วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2672

เชี่ย! ดันถูกไอ้แก่คนนี้มองทะลุซะได้

สีหน้าของหลินต้าหนiaoมืดครึ้มลง จากนั้นก็ด่าว่า “ไอ้แก่ เลิกทำขายขี้หน้าที่นี่ได้แล้ว มาจากไหนก็กลับไปที่นั่นซะ”

“ไม่กลัวจะบอกให้ หว่านเยาคว๋อจู้กับจักรพรรดินีแห่งจงโจว ล้วนเป็นพี่สะใภ้ของผม”

“เสี่ยวเส้เย่บ้านพวกแกน่ะ ไม่มีวันได้โอกาสหรอก”

คนขับรถม้ามองหนิงอันกับเสี่ยวไป๋หู แล้วหัวเราะเย็นกล่าวว่า “ถึงว่าทำไมพวกเจ้าถึงปฏิเสธฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่แท้ก็เพราะแบบนี้นี่เอง”

“ไหนๆ พวกเจ้าก็มีผู้ชายกันแล้ว เสี่ยวเส้เย่ของบ้านผมก็ไม่เห็นจะใส่ใจอะไรอยู่ดี อย่างไรเสีย คนที่จะเข้าตาเสี่ยวเส้เย่ของบ้านฉันน่ะ ต้องเป็นสาวพรหมจรรย์เท่านั้น”

“พวกที่ไม่บริสุทธิ์อย่างพวกเจ้า หากได้ก้าวเข้าประตูตระกูลฮวงจินเจียจู๋ของพวกเรา ก็มีแต่จะทำให้ตระกูลของเรามัวหมอง”

“คำพูดคำจาของพวกเจ้าวันนี้ ข้าแก่คนนี้จำไว้หมด รอให้หัวหน้าตระกูลมาถึงเถอะ เดี๋ยวพวกแกจะได้เจอดีแน่ ฮ่าๆ…”

คนขับรถม้ายิ้มเย็น น้ำคำอัดแน่นไปด้วยการข่มขู่คุกคาม

“ไป!”

คนขับรถม้าตะโกนใส่สาวใช้ทั้งสี่ แล้วขึ้นบังคับรถม้า เตรียมจะออกเดินทาง

แต่ไม่ทันไร ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาแบบไม่เข้าที่เข้าทาง

“เดี๋ยวก่อน!”

ได้ยินดังนั้น ทุกคนหันไปมองแท่นราชาภิเษก เพราะเสียงมาจากบนนั้น

คนขับรถม้าหันกลับไป เห็นว่าผู้พูดเป็นชายหนุ่มรูปงาม

ยิ่งไปกว่านั้น ชายหนุ่มนั้นดูนิ่งสงบ สวมเสื้อขาว มีราศีเหนือโลก ราวกับเซียนที่พ้นวิสัยโลกีย์

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เหมือนมีแสงศักดิ์สิทธิ์วูบไหวอยู่ภายใน เปล่งประกายกล้า จนผู้คนไม่กล้าสบตา

“เจ้าเป็นใคร?” คนขับรถม้าถาม “เรียกข้ามีอะไร?”

“ผมเป็นใครไม่สำคัญ สำคัญคือ คุณจะไปเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้” เย่ชิวว่า “ไม่ว่าหว่านเยาคว๋อจู้ หรือจักรพรรดินีแห่งจงโจว ล้วนเป็นผู้มีฐานันดรสูงส่ง เจ้ากล่าวหาว่านางเป็นของสกปรก คำนี้มันเกินไป”

“อ้อ?” คนขับรถม้ายิ้มถาม “แล้วเจ้าจะเอาอย่างไร?”

เย่ชิวพูดว่า “ผมต้องการให้คุณขอโทษพวกเธอ”

“ขอโทษ? ฮ่าๆๆ…” คนขับรถม้าแหงนหน้าหัวเราะ แล้วเอ่ยอย่างยโสว่า “ผมคือคนขับรถม้าแห่งฮวงจินเจียจู๋ สองคนนั้นมีดีอะไร ถึงจะกล้ารับคำขอโทษจากข้า?”

เขาทำกร่างราวกับการเป็นข้ารับใช้ของฮวงจินเจียจู๋เป็นเกียรติสูงสุด

คนขับรถม้ายังว่า “ยิ่งไปกว่านั้น นางทั้งสองก็ยังไม่ได้ว่าอะไร เจ้าต่างหากไอ้เด็กเมื่อวานซืน มาบ่นจ้อไม่หยุดทำไม? มันเกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

“เรื่องนี้เกี่ยวกับผมโดยตรง” เย่ชิวเอ่ยเรียบๆ “พวกเธอสองคนคือคนรู้ใจของผม”

หืม?

ดวงตาคนขับรถม้าหรี่คม จ้องเย่ชิวเขม็งราวกับเครื่องสแกน จะกวาดดูตั้งแต่หัวจรดเท้าให้ทะลุปรุโปร่ง

ไอ้หนุ่มนี่เป็นผู้ชายของจักรพรรดินีแห่งจงโจวกับหว่านเยาคว๋อจู้จริงรึ?

ด้วยเหตุผลอะไร?

ก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษบนตัวมัน!

ไหนจะเทียบกับคุณชายของบ้านข้า—เมื่อเทียบกับเสี่ยวเส้เย่ของข้าแล้ว มันก็เป็นแค่ตัวมดดินไร้ค่า จะมีคุณค่าคู่ควรอะไร?

ดอกไม้สองดอกเอาไปเสียบลงกองขี้วัวชัดๆ!

“ผมยังนึกว่าจักรพรรดินีแห่งจงโจวกับหว่านเยาคว๋อจู้สายตาดีเสียอีก พอมาดูตอนนี้ ก็แค่นั้นเอง”

คนขับรถม้ากระแทกเสียงเย้ย แล้วมองเย่ชิวพูดว่า “ไอ้หนุ่ม นอกจากนายของผมแล้ว ชาตินี้ยังไม่เคยมีใครกล้าบังคับให้ผมเอ่ยคำขอโทษเลย”

“ช่างเถอะว่าผมไม่คิดจะขอโทษ ต่อให้ผมยอมขอโทษ เจ้ากล้ารับไหม?”

เย่ชิวว่า “ทำไมจะไม่กล้า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน