วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2645

เว่ยหวางตายแล้ว

แม้เขาจะถูกพระสงฆ์ศักดิ์สิทธิ์แห่งเขาหลิงซานทำให้กลายเป็นพระอรหันต์ไปนานแล้ว ไม่ต่างอะไรจากคนตาย ทว่าตอนนี้เขาคือตายสนิทจริงๆ

เว่ยหวางชะตาน่าสงสาร ถูกรีดเอาประโยชน์จนหมดสิ้น

เหตุการณ์ไม่คาดคิดที่เกิดขึ้นฉับพลัน ไม่เพียงทำเอาเหล่าทหารกล้างงเป็นไก่ตาแตก ยังทำให้หนิงอันยืนนิ่งค้าง

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

“เว่ยหวางมาโผล่ตรงหน้าฉันได้ยังไง？”

“แล้วทำไมเขาถึงตายล่ะ？ ฉันยังไม่ได้ชักดาบเลยนะ”

หนิงอันก้มมอง พอเห็นชัดก็ยิ่งงง ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ดาบยาวกลับมาอยู่ในกำมือของนางแล้ว

“นี่มัน……”

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”

แม้นางจะมึนจนสมองพร่ามัว แต่คนที่ยืนข้างๆ นางเมื่อครู่ล้วนเห็นชัดเต็มสองตา

พวกเขาเห็นกับตา ว่าเย่ชิวชักดาบประจำตัวของหนิงอันออกมาแล้วฟันคอเว่ยหวางขาด เพียงแต่ตอนที่เย่ชิวลงมือ ทุกอย่างเร็วเกินเชื่อ ผู้ที่พลังบำเพ็ญยังไม่ถึงระดับนักบุญย่อมมองไม่ทันเลย

จนถึงตอนนี้เอง จางเหมยเจินเหริน หลินต้าเนี่ยว และม่อเทียนเจี๋ย จึงถึงบางอ้อ ว่าทำไมตอนที่พวกเขารุมโจมตีเว่ยหวางก่อนหน้านี้ เย่ชิวถึงกำชับนักหนาว่าห้ามฆ่าเว่ยหวาง

ที่แท้ ก็เพื่อรอจังหวะยามนี้นี่เอง

ชั่วอึดใจเดียว ทั้งสามถึงกับนับถือฝีมือของเย่ชิวจนต้องกราบแทบเท้า

“พี่ต้าเนี่ยว เรื่องจีบสาวน่ะ ต้องไปเรียนจากหัวหน้าบ้างแล้วนะ” ม่อเทียนจีกล่าว

หลินต้าเนี่ยวถอนหายใจ “ผมพึ่งเข้าใจเสียที ทำไมสาวงามขั้นสุดยอดถึงหลงหัวหน้ากันนัก เขานี่แหละรู้วิธีเอาใจผู้หญิงเก่งเหลือเกิน ยอมเลย”

จางเหมยเจินเหรินเสริมอยู่ข้างๆ “หรือไม่ก็เพราะไอ้เจ้าหนูบ้านั่นหน้าตาดีด้วยล่ะ？”

หลินต้าเนี่ยวย้อนทันควัน “พี่รอง หมายความว่าไง？ กำลังพูดว่าผมขี้เหร่อยู่รึไง？”

จางเหมยเจินเหรินรีบปฏิเสธ “ผมไม่ได้พูดแบบนั้นนะ”

“ก็ความหมายมันชัดอยู่แล้วนั่นแหละ ผมน่ะแค่อ้วน ไม่ได้ขี้เหร่สักหน่อย”

“เออๆ ถูกของนายทั้งนั้นแหละ” จางเหมยเจินเหรินขี้เกียจเถียงกับหลินต้าเนี่ยว แต่ในใจกลับบ่นด่าเย่ชิวกับฮ่องเต้ต้าจโจวไม่หยุด

“คนพวกเดียวกันมันก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยนั่นแหละ！ คูพ่อตา-ลูกเขยนี่มันหมาจริงๆ！”

“ทำอะไรมาตั้งมาก ก็เพื่อปูทางให้เจ้าหญิงหนิงอันชัดๆ！”

“ปากก็บอกว่า ใครก็ตามที่สังหารเว่ยหวางได้ จะได้เป็นฮ่องเต้คนต่อไปของแคว้นโจว ที่แท้ตำแหน่งมันล็อกไว้ล่วงหน้าแล้วนี่หว่า”

“เรียกว่าอะไรดีล่ะ？”

“เล่นใต้โต๊ะ？”

“หรือเอื้อคนวงใน？”

“หมาจริงๆ โคตรหมา！”

เวลานั้นเอง เย่ชิวเอ่ยยิ้มๆ “หนิงอัน ยินดีด้วยที่เจ้าสังหารเว่ยหวางได้！”

หนิงอันได้สติจากภวังค์ เห็นเย่ชิวยิ้มให้พร้อมกระพริบตาใส่ นางก็เข้าใจทันที เอ่ยว่า “ชางเซิง……”

เย่ชิวกระซิบ “ยอมรับชะตากรรมเถอะ！”

จางเหมยเจินเหรินได้ยินเข้าก็เบือนหน้า แอบด่าในใจ “ก็คนจัดฉากทั้งนั้นล่ะ มาบอกว่าเป็นโชคชะตาซะงั้น หน้าด้านยิ่งกว่าผมอีก แหวะ！”

เบื้องล่าง

เหล่าทหารกล้าคลายความตะลึง เริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่

“พวกเจ้าเห็นไหม เจ้าหญิงหนิงอันเป็นคนฟันเว่ยหวางเอง！”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน