วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2648

ดึกสงัด

แสงจันทร์สีเงินอาบไปทั่วฟ้าดิน เคลือบเรือรบสำริดทุกลำให้ดูคล้ายถูกห่มด้วยหมอกบางอ่อนโยน

เดิมทีเรือรบสำริดก็คือของวิเศษทางเวทมนตร์ของแคว้นโจว ยิ่งไปกว่านั้นลำที่จอดอยู่นี้ จักรพรรดินีแห่งแคว้นโจวทรงเตรียมไว้ให้แขกพักผ่อนโดยเฉพาะ ไม่เพียงแค่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ภายในยังตกแต่งหรูหราโอ่อ่า

ในห้อง

เย่ชิวกำลังบำเพ็ญเพียรอย่างจดจ่อ

เขานั่งขัดสมาธิ หลับตาสนิท สีหน้าสงบนิ่งเคร่งขรึม สวมอาภรณ์ขาวเรียบง่าย แม้เรียบง่าย แต่กลับให้กลิ่นอายเหนือโลก

ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ยาวและลึก ราวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับลมหายใจแห่งฟ้าดิน

ครืน!

ไม่นาน ร่างของเย่ชิวก็ทอประกายแสงทองคำ แล้วลอยตัวขึ้น สูงจากพื้นราวหนึ่งเมตร

เขากำลังฝึกเคล็ดลับเทพมังกรเก้าสังเคราะห์

ครั้งนี้ เขาทะลวงเข้าสู่ขอบเขตมหานักบุญแล้ว จึงอยากฉวยโอกาสให้เคล็ดลับเทพมังกรเก้าสังเคราะห์ทะลุขั้นตามไปด้วย

ตามที่ท่านอาวุโสชิงหยุนเล่า เคล็ดลับเทพมังกรเก้าสังเคราะห์ เดิมชื่อ คัมภีร์ร่างทองคำเก้าสังเคราะห์ นับเป็นวิชาลึกลับอันดับหนึ่งตลอดกาล

เย่ชิวก็อยากรู้เหมือนกัน หากฝึกวิชานี้จนถึงขีดสุด จะทรงพลังเพียงใดกันแน่

ครู่ต่อมา เขาสัมผัสได้ว่าพลังชี่ภายในกายข้นแน่นขึ้นเรื่อยๆ ดุจมังกรทองคำตัวเล็กๆ มากมาย กำลังพลุ่งพล่านวิ่งวนอยู่ในเส้นลมปราณของเขา

ภายใต้การควบคุมของเขา เหล่ามังกรน้อยพุ่งชนจุดชีพจรทั่วกาย ทุกครั้งที่พุ่งชนก็ทำให้เขาเจ็บแปลบ แต่เส้นลมปราณกลับแกร่งขึ้น

เวลาไหลผ่านอย่างเงียบงัน

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร อยู่ๆ พลังมหาศาลก็แผ่ออกมาจากกายเย่ชิว ราวกับมังกรเทพตัวจริงกำลังจะเจาะเปลือกออกมา

ฉับนั้น เขาลืมตาขึ้น ดวงตาเปล่งประกายทอง ราวมองทะลุม่านมายาทั้งสิ้น

เฮ้อ!

เย่ชิวถอนใจ เคล็ดลับเทพมังกรเก้าสังเคราะห์ยังไม่ทะลุขั้น

ช่างเถอะ ไปนอนดีกว่า!

เขากำลังจะเอนตัวลงนอน จู่ๆ เขาก็ชะงักเล็กน้อย

ถัดมา ประตูห้องเปิดออกเองอย่างไร้เสียง กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยอวล

จากนั้น ร่างบอบบางผู้หนึ่งย่องเข้ามาอย่างเงียบงัน

หนิงอัน!

ยังไม่นอนอีกหรือ! เย่ชิวพอเห็นหนิงอัน ดวงตาก็พร่างพราวด้วยความตะลึง

นางถอดชุดเกราะออกแล้ว สวมชุดงดงามแบบวังหลวง งามสง่าดุจนางฟ้าลงสู่โลกา

ฉันมาเยี่ยมท่าน หนิงอันมองเย่ชิว ดวงตาเอ่ออาบความอ่อนโยน

นางก้าวเท้าเบาราวปุยนุ่น เดินเข้าหาเขาอย่างช้าๆ

ทั้งสองสบตากัน ราวส่งถ้อยคำนับพันนับหมื่นถึงกัน

ท้ายสุด นางมายืนตรงหน้าเย่ชิว

ชางเซิง ฉันคิดถึง…คิดถึงจนหลับไม่ลง หนิงอันเอ่ย เรียกเขาว่า ชางเซิง ซึ่งเป็นอีกชื่อหนึ่งของเย่ชิว

เย่ชิวได้ยินดังนั้น ก็อ้าแขนโอบนางแนบอก

หนิงอันก็กอดตอบแน่นหนา ราวอยากหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขา

ยามนั้น ความอื้ออึงทั้งมวลพลันสลาย เหลือเพียงจังหวะหัวใจของคนสองคน

เย่ชิวโน้มหน้าลง จุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากของหนิงอัน แล้วไล้ไปที่แก้มนวล สุดท้ายริมฝีปากของเขาก็ทาบแนบริมฝีปากของนาง

หนิงอันตอบรับอย่างอ่อนหวาน

จุมพิตนั้นลึกซึ้งพันผูก ประหนึ่งเทรักทั้งหมดลงไปในห้วงเดียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน