วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2644

เย่ชิวรับกระบี่หยกจากมือของจื่อหยางเทียนจุน เพียงดูแวบเดียวก็รู้ว่ากระบี่หยกเล่มนี้ขนาดพอๆ กับยันต์ดาบที่จื่อหยางเทียนจุนเคยให้เขา ทว่าลักษณะกลับไม่เหมือนกันเสียทีเดียว

ใบกระบี่แคบ ปลายคมกริบ ราวกับสามารถแทงฝ่าอุปสรรคทั้งปวง

บนตัวกระบี่สลักลายเมฆและลายมังกรอย่างประณีต ลายเมฆล่องลอยคล้ายหมู่เมฆบนขอบฟ้า ส่วนลายมังกรทรงอำนาจดุดัน ราวจะทะยานขึ้นสู่เวหา อวดอำนาจและพลังอันไร้ขอบเขต

ตัวยันต์โดยรวมเป็นสีเขียวเข้ม ให้กลิ่นอายโบราณลึกซึ้ง ราวสีสันที่ธรรมชาติสั่งสมผ่านกาลนานนับล้านปี

ผิวเนียนลื่น สัมผัสอบอุ่น คล้ายผิวที่ถูกกาลเวลาลูบไล้จนเกิดความละมุนชวนให้รู้สึกเป็นมิตรอย่างบอกไม่ถูก

“ซือจู่ นี่คือยันต์ดาบหรือครับ?” เย่ชิวเอ่ยถาม

จื่อหยางเทียนจุนกล่าวว่า “ใช่ นี่คือยันต์ดาบ เพียงแต่ไม่เหมือนกับอันที่ข้าเคยให้เจ้าเมื่อคราวก่อน”

“ยันต์ดาบคราวก่อน บรรจุเจตจำนงกระบี่ของข้าไว้หนึ่งสาย ส่วนยันต์ดาบอันนี้ กลับซ่อนส่วนเสี้ยวร่างจำแลงแห่งเต๋าของข้าไว้”

“วันนี้สถานการณ์อันตรายเกินไป ย้อนนึกแล้วยังใจหวิว หากมิใช่ท่านเซิ่งจุนแห่งภูเขาศักดิ์สิทธิ์จงใจรอข้า ด้วยพลังของเขา เกรงว่าพวกเจ้าคงยากจะรอด”

“เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุการณ์เช่นนี้ในภายหน้า เจ้ารับยันต์ดาบนี้ไปเถิด ยามพบอันตราย เพียงบีบยันต์นี้ให้แตก ร่างจำแลงแห่งเต๋าของข้าจะออกมาช่วยเจ้าต่อสู้ และในขณะเดียวกัน ร่างจริงของข้าก็จะรับรู้ตำแหน่งของเจ้าด้วย”

เย่ชิวได้ยินดังนั้นยินดีนัก กล่าวขอบคุณว่า “ขอบคุณซือจู่ครับ”

จื่อหยางเทียนจุนว่า “ยุคโกลาหลกำลังมา ข้าจะคุ้มครองเส้นทางแห่งเต๋าให้เจ้า เพื่อให้เจ้าก้าวไปได้ไกลและสูงกว่าเดิม”

“ว่าแต่ ชางเซิง บัดนี้ศึกจงโจวได้ข้อยุติแล้ว เจ้าต้องรีบหาอีกครึ่งส่วนของโชคชะตาแห่งเผ่ามนุษย์ให้พบ”

“ยิ่งสั่งสมโชควาสนามากเท่าไร โอกาสบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิก็ยิ่งมาก”

“และจำไว้ว่ามิใช่มีแค่เจ้าคนเดียวที่หมายตาโชควาสนา”

เย่ชิวพยักหน้าแรงๆ แล้วว่า “การมาจงโจวคราวนี้ จุดหมายของผมก็เพื่อตามหาอีกครึ่งส่วนของโชคชะตาแห่งเผ่ามนุษย์ ตอนนี้ภาพรวมในจงโจวได้ข้อยุติแล้ว ต่อจากนี้ผมจะมุ่งหาโชควาสนาอย่างเต็มที่ครับ”

“อืม” จื่อหยางเทียนจุนรับเสียงแผ่วเบา แล้วกล่าวว่า “รอให้ฉางเหม่ยคำนวณวันที่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏ เมื่อได้แล้วอย่าลืมส่งข่าวบอกข้า ถึงเวลานั้นข้าจะไปกับพวกเจ้าด้วย”

“ร่างจำแลงแห่งเต๋านี้ของข้าใกล้จะแตกสลายแล้ว คงไม่พูดมาก เจ้าจงดูแลตัวเองด้วย”

เย่ชิวว่า “ซือจู่ ท่านก็โปรดรักษาตัวด้วยครับ”

“แล้วพบกัน” วาจาขาดคำ ร่างของจื่อหยางเทียนจุนก็แตกสลายดังสนั่น หายลับไปในฟ้าดิน

เย่ชิวอดคิดไม่ได้ว่า ผู้ที่เป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งจักรพรรดิ ล้วนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัดกันทั้งนั้น

เกรงว่าแม้แต่พระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานก็คงคิดไม่ถึงว่า คู่ต่อสู้ของเขาเมื่อครู่ ก็เป็นเพียงร่างจำแลงแห่งเต๋าอีกเช่นกัน

เย่ชิวยืนอยู่กับที่ เริ่มรวบเรียงสิ่งที่ต้องทำต่อไป

อย่างแรก สาวตัวสาขาจงโจวของยมโลกออกมาให้ได้ แล้วกวาดล้างเสียให้สิ้น

อย่างที่สอง หาอีกครึ่งส่วนของโชคชะตาแห่งเผ่ามนุษย์ให้พบ

อย่างที่สาม มุ่งหน้าเข้าสู่เขตต้องห้ามแห่งชีวิต เพื่อเสาะหาวิธีต่อชีวิตให้หลินเสี่ยวเหนียว

ทั้งสามเรื่องนี้ ไม่ว่าเรื่องใดก็ล้วนสำคัญต่อเย่ชิว ทว่าเขาทำได้เพียงทีละเรื่องเท่านั้น

ไม่ต้องคิดมากไปกว่านี้ เย่ชิวก็ตัดสินใจทันที ว่าสิ่งแรกคือการต่อชีวิตให้หลินเสี่ยวเหนียว

เพราะหลินเสี่ยวเหนียวเหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปี สถานการณ์จวนตัวมาก

ส่วนอีกสองเรื่องสามารถเดินหน้าควบคู่กันได้ เพราะแคว้นโจวกำลังจะผนึกจงโจวเป็นหนึ่ง ขอเพียงเขาเอ่ยปาก ราชวงศ์ย่อมหนุนเต็มที่

เมื่อคิดตกแล้ว เย่ชิวจึงหันหลังจากไป

……

ยามอาทิตย์อัสดง ขอบฟ้าถูกแต้มด้วยสีสันฉูดฉาดของหมู่เมฆยามเย็น ดุจธงชัยโบกสะบัดอยู่บนเวิ้งนภา

หูเหลากวน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน