่า “ตำนานว่า นอกทะเลใต้มีชาวเงือก อาศัยน้ำดุจปลา ไม่ละทิ้งการทอผ้า เมื่อหลั่งน้ำตา ก็จะกลายเป็นไข่มุกได้”

“ของนี่น่ะหรือ?” หลินต้าเหนี่ยวมองไข่มุกในมือเย่ชิวด้วยความตะลึง แล้วว่า “แต่มันเกี่ยวอะไรกับเขตต้องห้ามแห่งชีวิต?”

เย่ชิวส่งไข่มุกให้หลินต้าเหนี่ยว

หลินต้าเหนี่ยวรับมา ก็พบว่าแม้น้ำตาของชาวเงือกเม็ดนี้จะใหญ่เพียงเม็ดถั่วเหลือง ทว่าพอถือไว้กลับหนักอึ้งจนแทบยกไม่ขึ้น แถมยังเปล่งประกายสีขาวนวลออกมา

เขาพลิกดูไปมา เห็นว่าเมื่อโดนแสงอาทิตย์ ภายในไข่มุกปรากฏลวดลายบางอย่าง

ท้ายที่สุด ลวดลายเหล่านั้นประกอบกันเป็นแผนที่ที่สมบูรณ์หนึ่งฉบับ

ฉับพลัน หัวใจของหลินต้าเหนี่ยวก็เต้นตึกตัก เขาคิดออกแล้วบางอย่าง

“พี่ใหญ่ ผมสังเกตว่า เมื่อครู่นี้ภายในไข่มุกมีลวดลายมากมาย เอามาต่อกันแล้วเหมือนเป็นแผนที่ หรือว่า แผนที่นี่จะบันทึกตำแหน่งของเขตต้องห้ามแห่งชีวิต?” หลินต้าเหนี่ยวพูดจบ ก็ส่งคืนน้ำตาของชาวเงือกให้เย่ชิว

เย่ชิวว่า “ซือจู่เคยบอกไว้ว่า แผนที่ในน้ำตาของชาวเงือก ระบุตำแหน่งของเขตต้องห้ามแห่งชีวิตพอดี บางทีตามแผนที่ไป ก็อาจหาเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเจอ”

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “ครั้งก่อนกลับจากอินหยางเจี้ยว ผมครุ่นคิดอยู่นาน ภายหลังจึงเข้าใจ แท้จริงแล้วคราวก่อนผมพูดผิด”

“เขตต้องห้ามแห่งชีวิตก็เหมือนภูเขาอมตะ ล้วนเคลื่อนที่อยู่ตลอด ดังนั้นการตามแผนที่ไป ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหาเจอ”

“แต่แผนที่ในน้ำตาชาวเงือกนี่ต่างออกไป”

เย่ชิวถามว่า “ต่างกันอย่างไร?”

จื่อหยางเทียนจุนว่า “แผนที่นี้บอกตำแหน่งที่จะปรากฏครั้งต่อไปของเขตต้องห้ามแห่งชีวิต”

“ยอดเลย!” หลินต้าเหนี่ยวดีใจจนหน้าบาน

ทุกคนก็พลอยฮึกเหิมขึ้นมา

จางเหมยเจินเหรินถามว่า “ท่านผู้อาวุโส เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่า เขตต้องห้ามแห่งชีวิตครั้งต่อไปจะปรากฏเมื่อใด?”

“ผมไม่ทราบ” จื่อหยางเทียนจุนส่ายหน้า พลังบำเพ็ญของเขาแม้จะแกร่ง แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้ทุกอย่าง

ได้ยินดังนั้น ทุกคนก็พลอยรู้สึกห่อเหี่ยว

“ไม่เป็นไร อย่างมากผมก็ไปดักรอที่จุดที่แผนที่ระบุ รอให้เขตต้องห้ามแห่งชีวิตปรากฏ” หลินต้าเหนี่ยวว่า

เสี่ยวไป๋หูเตือนว่า “บิดาของเจ้าคงเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปี ถ้าภายในหนึ่งปี เขตต้องห้ามแห่งชีวิตยังไม่ปรากฏล่ะ?”

“เอ่อ…” หลินต้าเหนี่ยวก็จนปัญญา

หลินเสี่ยวเหนียวหัวเราะลั่นแล้วว่า “ความเป็นความตายล้วนลิขิตโดยฟ้า ความมั่งคั่งย่อมอยู่ในชะตา ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ”

เสี่ยวไป๋หูว่า “ฉันว่า เราเตรียมการหลายทางดีกว่า! เดี๋ยวฉันจะกลับไปยังเผ่าอสูร ดูว่าจะหา ยาศักดิ์สิทธิ์สำหรับต่ออายุขัย ได้บ้างไหม”

ฮ่องเต้ต้าจโจวว่า “ผมก็จะหาทางช่วยพี่หลินเสาะหายาศักดิ์สิทธิ์ต่ออายุเช่นกัน”

จื่อหยางเทียนจุนว่า “นอกจากรากวิญญาณแห่งสวรรค์และโลกแล้ว สิ่งที่จะช่วยต่ออายุให้หัวหน้าตระกูลหลินได้จริงๆ คงมีแต่ยาศักดิ์สิทธิ์อมตะที่หาได้ยากยิ่งเท่านั้น”

“ถึงอย่างไร เตรียมการหลายทางก็ดีทั้งนั้น”

“ฉางเหม่ย เดิมทีก็ถนัดทำนายชะตาฟ้าดิน บัดนี้ยังได้รับสายวิชาของปรมาจารย์พยากรณ์ อีกทั้งเจ้าก็บรรลุเป็นเซียนศักดิ์สิทธิ์แล้ว ในความเห็นของผม เรื่องทำนายว่าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏเมื่อใด ก็ขอฝากไว้กับเจ้า ดีไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน