วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2673

เย่ชิวแข็งกร้าวสุดๆ กระทืบเท้าขยี้หน้าคนขับรถม้าลงกับพื้นในทีเดียว ทันใดนั้นสันจมูกของคนขับรถม้าแตก เลือดไหลไม่หยุดที่มุมปาก

“ใครแม่งให้ความกล้าแก่มึง ถึงได้มาทำกร่างถึงที่นี่?”

เย่ชิวเอ่ยเสียงเย็น “ตระกูลฮวงจินเจียจู๋ยิ่งใหญ่นักรึ?”

“ต่อให้ตระกูลฮวงจินเจียจู๋จะยิ่งใหญ่ แล้วมึงก็เป็นแค่หมาตัวหนึ่งของตระกูลฮวงจินเจียจู๋ จะมาทำกร่างอะไร?”

“แก—” คนขับรถม้าทั้งตกใจทั้งโกรธทั้งแค้น

ตกใจที่ไม่คิดว่าฝีมือของเย่ชิวจะแข็งแกร่งขนาดนี้ พริบตาเดียวก็เหยียบเขาจมอยู่ใต้ฝ่าเท้า

โกรธที่เย่ชิวด่าว่าเขาเป็นหมาของตระกูลฮวงจินเจียจู๋

เป็นหมาของตระกูลฮวงจินเจียจู๋แล้วไง? ก็สูงส่งกว่ามึง!

แค้นที่ในฐานะคนขับรถม้าของตระกูลฮวงจินเจียจู๋ ทั้งยังเป็นผู้แข็งแกร่งระดับขอบเขตมหานักบุญ กลับถูกไอ้เด็กเมื่อวานซืนเหยียบหน้าเหยียดหยามต่อหน้าฝูงชน โกรธจนควันออกหู

ต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ คนขับรถม้าถูกเย่ชิวเหยียบไว้ใต้เท้า จนเสียหน้า เขาตะโกนลั่น “ไอ้หนู ลอบกัดนับเป็นฝีมืออะไรกัน มีน้ำยาก็ปล่อยกู แล้วสู้กันตัวต่อตัว!”

เย่ชิวหัวเราะเยาะ “ฝีมือไม่ถึง ยังหาว่ากูลอบกัด หน้าด้านจริงๆ”

“เลิกพล่าม กล้าปล่อยกูไหม?” คนขับรถม้าขู่เสียงเหี้ยม “กูจะอัดให้ฟันร่วงเกลื่อนพื้น!”

“ได้ งั้นให้กูดูหน่อยสิ มึงเก่งแค่ไหน?” เย่ชิวขยับเท้าออก

หลังการปะมือสั้นๆ เมื่อครู่ เย่ชิวประเมินฝีมือของคนขับรถม้าได้ชัดเจนแล้ว ไม่ว่ามันจะมีไม้ตายอะไร เขามั่นใจเต็มร้อยว่าจัดการได้สบายๆ

ที่เขายอมปล่อย นอกจากความมั่นใจในตัวเองแล้ว ยังมีอีกเหตุผลหนึ่ง—เกี้ยวที่ลากด้วยกวางน้ำแข็งสี่ตัวคันนั้นมันแปลก

ตอนคนขับรถม้าพล่ามอวดดีเมื่อก่อนหน้า เย่ชิวแอบสังเกตเกี้ยวคันนั้นอยู่เงียบๆ ถึงขั้นเปิดดวงตาสวรรค์ด้วย

แต่รอบเกี้ยวมีชั้นเวทย์ป้องกันขนาดใหญ่คอยบังสายตา ทำให้แม้ใช้ดวงตาสวรรค์ก็ยังมองไม่ทะลุ เห็นข้างในไม่ชัดว่ามีอะไรเกิดขึ้น

ถึงอย่างนั้น เมื่อใช้ดวงตาสวรรค์ เย่ชิวก็เห็นแสงสลัวอยู่ในเกี้ยว คล้ายเป็นร่างคน แต่ดูไม่ออกว่าแต่งกายอย่างไร หน้าตาเป็นเช่นไร

ทันใดนั้นในใจของเย่ชิวก็ผุดคำถามมากมาย เช่น—คนในเกี้ยวคือใคร? เป็นชายหรือหญิง? มีฐานะหรือสถานะอะไร?

ทำไมจนถึงตอนนี้ยังไม่ยอมปรากฏตัว?

ซ่อนตัวในเกี้ยวมีจุดประสงค์อะไรกันแน่?

ตั้งแต่ต้นจนจบ คนในเกี้ยวยังไม่ออกมา เย่ชิวเลยคิดว่า ถ้าเขาลากเวลาเล่นงานคนขับรถม้าสักพัก คนในเกี้ยวจะยังนิ่งเฉยอยู่ได้ไหม?

ทันทีที่เย่ชิวยกเท้าออก คนขับรถม้าก็กระโดดถอยกรูด บาดแผลบนใบหน้าฟื้นตัวในพริบตา

ถัดมา ไอสังหารเย็นยะเยือกก็แผ่ออกจากร่าง จ้องเย่ชิวด้วยสายตาเย็นเยียบ เขาขบกรามพูดว่า “ไอ้หนู แกดูหมิ่นกู ก็เท่ากับดูหมิ่นทั้งตระกูลฮวงจินเจียจู๋”

“ใครดูหมิ่นตระกูลฮวงจินเจียจู๋ มีจุดจบเดียว—ตาย”

“วันนี้ ต่อให้เซียนสวรรค์มาเอง แกก็ไม่มีวันรอด”

เย่ชิวได้ยินก็ทำหน้าไม่ใส่ใจ “ไอ้แก่ ลืมหรือไงว่าเมื่อกี้ใครเหยียบหน้ามึง? แพ้แล้วยังมาคุยโวทำไม?”

คนขับรถม้าหน้าแดงก่ำ ชี้หน้าเย่ชิว “ไอ้หนู ยังอวดดีได้อีก เมื่อกี้แค่กูเผลอเลยถูกมึงลอบกัดสำเร็จ ตอนนี้กูจะฆ่ามึง”

เย่ชิวเหน็บไม่ปรานี “ถ้ามึงเก่งจริง ก็ขอเชิญรีบลงมือ อย่าทำตัวเหมือนหญิงปากมาก”

“มึงว่าใครหญิงปากมาก?” คนขับรถม้าตวาด

“ก็แกไง!” เย่ชิวหัวเราะ

คนขับรถม้าแทบกระโดดด้วยความเดือดจัด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน