วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2652

อะไรนะ จางเหมยเจินเหรินคำนวณวันที่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏออกมาแล้ว?

นอกจากเย่ชิวกับม่อเทียนจี คนอื่นๆ ที่อยู่ตรงนั้นได้ยินแล้วต่างไม่กล้าเชื่อ

นี่มันเขตต้องห้ามแห่งชีวิตนะเว้ย!

แม้แต่จื่อหยางเทียนจุนยังไม่รู้ว่าเขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะโผล่มาเมื่อไหร่ แต่แค่ทำนายชะตาฟ้าดินคืนเดียว นายกลับคำนวณออกมาได้ ไม่น่าเชื่อจริงๆ!

"ดูท่าว่าสายฟ้าสวรรค์ก่อนหน้านั้น เป็นเพราะศิษย์พี่ทำนายชะตาฟ้าดินนี่เอง"

ม่อเทียนจีอดซาบซึ้งไม่ได้ คิดในใจว่า "ศิษย์พี่ก้าวหน้าอย่างมหาศาลในสายทำนายชะตาฟ้าดิน คงไม่นานก็จะแซงหน้าอาจารย์ อาจารย์ที่อยู่บนฟ้าคงหลับตาได้อย่างสงบ"

หลินต้าเหนียวตะโกนใส่จางเหมยเจินเหรินว่า "พี่รอง นายไม่ได้หลอกใช่ไหม จริงๆ นายทำนายวันที่เขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏออกมาแล้วเหรอ?"

จางเหมยเจินเหรินวางมาดแล้วพูดว่า "จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของพวกเจ้า"

หลินต้าเหนียวเดือดในใจ ด่าลับๆ ว่า "โธ่เอ๊ย ทำให้พวกเราถูกสายฟ้าสวรรค์ฟาดไม่พอ ยังทำกร่างใส่อีก อยากโดนซัดนักใช่ไหม"

ท้ายที่สุด เขาก็ไม่กล้าลงมือกับจางเหมยเจินเหริน

เพราะหลินต้าเหนียวรู้ดีว่าเรื่องเขตต้องห้ามแห่งชีวิตเกี่ยวพันถึงชีวิตของพ่อเขา ช่วงเวลานี้ไม่เหมาะจะลงมือ

แล้วเขาหันไปบอกเย่ชิวว่า "หัวหน้า ดูพี่รองสิ กลางดึกดื่นยังเล่นใหญ่จนทุกคนสะดุ้งตื่น ยังไม่คิดจะเกรงใจบ้างเลยเหรอ"

เย่ชิวถามว่า "นี่ตาแก่ เขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏเมื่อไหร่?"

"อย่าเพิ่งใจร้อน รอให้ผมเปลี่ยนชุดก่อน" จางเหมยเจินเหรินพูดจบ ก็หยิบเสื้อคลุมเต๋าชุดหนึ่งออกมาจากแหวนมิติ แล้วค่อยๆ สวมอย่างไม่รีบร้อน

"โธ่ ยังจะมาวางมาดต่อหน้าผมอีก!" เย่ชิวมุมปากกระตุก

พอจางเหมยเจินเหรินเปลี่ยนชุดเสร็จถึงเอ่ยว่า "ไอ้เด็กเวร เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?"

เย่ชิวกำหมัดแน่น ความรู้สึกอยากอัดใครสักคนพุ่งขึ้นมา

"พี่รอง เขตต้องห้ามแห่งชีวิตจะปรากฏเมื่อไหร่ บอกพวกเราเถอะ" หลินต้าเหนียวกล่าว

จางเหมยเจินเหรินหรี่ตาใส่ "ให้ผมบอกเพราะเธอขอเนี่ยนะ แกเป็นใครกันถึงจะมาสั่งผม"

แม่ง!

หลินต้าเหนียวโกรธจนคุมตัวเองแทบไม่อยู่ คิดในใจว่า "แม่งเอ๊ย เพื่อหลินเสี่ยวเหนียว กูต้องกัดฟันทนไว้ก่อน"

คิดได้ดังนั้น หลินต้าเหนียวสูดหายใจลึก แล้วฝืนยิ้มพูดว่า "พี่รอง ต้องทำยังไงถึงจะยอมบอก"

จางเหมยเจินเหรินมองไปรอบๆ แล้วว่า "เมื่อกี้ทำนายชะตาฟ้าดินจนเหนื่อยล้า ปวดเอวปวดหลัง ถ้ามีที่ให้นั่งก็คงดี"

"เข้าใจแล้ว" หลินเสี่ยวเหนียวรีบวิ่งเข้าไปในห้องของเย่ชิว หยิบเก้าอี้ตัวหนึ่งออกมาวางต่อหน้าจางเหมยเจินเหริน เอาใจสุดๆ ว่า "พี่รอง เชิญนั่ง"

จางเหมยเจินเหรินวางมาดก่อนนั่งลงอย่างไม่แคร์ จากนั้นบ่นว่า "เก้าอี้ในโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรมันแข็งจริงๆ คิดถึงโซฟาในโลกมนุษย์ชะมัด"

เย่ชิวกลอกตา ไอ้แก่นี่ เล่นใหญ่เอาหน้าเห็นๆ

จางเหมยเจินเหรินถอนหายใจตามมา "เฮ้อ โดนฟ้าฟาดอยู่นาน ปากคอแห้งผาก"

"พี่รองรอสักครู่ เดี๋ยวผมชงชาให้" หลินต้าเหนียวรีบหยิบชุดชงชาจากแหวนมิติ ชงชาแห่งพลังวิญญาณหนึ่งถ้วยต่อหน้า แล้วส่งให้จางเหมยเจินเหรินอย่างนอบน้อม พูดว่า "พี่รอง เชิญดื่มชา"

จางเหมยเจินเหรินว่า "ต้าเหนียว เราสองคนก็พี่น้องกันเอง ทำตัวเกรงใจแบบนี้ ผมยังเกรงใจเลย"

หลินต้าเหนียวยิ้มแป้นพูดว่า "พี่รอง ก็บอกแล้วว่าพี่น้องกัน จะเกรงใจอะไรกันเล่า ชิมชาที่น้องชายชงให้หน่อย"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน