วิสารทแพทย์เทวัญ นิยาย บท 2677

จางเหมยเจินเหรินชำเลืองมองฮ่องเต้ต้าจโจวอยู่แวบหนึ่ง ใจคิดว่า สมเป็นจักรพรรดิ สายตาเฉียบคมจริงๆ

เจ้าอ้วนคนนั้นเอะอะก็จะฆ่าล้างตระกูลเย่ชิว พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยั่วให้โดนเกล็ดมังกรต้องห้ามของเย่ชิวเข้าเต็มๆ ด้วยนิสัยของเย่ชิวแล้ว ไม่มีทางปล่อยให้มันรอดแน่

ยิ่งกว่านั้น จางเหมยเจินเหรินติดตามอยู่ข้างกายเย่ชิวมานาน รู้ธาตุแท้ของเขาดี ตั้งแต่ตอนเย่ชิวลงมือสังหารสาวใช้ทั้งสี่ ก็รู้แล้วว่าคนที่ฮวงจินเจียจู๋ส่งมาชุดนี้ ไม่มีทางมีใครได้กลับไปเป็นๆ

เขายังว่า ต่อให้เป็นหุ่นดินก็ยังมีโทสะ นับประสาอะไรกับเย่ชิวที่ไม่ใช่คนธรรมดา

คนขับรถม้าคนนั้นดันอวดดีต่อหน้าผู้คนมากมาย ดูหมิ่นหนิงอันกับเสี่ยวไป๋หู เรื่องนี้เย่ชิวไม่มีวันกล้ำกลืนได้แน่

จางเหมยเจินเหรินรู้จักเย่ชิวดีเหลือเกิน ถ้ามีใครด่าเย่ชิวสองสามคำ เย่ชิวอาจจะข่มไว้ได้บ้าง แต่ถ้าด่าคนข้างกายของเขาเท่ากับหาเรื่องตาย

ทันใดนั้น ฮ่องเต้ต้าจโจวเอ่ยว่า “เสี่ยวเส้เย่ของฮวงจินเจียจู๋พรสวรรค์ใช้ได้ น่าเสียดายที่ถูกตามใจจนเสียคน คนประเภทนี้ ตอนเด็กก็เป็นตัวแสบ โตไปก็ยิ่งแสบหนัก วันนี้ถ้าเขาไม่ตาย วันหน้าไม่รู้ต้องมีอีกกี่ศพตายใต้มือเขา”

“พูดถูกเลย” หลินเสี่ยวเหนียวว่า “ตามใจลูกเกินไป ที่แท้ก็คือทำร้ายลูก”

พอได้ยินดังนั้น ทุกคนก็หันไปมองหลินเสี่ยวเหนียวพร้อมกัน คิดในใจว่า ในเมื่อรู้อย่างนี้ ทำไมถึงยังตามใจหลินต้าเหนียวนัก?

“มองฉันทำไมกันล่ะ?” หลินเสี่ยวเหนียวทำหน้าจริงจังพูดว่า “ฉันไม่เคยตามใจต้าเหนียวเลย ฉันเข้มงวดกับเขามากต่างหาก”

ทุกคน: “ห๊ะ?!”

ทันใดนั้น กลางเวหามีเสียงเสืออสูรคำรามดังลั่น

“โฮก……”

เจ้าอ้วนใช้พลังชี่ก่อรูปเป็นเสืออสูรเจ็ดตัว ก่อนหน้านี้ถูกเย่ชิวทุบแตกไปหนึ่ง ยังเหลือหก

ยามนี้ ภายใต้การควบคุมของมัน เสืออสูรอีกหกตัวยิ่งดุร้ายขึ้น ราวกับเป็นยอดเขาทั้งเก้าถาโถมจากทิศต่างๆ พร้อมกันเข้าหาเย่ชิว

“พยัคฆ์ผงาดทั่วหล้า!”

เจ้าอ้วนคำรามลั่น สองมือร่ายอาคม ไม่รู้ว่าใช้วิชาอาคมลับอะไรอยู่ จู่ๆ เสืออสูรหกตัวที่พุ่งใส่เย่ชิวก็แข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น

อานุภาพสะท้านฟ้า

กลิ่นสังหารเดือดพล่าน

ประหนึ่งมหามารเทพหกตน น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

ที่น่าขนลุกยิ่งกว่า คือแต่ละตัวมีพลังใกล้เคียงผู้แข็งแกร่งระดับมหานักบุญ

ฝีมือนี้ของเจ้าอ้วนทำเอาหลินต้าเหนียวกับพวกที่ยืนดูถึงกับตะลึง

“เวรเอ้ย นี่มันวิชาอาคมลับอะไร ทำไมโหดขนาดนี้?”

“ทั้งที่เป็นสัตว์อสูรที่ก่อรูปจากพลังชี่แท้ๆ กลับมีพลังระดับขอบเขตมหานักบุญ เหลือเชื่อจริงๆ”

“เจ้าอ้วนั่นไม่ธรรมดา ถ้าโตไปเรื่อยๆ มีวันหนึ่งโลกแห่งการบำเพ็ญเพียรต้องปั่นป่วนไปไม่มีวันสงบแน่”

“……”

กลางเวหา

เห็นเสืออสูรหกตัวพุ่งมา เย่ชิวไร้แววหวาดกลัว กลับสวนขึ้นหน้าพุ่งเข้าชน

“แคร็ก!”

เขาคว้าเสืออสูรไว้ตัวหนึ่ง บิดแรงๆ หัวหลุดกระเด็น เลือดสาดเป็นฝน

“ถึงจะเป็นคนของฮวงจินเจียจู๋ ก็ไม่มีสิทธิ์มาหยามหน้าผม” เย่ชิวเอ่ย พลางลงมือทั้งสองข้างพร้อมกัน

“พรวด!”

ครานี้เย่ชิวทุบแตกอีกสองตัว เลือดกระจายกลางหาว

ประหลาดชะมัด ทั้งที่สร้างจากพลังชี่ แต่พอถูกสังหารกลับมีเลือดพุ่งสมจริงจนน่าขนลุก

“แครกๆๆ……”

หลังจากเย่ชิวกวาดล้มไปสามตัว เขาฉวยจังหวะคว้าอีกตัว บิดฉีกด้วยสองมือ เพียงพริบตาเดียว เสืออสูรในมือก็ถูกฉีกเป็นสองท่อน

ตายไปสี่ เหลืออีกสอง

สองตัวที่เหลือยิ่งอเนจอนาจกว่า ถูกหมัดของเย่ชิวซัดใส่ ร่างแตกละเอียดเป็นพันชิ้น

เสืออสูรทั้งหก ถูกเย่ชิวสังหารหมดในพริบตา ง่ายและดิบเถื่อน

“มีไม้เด็ดอะไร ก็เอามาให้หมด” เย่ชิวเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน