วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2649

ภายในห้อง

เย่ชิวกับหนิงอันเปลือยเปล่าแม้แต่เส้นด้ายก็ไม่ติดกาย โอบกอดกันแนบแน่น โลกทั้งใบเหมือนเหลือเพียงกันและกัน

ขณะทั้งคู่กำลังจะสานต่อความรู้สึกให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น อยู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังแผ่วๆ นอกประตู เหมือนก้อนหินที่โยนลงบนผิวน้ำเรียบสงบ ทำลายความเงียบลงในทันใด

ยิ่งไปกว่านั้น เสียงฝีเท้าขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ชัดเจนขึ้นทุกขณะ

“แย่แล้ว มีคนมา!”

หนิงอันสะดุ้งโหยง

แววตาที่ปกติอ่อนโยนและแน่วแน่ของนาง เวลานี้กลับฉายแววลนลานวูบหนึ่ง แล้วก็แผ่สัมผัสเทพออกไปตรวจดูอย่างเงียบเชียบ สีหน้านางพลันซีดเผือด เอ่ยว่า “เป็นพี่สาวท่านหว่านเยาคว๋อจู้!”

เย่ชิวเดาไว้ก่อนแล้วว่าน่าจะเป็นเสี่ยวไป๋หู ดึกป่านนี้ก็มีแต่เสี่ยวไป๋หูเท่านั้นที่จะมาหาเขา

“ชางเซิง ตอนนี้ทำยังไงดีล่ะ?” หนิงอันลนจนทำอะไรไม่ถูก

แม้ทั้งนางกับเย่ชิวจะรักใคร่กัน และนางก็เป็นของเย่ชิวไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม พอเจอหน้าเสี่ยวไป๋หู นางกลับรู้สึกผิดๆ ชอบกล

ความรู้สึกนั้นเหมือนเมียสามเจอเมียหลวง

เพราะในสายตาหนิงอัน เย่ชิวรู้จักกับเสี่ยวไป๋หูก่อน แล้วค่อยมารู้จักกับนาง นางเลยเหมือนคนที่เข้ามาแทรกกลาง

โดยเฉพาะตอนกลางวัน เสี่ยวไป๋หูกับนางถูกชะตากันตั้งแต่แรกพบ คุยกันถูกคอ เรียก “น้องสาวๆ” ไม่ขาดปาก ช่างอบอุ่นเสียจนทำให้หนิงอันยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

ถ้าปล่อยให้พี่สาวท่านหว่านเยาคว๋อจู้มาเห็นภาพนี้ ต่อไปนางจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

อย่ามองว่าหนิงอันขึ้นเป็นฮ่องเต้ต้าจโจวแล้ว แท้จริงก็ยังเป็นสาวน้อยคนหนึ่ง เวลานี้นางลนจนหายใจไม่ทั่วท้อง รีบว่า “ชางเซิง พี่สาวท่านหว่านเยาคว๋อจู้มาแล้ว ฉันควรทำยังไงดี?”

เย่ชิวรู้จักสันดานเสี่ยวไป๋หูดี หากเห็นว่ามีหญิงสาวอยู่บนเตียงของเขา นางไม่เพียงไม่โกรธ แต่อาจยิ่งรู้สึกตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำ

“ไม่ต้องลน คนกันเองทั้งนั้น ไม่เป็นไรหรอก” เย่ชิวเอ่ยอย่างใจเย็น

แต่หนิงอันเป็นคนหน้าบาง ไหนเลยจะรู้จักนิสัยเสี่ยวไป๋หู จึงสงบใจไม่ได้เลย

“ไม่ได้ ห้ามให้พี่สาวท่านหว่านเยาคว๋อจู้เห็นเราสภาพนี้ ฉันต้องกลับแล้ว”

หนิงอันเหมือนลูกกระต่ายตื่นตูม สะบัดตัวหลุดจากอ้อมแขนเย่ชิวอย่างฉับไว ร่างกายตึงรอพร้อมจะหนีทุกเมื่อ

แล้วนางก็ฉุกคิดได้ว่าห้องนี้มีทางออกแค่ทางเดียว คือประตู

“ถ้าวิ่งออกไปตอนนี้ ก็เท่ากับชนเข้ากับพี่สาวท่านหว่านเยาคว๋อจู้เต็มๆ น่ะสิ”

“ทำยังไงดีล่ะ?”

“ลนจนจะร้องไห้อยู่แล้ว!”

หนิงอันแทบจะร้องไห้แล้ว

“ไม่มีอะไรหรอก คนกันเอง นางไม่ถือสาหรอก” เย่ชิวปลอบ พร้อมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ อันที่จริง ในใจเขาก็แอบหวังว่าจะได้ให้หญิงงามทั้งสองปรนนิบัติพร้อมกันอยู่เหมือนกัน

จะว่าไป หญิงสองคนนี้ไม่ใช่หญิงธรรมดาเสียด้วย

คนหนึ่งคือหว่านเยาคว๋อจู้ อีกคนกำลังจะกลายเป็นผู้ครองจงโจว หากได้ให้ทั้งคู่ปรนนิบัติพร้อมกัน มันช่างรู้สึกยิ่งใหญ่เหลือเกิน

ทว่า หนิงอันไม่มีอารมณ์ฟังคำปลอบของเย่ชิว และก็ไม่ทันเห็นรอยยิ้มมุมปากของเขา มีแต่ความคิดอยากหนีจากที่นี่ให้ไวที่สุด

จนมุมเข้าแล้ว

นางเหลือบเห็นช่องว่างมืดๆ ใต้เตียง ราวกับเป็นที่หลบภัยเพียงแห่งเดียวของนางในยามนี้

ฟุ่บ!

หนิงอันคว้ากระโปรงขึ้นมา แล้วหมอบตัวลงอย่างว่องไว มือเท้าช่วยกันเหมือนกระรอกคล่องแคล่ว มุดหายเข้าไปใต้เตียง

ใต้เตียงคับแคบและมืดสลัว กลิ่นไม้โชยคละคลุ้ง หนิงอันแนบตัวกับพื้น พยายามขดกายให้เล็กที่สุด เพื่อลดโอกาสถูกพบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน