วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2676

ตอนเย่ชิวใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ เขาก็พบเจอคุณชายเอาแต่ใจที่หยิ่งผยองมาก็มาก แต่คนที่หยิ่งยโสได้ขนาดเจ้าอ้วนเตี้ยนี่ ช่างหาได้ยากนัก

ดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกถูกเลี้ยงมาในกองเงินกองทอง เอาแต่ใจจนเสียคน

น่าเสียดาย เย่ชิวไม่ใช่พ่อของเขา จะให้ตามใจคงไม่มีวัน

“พวกที่อยากล้างบางครอบครัวข้ามีไม่น้อย แต่ที่กล้าพูดต่อหน้าข้ามีไม่มาก” เย่ชิวเอ่ยเสียงเย็นชา “กำลังคิดอยู่ว่าจะส่งแกไปตายแบบไหนถึงจะเหมาะ”

“แกกล้าดียังไง!” เจ้าอ้วนเตี้ยตะคอกเสียงกร้าว “รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร!”

“บอกไว้ให้รู้ ข้าชื่อหรงห่าว เป็นคุณชายคนเล็กของตระกูลฮวงจิน”

อ้อ ไอ้บ้านี่เองที่ดันมาชอบหนิงอัน?

ยังเป็นเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมก็คิดจะมาแย่งคนของข้า ดูท่าจะไม่ใช่คนดี

เจ้าอ้วนเตี้ยพล่ามต่อ “บอกให้รู้ไว้ พ่อของข้าเป็นหัวหน้าตระกูลคนปัจจุบันของตระกูลฮวงจิน พลังบำเพ็ญเพียรเหนือชั้น”

“พี่ชายของข้า เป็นร่างเทพไร้เทียมทาน ในหมู่คนหนุ่มสาวแทบไม่มีคู่ต่อกร หมอดูยังว่าเขามีพรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ”

“พี่สาวของข้า เป็นร่างเทพจันทรา พรสวรรค์ไร้ขีดจำกัด หมอดูก็ว่าเธอมีพรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ”

“ส่วนข้า เป็นร่างเทพสุริยัน ข้าไม่ค่อยสนใจจะบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิหรอก เพราะอนาคตข้าจะสังหารผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิให้ได้”

สิ้นคำ ทุกคนในที่นั้นไม่รู้จะตกใจหรือจะขำดี

ตระกูลฮวงจิน ทั้งตระกูลมีถึงสามร่างเทพ ถ้าเติบโตได้ราบรื่น ต่อไปจะขนาดไหนกัน?

แต่ที่ชวนให้ขำคือ หรงห่าวบอกว่าพี่ชายพี่สาวมีพรสวรรค์ระดับจักรพรรดิ แต่ตัวเขาในอนาคตอยากฆ่าผู้แข็งแกร่งระดับจักรพรรดิ แล้วถ้าพี่ชายพี่สาวเขาบรรลุเต๋าสู่จักรพรรดิสำเร็จล่ะ?

ไม่เท่ากับว่า หรงห่าวจะฆ่าพี่ชายกับพี่สาวตัวเองหรือไง?

หลายคนส่ายหน้าในใจ คิดว่าตระกูลฮวงจินคงตามใจเด็กคนนี้เกินไปแล้ว ถึงได้พูดจาไม่ผ่านสมองเช่นนี้

เจ้าอ้วนเตี้ยชี้หน้าเย่ชิว ทำท่าแก่แดดแก่ลมแล้วว่า “ตอนนี้รู้แล้วนะว่าคุณชายอย่างข้ามีที่มาอย่างไร ข้าถามแค่อย่างเดียว กลัวไหม?”

เย่ชิวอดขำไม่ได้ “ข้าจะกลัวไปทำไม”

“แกฆ่าคนขับรถม้าของข้า ฆ่าสาวใช้ของข้า ไม่เพียงไม่เห็นคุณชายอย่างข้าอยู่ในสายตา ยังไม่เห็นตระกูลฮวงจินของพวกเราอยู่ในสายตาด้วย บาปนี้ให้อภัยไม่ได้” เจ้าอ้วนเตี้ยเชิดหน้าพูดอย่างถือดี “ไม่มีใครกล้าปฏิบัติต่อตระกูลฮวงจินของเราแบบนี้หรอก”

“ไอ้หนุ่ม ถ้าแกคุกเข่าต่อหน้าคุณชายเดี๋ยวนี้ แล้วอ้อนวอนขอชีวิตล่ะก็ คุณชายอาจพิจารณา ให้ครอบครัวแกได้ศพกลับไปครบถ้วน”

ครอบครัว!

อีกแล้ว…ครอบครัว!

แววตาเย่ชิวพลันเย็นวาบ

มังกรมีเกล็ดย้อน แตะเมื่อไรเป็นตายเมื่อนั้น และสำหรับเย่ชิว ครอบครัวก็คือสิ่งต้องห้าม ใครแตะต้องเป็นตาย

“อยากตายแบบไหน?” เย่ชิวถามตรงๆ

“ไอ้หนุ่ม ยังกล้าพูดกับข้าด้วยน้ำเสียงแบบนี้อีกเหรอ บอกไว้เลย ถ้าทำให้คุณชายอย่างข้าโมโหขึ้นมาล่ะก็ ไม่มีใครบนโลกนี้จะช่วยแกได้” เจ้าอ้วนเตี้ยกล่าวเสียงเย็น ความอาฆาตพุ่งพล่านระหว่างคิ้ว

ใครจะคิด ว่ายังไม่ทันพูดจบ ก็โดนตบทีเดียวปลิวกระเด็น

“เพี้ยะ!”

เสียงตบดังสนั่นไปทั่วลาน

เจ้าอ้วนเตี้ยกุมแก้ม รู้สึกแสบร้อนราวไฟลน จ้องเย่ชิวอย่างเคียดแค้น ขบเขี้ยวว่า “ข้าจะฆ่าแก”

ตูม!

เจ้าอ้วนเตี้ยกระโจนพรวดเดียวสูงลิ่วขึ้นท้องฟ้า จากนั้นทำยันต์มือร่ายอาคม เสียงเสือคำรามก้องสะท้อนทั่วฟ้าดิน

ถัดมาไม่นาน รอบกายเจ้าอ้วนเตี้ยก็ปรากฏเสืออสูรสีขาวเจ็ดตัว อันเกิดจากพลังชี่ควบแน่นเป็นรูป พวกมันส่ายหัวสะบัดหาง โหดเหี้ยมอำมหิต ดิ่งจากท้องฟ้าพุ่งใส่เย่ชิว

“ตูม! ตูม…”

เย่ชิวปล่อยหมัดเจ็ดหมัดติดต่อกันในพริบตา

ทุกหมัดที่ปล่อยออกไป พลันสว่างวาบราวภูเขาไฟปะทุ กวาดตลบคลื่นมหึมา อานุภาพน่าครั่นคร้าม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน