วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2650

บนเตียงนอนแบบจีนโบราณเกิดเสียงอึกทึก หนิงอันมุดซ่อนอยู่ใต้เตียง เอามือกดหูแน่น พลางย้ำเตือนตัวเองในใจว่า “อดทนหน่อย เดี๋ยวพอพวกเขาจบก็หมดเรื่องแล้ว”

แต่ไปๆ มาๆ กลายเป็นต้องรอทั้งคืน

กล่าวได้ว่า—

เสียงขลุ่ยก้องกังวาน

จันทร์เคลื่อนคล้อยหมุนเวียน

ทั้งคืนเริงระบำไม่รู้จบ

(บรรทัดนี้เป็นสำนวนโบราณสื่อถึงคืนอันเร่าร้อน)

(ด้วยเหตุข้อจำกัดด้านเนื้อหา ขอตัดออกไปสี่พันคำ ผู้อ่านโปรดจินตนาการต่อเอง)

ใกล้ฟ้าสาง

เสี่ยวไป๋หูซึ่งผ่านศึกทั้งคืนกลับไม่อ่อนล้าแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามยังดูผ่องใสกว่าก่อน ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเอ่ยกับเย่ชิวอย่างเข้าอกเข้าใจว่า “ท่านสามี พักผ่อนเถอะค่ะ พอฟ้าสว่างฉันต้องตามกองทัพใหญ่ออกเดินทาง คงอยู่กับท่านไม่ได้ ถ้าท่านอยากไปหาน้องหนิงอัน ก็เบาหน่อยนะคะ～”

พูดจบ เธอชำเลืองใต้เตียงแวบหนึ่ง แล้วส่งสายตาหยอกเย้าให้เย่ชิว ก่อนหมุนตัวออกจากห้องไป

พอเธอออกไป เย่ชิวก็รีบก้มลงร้องเรียกใต้เตียงทันที “หนิงอัน หนิงอัน…”

ไร้เสียงตอบรับ

เย่ชิวทาบตัวกับขอบเตียง ก้มลงชะโงกดู ก็มองเห็นหนิงอันฟุบหมดแรงอยู่กับพื้น ตัวอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง

“เอ่อ…เสี่ยวไป๋หูยังสบายดีอยู่เลย ไยเจ้ากลับเป็นฝ่ายหมดแรงเสียเอง?”

เย่ชิวดึงหนิงอันออกมา ถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ยังไหวไหม?”

พอได้เห็นใบหน้าหล่อคมของเย่ชิว ไม่รู้เพราะอะไร หนิงอันก็เหมือนถูกพลังลึกลับดึงดูด ใจเต้นโครมครามทันที

เท่านั้นยังไม่พอ เธอรู้สึกว่าลมหายใจตัวเองถี่รัวขึ้น ทุกอณูในกายร้อนผ่าว โหยหาการสัมผัสจากเย่ชิวอย่างไม่อาจห้าม

โดยไม่รู้ตัว หนิงอันยื่นปลายนิ้วเรียวงามไปแตะแก้มของเย่ชิวอย่างแผ่วเบา

ในขณะเดียวกัน หนิงอันขยับกายแนบชิดเย่ชิว หน้าอกของเธอทาบกับอกของเขา จนได้ยินจังหวะหัวใจของกันและกัน

เธอยกแขนโอบรอบเอวเย่ชิว ซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของเขาอย่างเต็มที่

แนบชิดจนแทบไร้ช่องว่าง แผ่ไออุ่นให้กัน

“ชางเซิง ข้ารักท่าน”

หนิงอันเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใช้แววตาใสซื่อจ้องมองเย่ชิว แล้วค่อยๆ หลับตา ยืนเขย่ง ส่งริมฝีปากแดงฉ่ำไปหาเขา

เย่ชิวก็ไม่รีรอ ก้มลงประกบจูบทันที

“อืม～”

ทั้งคู่สอดประสาน ราวกับถ่ายทอดความรักและแรงปรารถนาในใจให้กันและกัน

อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นเรื่อยๆ

ชวนให้คิดว่าเสี่ยวไป๋หู ‘เปิดโลก’ ให้หรือเปล่า หนิงอันเวลานี้ต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง กลายเป็นฝ่ายรุกอย่างชัดเจน แถมยังทั้งดุทั้งร้อนแรงราวแมวป่าตัวน้อย

เธอจูบอย่างบ้าคลั่ง โอบรัดเย่ชิวแน่นราวจะกลืนเขาให้จมหายเข้าไปในร่างของเธอ

เย่ชิวก็ตอบรับอย่างเร่าร้อน

ยิ่งนานเข้า ลมหายใจก็ยิ่งถี่จัด ผิวกายร้อนรุ่มขึ้นทุกขณะ จนเหมือนจะระเบิด

“อย่า… อย่าที่นี่…” หนิงอันเอ่ยเสียงพร่า

เย่ชิวช้อนตัวหนิงอันขึ้น แล้วเหวี่ยงเธอลงบนเตียงนอนแบบจีนโบราณอย่างแรง จากนั้นก็กระโจนใส่เหมือนหมาป่าหิวโซ

กำลังจะเปิดศึกเต็มที่อยู่แล้ว

ทันใดนั้น—

ครืน!

เสียงฟ้าผ่าดังกัมปนาทขึ้นมาครั้งหนึ่ง ราวเสียงคำรามของเทพ สะท้อนสะเทือนไปทั่วมนุษยโลก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน