วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2660

"คิดจะเอาชีวิตผม? ฮึ!"

เย่ชิวส่งเสียงหึในลำคออย่างเย็นชา จ้องหญิงชุดขาวกับเงาดำแล้วกล่าวว่า "หรือคิดกันจริงๆ ว่าแค่พวกแกสองคนจะฆ่าผมได้?"

"อย่าลืมสิ ผมคือผู้ครองอันดับหนึ่งในอันดับมังกรซ่อนเร้น แถมยังมีพรสวรรค์จักรพรรดิ"

เงาดำหลุดหัวเราะออกมา เอ่ยว่า "เย่ฉางเซิง ข้าบอกว่าเจ้าโง่ เจ้ายังไม่ยอมรับอีก หรือเจ้าคิดว่าอันดับในทำเนียบนั่นเชื่อถือได้ขนาดนั้น?"

เย่ชิวขมวดคิ้วอย่างฉงน "หมายความว่ายังไง?"

"ความหมายของข้าก็คือ..." ยังไม่ทันจบ หญิงชุดขาวข้างๆ ก็ขัดขึ้นมา

"พูดมากให้เขาฟังทำไม? อยากตายรึไง?"

ได้ยินดังนั้น เงาดำก็ชะงักเลิกพูดเรื่องเมื่อครู่ แล้วกล่าวต่อว่า "เย่ฉางเซิง ฝีมือเจ้าอยู่ระดับไหน พวกเรารู้ดี เพราะฉะนั้นวันนี้เจ้าต้องตายแน่"

เย่ชิวว่า "ต่อให้พวกเจ้าฆ่าผมได้ ก็หนีออกไปจากที่นี่ไม่ได้อยู่ดี นอกค่ายเวทย์มียอดฝีมือเพียบ ถ้าผมตาย พวกเจ้าก็ตายสถานเดียว"

เงาดำหัวเราะเหี้ยะๆ แล้วว่า "เย่ฉางเซิง เจ้าไม่คิดจริงๆ หรอกนะว่ามีแค่เราสองคน?"

เย่ชิวอุทาน "หรือว่า พวกเจ้า..."

"ใช่!" เงาดำพูด "เพื่อให้ภารกิจสำเร็จ คนของยมโลกสาขาย่อยเรามากันครบทั้งสาขา"

มาหมดก็ดี จะได้กวาดเรียบทีเดียว

เย่ชิวอยากหัวเราะด้วยความตื่นเต้น แต่ยังทำหน้าไม่เชื่อ เอ่ยว่า "หลอกใครกัน? สถานที่ประกอบพิธีราชาภิเษกมีทหารยามคุมเข้มแน่นหนา ถ้าคนของยมโลกยกพลกันออกมาทั้งรัง พวกเราจะไม่รู้ตัวได้ยังไง?"

"บอกความจริงให้ก็ได้ ยมโลกเราไม่ถนัดแค่วิชาลอบสังหาร แต่ยังเชี่ยวชาญวิชาอำพรางตัวด้วย" เงาดำพูดอย่างลำพอง "ถ้าคนของยมโลกถูกใครๆ พบได้ง่ายๆ ยมโลกจะดำรงอยู่นานถึงเพียงนี้หรือ? เกรงว่าถูกกวาดล้างไปนานแล้ว"

เย่ชิวว่า "ผมไม่เข้าใจ ทำไมพวกเจ้าต้องสังหารหนิงอัน แถมยังระดมกำลังใหญ่โตขนาดนี้?"

หญิงชุดขาวว่า "หนิงอันเป็นแค่หนึ่งในเป้าหมายของเรา เจ้าเองก็เป็นเป้าหมายเช่นกัน"

หือ?

เย่ชิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

หญิงชุดขาวว่า "ถ้าเจ้าไม่ก้าวเข้าค่ายเวทย์มา บางทีอาจมีชีวิตยืนยาวได้อีกหน่อย แต่พอเข้ามาแล้ว ก็มีแต่ทางตาย"

"ส่วนหนิงอัน ย่อมมีคนไปเก็บนาง นางคือจักรพรรดิองค์แรกแห่งจงโจว และจะกลายเป็นจักรพรรดิองค์สุดท้ายของจงโจวด้วย อีกทั้งยังเป็นจักรพรรดิที่อายุสั้นที่สุด"

หญิงชุดขาวเหลือบมองหนิงอัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงเสียดาย "น่าเสียดาย สวยปานนั้น อีกไม่ช้าก็สิ้นกลิ่นกุหลาบ"

เย่ชิวเอ่ยขึ้นทันที "ไม่ต้องไปเสียดายหนิงอัน ควรไว้อาลัยให้ตัวเองจะดีกว่า"

หญิงชุดขาวกับเงาดำจ้องเย่ชิว พบว่าเขายืนไพล่มือไว้ด้านหลัง สีหน้าไม่มีแววตระหนกเลยสักนิด แม้กระทั่งมุมปากยังมีรอยยิ้มจางๆ

ช่างประหลาด ป่านนี้แล้วยังยิ้มออกได้อย่างไร?

หญิงชุดขาวกับเงาดำเริ่มฉงน

เย่ชิวยิ้มต่อแล้วว่า "เอาไหม มาพนันกันสักตั้ง? วันนี้จะมีแต่คนของยมโลกพวกเจ้าที่ตาย ผมกับหนิงอันจะไม่เป็นอะไร"

หญิงชุดขาวเอ่ยเย็นชา "ความตายจ่อคอแล้วยังอวดดี ไม่รู้เอาความมั่นใจมาจากไหนกัน?"

เงาดำสบถ "ไอ้หนุ่มนี่มันโง่สิ้นดี อย่าเสียเวลาพูด จัดการเลย!"

"ไม่ต้องรีบ" หญิงชุดขาวยกมือขวางเงาดำ แล้วว่า "ไหนๆ เขาไม่เชื่อว่าเขากับหนิงอันจะตาย ก็จัดการหนิงอันต่อหน้าเขาก่อน ให้ลิ้มรสความทุกข์จากการสูญเสียคนรักดูสักหน่อย"

สิ้นคำ หญิงชุดขาวยกมือขวา ทำมือเป็นสัญญาณประหลาด

นอกค่ายเวทย์ อากาศพลิ้วไหวเป็นระลอก ราวกับมีใครโยนก้อนหินลงในผิวน้ำที่นิ่งสนิท

"พรึบ!"

ทันใดนั้น ร่างเงามัวหนึ่งปรากฏขึ้นข้างกายหนิงอันอย่างฉับพลัน ฟาดดาบฉับลงบนศีรษะของนาง

รวดเร็วรุนแรง!

เหี้ยมโหดไร้ปรานี!

ที่สำคัญ หนิงอันยืนอยู่บนแท่นราชาภิเษก ไพล่มือไว้ด้านหลัง ไม่ทันรู้เลยว่าเงามรณะมาเยือนแล้ว

เสี้ยววินาทีคาบลูกคาบดอกระหว่างความเป็นความตาย

"ปัง!"

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน