วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2674

สาวใช้ทั้งสี่ล้วนมีพลังระดับนักบุญ พอได้ยินเสียงคำรามของคนขับรถม้า พวกนางก็พุ่งเข้าใส่เย่ชิวทันที。

“ฟึ่บ!”

ระหว่างพุ่งตัว มือของพวกนางแต่ละคนปรากฏดาบสั้นประกายเย็นวาบขึ้นมา แทงตรงสู่จุดตายบนร่างของเย่ชิว。

เย่ชิวไม่แม้แต่จะป้องกัน。

ในชั่วพริบตาเดียว。

“แกร๊งๆๆๆ!”

เสียงโลหะปะทะกันสี่ครั้งติด คมดาบพุ่งใส่ลำคอ หัวใจ กลางหลัง และศีรษะของเย่ชิวพร้อมกัน。

ทว่าทันทีที่คมดาบแตะผิว กลับเกิดประกายไฟแลบเป็นทางยาว แต่ไม่อาจกรีดผิวของเย่ชิวได้เลย。

“อะไรกัน?!”

สาวใช้ทั้งสี่ตาเบิกโพลง ม่านตาหดวาบ สีหน้าราวเห็นผี หน้าซีดเผือดทันที。

ไม่คาดคิดว่า ดาบศักดิ์สิทธิ์ในมือจะไม่อาจเจาะผิวของเย่ชิวได้ น่ากลัวเกินไป。

ในจังหวะนั้นเอง คนขับรถม้าก็พุ่งเข้าใส่เย่ชิว。

“ตูม!”

ฝ่ามือหนึ่งฟาดใส่ศีรษะเย่ชิว พลังมหาศาลทะลักล้น ทว่าเย่ชิวสวนหมัดเดียว ทะลุแรงฝ่ามือแล้วอัดจนคนขับรถม้ากระเด็น。

“โอ๊ยย...”

ขณะลอยคว้าง เขากรีดร้องโหยหวน。

เย่ชิวไม่เหลียวแลคนขับรถม้าที่ปลิวไป เพียงวูบไปยืนประจันหน้าสาวใช้ทั้งสี่。

เย่ชิวยิ้มบางๆ。

ส่วนสาวใช้ทั้งสี่กลับตึงเครียดราวเผชิญศัตรู ขมวดคิ้วแน่นด้วยความระแวง。

“คุณสาวทั้งสี่ ไม่ต้องตื่นกลัวหรอก ผมเป็นคนดี” พอเย่ชิวว่าอย่างนั้น จางเหมยเจินเหรินที่อยู่เบื้องล่างก็สบถเสียงต่ำว่า “ผู้ชายเฮงซวย!”

“ผมรู้จักไอ้เจ้าหนูนี่ดี พอเห็นผู้หญิงสวยๆ ทีไร ตาก็ลอยทันที。”

“ไร้ยางอายสิ้นดี。”

หลินต้าหนiaoเอ่ยข้างๆ ว่า “พี่รอง ว่าสี่คนนั้นหน้าตาเป็นยังไงบ้าง?”

จางเหมยเจินเหรินเหลียวมองครู่หนึ่งก่อนว่า “หน้าตางาม หุ่นเป๊ะขาเรียวยาวกันทุกคน แม้เทียบพวกนางในอันดับเทพธิดาจะยังห่างอยู่ แต่ก็สวยระดับกลางค่อนไปทางดี。”

หลินต้าหนiaoเสริม “นั่นสิ สวยขนาดนั้น ผู้ชายปกติที่ไหนตาไม่ลอยบ้าง?”

“หมายความว่าไง?” จางเหมยเจินเหรินถามหลินต้าหนiao “ว่าแล้วเห็นข้าไม่ใช่ผู้ชายปกติงั้นสิ?”

“ไม่ใช่ๆ พี่รองเป็นคนทางเต๋า ไม่ชอบสตรี ก็เรื่องปกติ” หลินต้าหนiaoว่า “ผมแค่อยากบอกว่า สาวใช้ทั้งสี่หน้าตาดี หัวหน้าทำดีกับพวกนางสักหน่อยก็ไม่น่าเกลียด。”

“แต่ทว่า...” หลินต้าหนiaoเปลี่ยนเสียง “ต่อหน้า หว่านเยาคว๋อจู้กับเจ้าหญิงหนิงอัน ยังอ่อนหวานใส่หญิงอื่นอยู่อีก นี่มัน...เฮงซวยเกินไป!”

จางเหมยเจินเหรินว่า “ถูกต้อง ไอ้เจ้าหนูนั่นมันผู้ชายเฮงซวย ข้าการันตีได้。”

“ผู้ชายเฮงซวยน่าขายหน้า” หลินต้าหนiaoประณามตาม。

ม่อเทียนจีเหลือบมองทั้งคู่ครั้งหนึ่ง ก่อนเอ่ยว่า “ตอนเด็กๆ อาจารย์ปลูกองุ่นไว้ต้นหนึ่ง พอหน้าร้อนพวงองุ่นใสวาวหอมหวานก็ห้อยระย้า ผมเลยคิดว่า ต้องหวานอร่อยแน่ น้ำลายไหลแทบเป็นทาง。”

“แต่เสียดาย ตอนนั้นผมตัวเล็ก แถมแรงก็ไม่มี ต้นองุ่นก็ดันสูง กระโดดยังไงก็เอื้อมไม่ถึง สุดท้ายเหนื่อยเหงื่อท่วม ได้มาแค่ใบไม่กี่ใบ。”

“ตอนนั้นในใจผมก็คิดว่า องุ่นยังไม่สุกหรอก ต้องเปรี้ยวและไม่อร่อย มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่กิน。”

“พี่ๆ ทั้งสอง เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ของผมใช่ไหม?”

เข้าใจบ้าอะไร!

อย่าคิดว่าเราไม่รู้ทัน เจ้าหนูนี่กำลังอ้อมๆ จะด่าว่าเราพูดไปงั้นแหละ—องุ่นเปรี้ยวเพราะกินไม่ได้!

ไอ้เจ้าหนูนั่นมันเฮงซวยอยู่แล้ว พูดตามจริงมันผิดตรงไหน? เราไม่ได้อิจฉามันซะหน่อย。

ยิ่งไม่ใช่ชื่นชมมัน!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน